Úrval - 01.12.1978, Blaðsíða 48

46
stund. Það er eins og hún sé að verð-
launa sig.”
Það var eitthvað óvenjulegt við fas
Debbíar. Hún sat teinrétt á þykku
mottunni framan við eldstæðið. Hún
hringaði sig ekki saman eða þvoði sér,
hún horfði bara beint fram. Það var
eitthvað við hana, annað hvort í ryk-
ugum feldinum eða hálfvilltum
svipnum, sem gaf mér vísbendingu.
Þetta var sérstakur atburður hjá
henni, fágætur viðburður. Hún var
að drekka í sig þægindi, sem ekki var
hægt að veita sér í daglegu lífi
hennar.
Og meðan ég horfði á hana reis
hún á fætur trítlaði hljóðlaust fram
og hvarf. ,,Svona gerir hún alltaf,”
sagði frú Ainsworthog hló við. ,,Hún
staldrar aldrei nema svo sem tíu mín-
útur.”
Frú Ainsworth var á fimmtugs-
aldri, hnellin og þægileg, sú tegund
viðskiptavina sem sérhvern dýralækni
dreymir um. Hún var efnuð, örlát, og
átti þrjá hunda. Það þurfti ekki
annað en að einhver hundurinn setti
upp enn meiri sograrsvip en ella til
þess að frú Ainsworth ryki í símann
jog óskaði eftir dýralækni á stund-
inni.
Þess vegna urðu komur minar til
hennar tíðar en auðveldar, og ég fékk
nóg tækifæri tii þess að fylgjast með
kettinum, sem vakið hafði áhuga
minn. Einu sinni lágu hundarnir þrír
á mottunni við arininn og dormuðu.
Debbí sat á milii þeirra eins og hún
ÚRVAL
var vön, teinrétt, niðursokkin við að
stara inn í kolaglæðurnar.
Ég reyndi að vingast við hana. Með
því að nálgast hana ofurhægt og tala
róandi til hennar tókst mér að strjúka
með einum fingri um kjamma
hennar. Hún þáði þetta með því að
núa sér upp að hönd minni, en svo
þótti henni mál að fara. Þegar hún
var komin út, stökk hún í gegnum
gat á girðingunni og það síðasta sem
ég sá til hennar, var að hún hljóp í
löngum stökkum út yfir regnvott
túnið.
,,Hvert skyldi hún fara?” tautaði
ég, mest við sjálfan mig.
Frú Ainsworth kom til mín. ,,Við
höfum aldrei getað komist að þvi,”
svaraði hún.
NÆST HEYRÐI ÉG frá frú
Ainsworth á joladagsmorgun, og það
var afsökunarhreimur í rödd hennar.
„Herriot,” sagði hún. ,,Mér þykir
leitt að þurfa að trufla þig á þessum
degi.” En þrátt fyrir fágaða
framkomu konunnar, leyndi sér ekki
að henni var mikið niðri fyrir. ,,Það
er Debbí. Það er eitthvað að.
Geturðu ekki komið strax?”
Þegar ég ók yfír markaðstorgið,
flaug mér í hug að á jóladag væri
Darrowby eins og klipptur út úr
sögum Dickens: Autt torgið með
þykkri mjöll á húsaþökunum og
drúpandi fram af upsunum, marglit
jólaljósin glitrandi í gluggum hús-
anna, sem eins og hölluðust hvert að