Úrval - 01.12.1978, Síða 79

SKELFILGAR GJAFIR
77
Samt roðna ég er ég viðurkenni að
fáránlegasta og mest út-íhött-gjöf,
sem nokkur gat fundið, var sígarettu-
kveikjarinn, sem ég gaf pabba í jóla-
gjöf í fyrra. En hvernig hann hagaði
sér er hreinasta kennslustund í hátt-
vísi. Hann byrjaði með því að hrósa
því hve fallegur kveikjarinn hefði
verið — „svona fallega blár. Einstak-
lega skemmtilegur í laginu. Þú ert
mjög smekkvís.” Ég lyftist um
nokkra sentimetra við hvert hrósyrði,
og hann bætti við: ,,Og ég er upp
með mér að þú skyldir vilja eyða
svona miklu á föður þinn.” Ég
hrapaði dálítið og spurði kuldalega
hvernig hann vissi, hverju ég hefði
eytt, en hann svaraði glaðlega: ,,Ég
komst að því, þegar ég fór með hann
aftur í búðina. Ég notaði andvirðið til
að kaupa mér nokkrar skyrtur, sem
mig hafði lengi langað í — og ég er
þér mjög þakklátur.” Nú varð þögn,
meðan ég hugsaði mitt, og svo hreytti
ég út úr mér: , ,Ef kveikjarinn var eins
álitlegur og þú vilt vera láta — hvers
vegna skilaðirðu honum þá?”
,,Vegna þess, telpa mín,” svaraði
pabbi þýðlega, ,,að jafnvel þótt þetta
væri fallegur kveikjari og vafalaust
góður, hætti ég að reykja fyrir sjö
árum, elskan mín.”
(Skemmtilegasta sagan mín um
skelfilega gjöf er þó um skaftpottinn
forljóta, sem ung brúður sem ég
þekki fékk frá fimm vinkonum
móður sinnar, ásamt spjaldi með
hástemmdum heillaóskum. En í
kassanum var líka annað spjald —
áritað til konunnar sem falið var að
velja gjöfína, með bestu heillaóskum
til hennar á 28. brúðkaupsafmælinu!)
En þá kveður vandinn fyrst dyra,
þegar gafirnar sem við fáum skulu
setta fram til sýnis, því það eru ekki
bara börnin okkar, sem mála sjálf og
gera skúlptúra og sauma.
Fyrr eða síðar kemur skyldmenni
eða vinur með nýjasta verkið sitt.
Vasarnir frá vinkonunni, sem er í
leirkeragerðinni, málverkin af París í
aftureldingu, klunnalegi krosssaum-
urinn . . . allt þetta sem gefið er með
væntumþykju en stungið í felur um
leið og listamaðurinn hefur lokað á
eftir sér, en þrifið fram og komið á
áberandi staði, þegar von er á honum
næst. Það er oft erfitt að komast hjá
því að fá London í ljósaskiptunum
(sem venjulega helst í hendur við
París í aftureldingu), því okkur leyfist
ekki að segja eins og barninu í
þakkarsögunni frægu: ,,Elsku Jana
frænka. Gjöfxn frá þér var góð. En
ekki mjög góð.” En samt, þegar ég
fæ — á jólum eða endranær — gjöf,
sem ég hefði gjarnan viijað vera án,
reyni ég að minna mig á, að það sé
hugurinn að baki, sem máli skiptir,
en ekki gjöfin sjálf. Því þegar öllu er á
botninn hvolft er betra að manns sé
minnst með gylltum plasthundum
með smaragðsgræn augu og málverk-
um af París í aftureldingu heldur en
að manns sé alls ekki minnst ★