Úrval - 01.12.1978, Síða 50

48
öðru og buðu upp á hlýju eftir veruna
í snjónum úti.
Hús frú Ainsworth var ríkulega
skreytt smáljósum og jólagreinum, og
lokkandi ilmurinn af kalkún með
hrísgrjóna og laukfyllingum barst
framan úr eldhúsi. En augu hennar
voru full þjáningar, þegar hún leiddi
mig til stofu.
Debbí lá hreyfingarlaus á hliðinni,
og þétt upp við hana lá agnarlítill,
kolsvartur kettlingur. ,,Hún hefur
ekki komið í margar vikur,” sagði frú
Ainsworth. ,,Svo kom hún fyrir um
tveimur tímum. Hún skjögraði inn
og bar kettlinginn í kjaftinum. Hún
lagði hann á mottuna, og fyrst var
mér skemmt. En svo sá ég að eitthvað
var að. ”
Ég kraup hjá köttunum og strauk
Debbie um háls og brjóst. Hún var
horaðri en nokkru sinni fyrr, feldur-
inn óhreinn og austokkinn. Þegar ég
leit í augu hennar og sá dauðafölvann
á lithimnunni, vissi ég hvað klukkan
sló. Ég þuklaði kviðinn og fékk
grimmilega fullvissu, þegar ég fann
harðan hnút meðal innýflanna.
Lymfuæxli á háu stigi. Banvænt og
vonlaust.
,,Hún er að deyja,” sagði ég.
„Hún er fallin í dá — komin yfir allar
kvalir.”
,,0, veslingurinn litli!” Frú
Ainsworth brast í grát og strauk kisu
hvað eftir annað um kollinn, meðan
tárin féllu hömlulaust niður á
aurugan feldinn. „MikiÓ hlýtur hún
ÚRVAL
að hafa þjáðst! Ég hefði átt að gera
meira fyrir hana. ”
Ég var þögull um stund, og fann
sorg hennar seitla til mín. Svo sagði
ég lágt: „Enginn hefði getað gert
meira en þú gerðir. ’ ’
,,En ég hefði getað haft hana hér
— og látið fara vel um bana. Það
hlýtur að hafa verið hræðilegt þarna
úti í kuldanum, og hún svona þjáð!
Og með kettlinga líka — hve marga
skyldi hún hafa eignast?”
Ég yppti öxlum. ,,Það fáum við
sjálfsagt aldrei að vita. Kannski bara
þennan eina. Það kemur fyrir. Og
hún færði þér hann. ’ ’
,Já, það gerði hún.” Og frú
Ainsworth rétti fram höndina og lyfti
litla, svarta hnoðranum. Lítill bleikur
munnur opnaðist og vesældarlegt
mjálm heyrðist. ,,Er þetta ekki
skrýtið? Hún var að dauða komin og
hún færði mér kettlinginn sinn. Og
það á jóladag. ’ ’
Ég lagði höndina á brjóst Debbíar.
Þar var enginn hjartsláttur. Ég vafði
dulu um hræið og fór með það út í
bíl. Þegar ég kom aftur var frú
Ainsworth enn með kettlinginn í
höndunum og tárin höfðu þornað.
,,Ég hef aldrei átt kött áður,” sagði
hún.
Ég brosti. ,,Mér sýnist þú hafa
eignast kött núna, ’ ’ sagði ég.
KETTLINGURINN ÖX HRATT
og varð að rennilegum og fallegum
ketti, fyrirferðarmiklum að eðlisfari,
svo þar af spratt nafn hans, Bylur.