Úrval - 01.12.1978, Síða 22

20
ÚRVAL
Þegar við héldum inn í þykknið var
Hljóður rétt á undan mér og gekk
mjög álútur, hafði ekki augun af
slóðinni en hélt spjótinu á undan sér
eins og lensu. Venjan er sú, meðal
veiðimanns og burðarmanns, að
annar fylgir slóðinni, en hinn reynir
að verja þá fyrir árásum. Það er
ógerningur að veiða og rekja slóð
samtímis.
Ég hafði öryggið ekki á rifflinum,
og næturkíkirinn var spenntur á
hann, svo hægt væri að miða í flýti
þótt skuggsýnt væri. Við fikruðum
okkur örhægt áfram og hlustum eftir
brotnandi beinum eða lágu urri ljóns-
ins, meðan það mataðist. Rakur,
mjúkur svörðurinn eyddi fótataki
okkar, en ekki hjartslætti mínum.
Ég hafði áður kynnst árásum ljóna:
lamandi öskrinu, snöggum kippum
skottsins og ótrúlegum hraða dýrsins.
Ljón í árás hafa mælst fara 100
metrana á rétt rúmum þremur
sekúndum. Ef það réðist á okkur hér,
yrði það úr svo miklu návígi, að ekki
ynnist tími til að skjóta nema einu
sinni — ef þáþað.
Fyrir framan mig stirðnaði Hljóður
og varð að svartviðarstyttu. Hann var
enn álítur og hallaði höfðinu í fast að
mínútu, horfði á eitthvað vinstra
megin við slóðina. Það flaug í
gegnum huga mér, að ef ljónið kæmi
nú, myndi ég missa riffilinn af því'
ég var svo sveittur á höndunum.
Löturhægt og í áföngum kom.i
Hljóður aftur á bak frá staðnum, þar
sem hann hafði staðið. Ég sá svörtu
hnúana hans hvítna utan um spjóts-
skaftið. Svo gaf hann mér til kynna
með látbragði, að rétt utan við
slóðina lægi kvenmannshönd og
hann fyndi lykt af ljóni. Hægur
andvarinn færði mér þessa sömu lykt,
sem getur ekki komið nema af einu;
hún minnir á blautan húskött í hita.
Ég fann taugar mínar stríkka, ég dró
djúpt andann og lagði af stað, með
riffilinn brugðinn við mjöðm. Mér
þótti ég næstum finna augnaráð
ljónsins hvíla á mér.
Ég lyfti öðrum fætinum til að
ranna honum hægt áfram en varð þá
var við eitthvað rétt við hægri oln-
boga minn. Ösjálfrátt vatt ég mér að
hljóðinu og rak þá riffilhlaupin í bóg
ljónsins, sem var á lofti. Hausinn var
kominn fram hjá hlaupunum; það
var of nærri til að hægt væri að miða
og skjóta. Það var eins og ljónið stæði
kyrrt í loftinu, en hálflamaður heili
minn hrópaði, ,SKJÖTTU! ’ ’
Um leið og ljónið skall á mér, hljóp
skot úr hægra hlaupinu, annað hvort
af því að ég hef óskjálfrátt tekið í
gikkinn, eða af högginu er ljónið
lenti á mér. Ég veit ekki hvort var.
Kúlan kom í það neðan við rifin og
gegnum kviðinn neðarlega, grunnt
en þó illa, og bógurinn sviðnaði við
riffilhlaupið.
Ég slengdist til jarðar og riffillinn
fleygðist frá mér. Ég stirðnaði upp og
bjóst við að finna tennurnar sökkva 1
háls mér eða öxl, og hugsaði hve fljótt
þetta tæki af. Þá barst hróp í gegnum
vitundarþoku mína. Það var Hljóður,