Úrval - 01.12.1978, Síða 98

96
ÚRVAL
gramdist þetta, því ég vildi fá frið til
að sleikja sár mín lengur.
Mér þótti það skrýtið, að hann
leiddi mig út úr fundarsalnum, og
ennþá skrýtnara þótti mér þó að sjá
alla aðra kunningja mína saman-
safnaða fyrir utan.
Ég las þegar af andlitum þeirra, að
eitthvað skelfilegt hafði gerst. Þau
sögðu mér, eins mildilega og yfirleitt
er hægt að segja svo voðaleg tíðindi,
að maðurinn minn væri látinn. Hann
hefði farist í flugslysi. Ég skildi þetta
ekki. Flugslysi? Hann, sem vann á
skrifstofu!
I ljós kom, að óvænt uppákoma í
Texas hafði orðið til þess, að þota
fyrirtækisins var send með hann
þangað. Á bakaleiðinni hafði flug-
vélin orðið að nauðlenda í Arkansas.
Marðurinn minn var sá einu, sem
fórst. Og það gerðist á slaginu
klukkan fimm.
Næstu erfíðu vikurnar koma
þessari sögu ekki við. Mér varð ekki
hugsað til ráðstefnu eða ritstarfa
langa lengi. Um tveimur mánuðum
seinna, fékk ég bréf frá konunni, sem
stjórnaði starfshópnum góða. Hún
vottaði mér samúð sína, og skrifaði
svo:
Ég finnst ég verða að segja þér
hvað kom yfir mig þennan dag á
ráðstefnunni í Indíana. Um leið
og þú komst inn í herbergið til
mín, þyrmdi alveg yfir mig. Ég
vissi allt í einu, að eitthvað
voðalegt var að gerast. Þessi
kennd varð hraðfara sterkari og
sterkari, og ég gat ekki hrist hana
af mér — gat ekki einu sinni
talað.
Ég hafði einu sinni áður orðið
fyrir samskonar yfirþyrmingu.
Það var fyrir mörgum árum,
þegar maðurinn minn fórst í sjó-
slysi. Ég hafði ekki hugmynd
um, hvort þessi ósýnilega návist,
sem þú komst með inn í
herbergið, átti við mig eða þig.
En ég þekkti þetta. Ég vissi, að
eitthvað skelfilegt hafði hent
aðra hvora okkar.
Ég var öll á valdi þeirrar
tilhugsunar, eð eitthvað hefði
komið fyrir einhvern minna. Um
leið og þú varst farin, lagði ég af
stað niður til að vita hvort
nokkur skilaboð væru til mín.
Þegar ég kom niður á þriðju hæð
og sá þig krjúpa framan við
herbergisdyrnar, vissi ég það allt
í einu: Kallá var þér ætlað, —
ekki mér.
En ég hélt áfram niður og
hringdi heim. Þar var allt með
felldu. Seinna frétti ég hvað kom
fyrir mannainn þinn. Mér fannst
ég verða að skrifa þér og skýra
hegðun mína.
ÉG SVARAÐI EKKI bréfí
konunnar. Ég gat það ekki. Hvað gat
ég sagt? Þótt nú séu nærri tíu ár síðan
þetta gerðist, sé ég enn fyrir mér
skelfingarsvipinn á andliti hennar og
heyri 1 eyrum mér tilraunir hennar til
að skýraþað óskýranlega.