Úrval - 01.12.1978, Síða 118

116
ÚRVAL
áföngum. Fyrri áfanginn var til að
kanna hvort hægt væri að fjarlægja
æxlið með venjulegum hætti. Ef svo
væri ekki, varð Ommaya að taka
mikla áhættu. Hann ætlaði að beina
blóði Donalds fram hjá hjarta hans
inn í hjarta-lungna vél, þar sem það
yrði kælt áður en því væri aftur dælt
inn í slagæðarnar. Þegar líkamshitinn
hafði verið lækkaður niður í það stig,
að líkamsvefirnir gætu verið án
súrefnis um ákveðinn, skamman
tíma, var hægt að stöðva hringrásina,
draga blóðið úr líkamanum og varð-
veita það. Meðan líkaminn væri
þannig í kælingu, gat Ommaya unn-
ið ótruflaður af blóðrás. Þegar hann
hefði lokið skurðaðgerð sinni, átti að
endurhita blóðið og dæla því aftur í
líkamann, koma blóðrás og hjart-
slætti af stað á ný og öllu í fyrra horf.
En myndi heilinn reynast
óskemmdur eftir þessa meðferð? Því
var ógerningur að svara. En eins og
horfurnar voru, átti Ommaya ekki
tveggja kosta völ. Fyrst og fremst
þurfti hann á að halda úrvals brjóst-
holsskurðlækni til að sjá um blóð-
kælinguna og hjartaskurðinn. Hann
valdi Paul Joseph Corso, 32 ára,
áhugasaman og aðsópsmikinn lækni.
Fyrsta spurning Corsos, ef til þess
kæmi að nauðsynlegt reyndist að
stöðva blóðrásina undir kælingu, var
þessi: Hversu fljótur verður þú? Hann
vissi af reynslu, að hjartað getur
komist af án súrefnis í klukkustund
eða jafnvel eina og hálfa, eftir því
hvaða aðferðir væm notaðar til að
vernda það. Hann taldi, að þar sem
heilinn er margfalt flóknari en
hjartað, mætti Ommaya ekki vera
meira en í mesta lagi 45 rnínútur með
þennan hluta aðgerðarinnar.
Ommaya gat ekki fullyrt, að hann
lyki verki sínu á þessum tíma. En
engu að síður varð hann að reyna.
,,Ef nauðsynlegt verður að stöðva
blóðrásina,” sagði hann, „gerum við
þaðsem geraþarfá45 mínútum.”
Corso og Ommaya heimsóttu
Donald og Judy á sjúkrastofu
Donalds. Það var Corso sem hafði
orðið: „Veikindi þín eru að ágerast.
Uppskurður getur riðið þér að fullu
eða lamað þig. Við finnum ekkert
fordæmi til að leiðbeina okkur. Þetta
er mjög mikil áhætta.
Það varjudy, sem spurði: „Hverjar
eru líkurnar?”
Corso svaraði: „Því get ég ekki
svarað. „Síðan lýstu báðir læknarnir
aðgerðinni mjög nákvæmlega.
Donald sagði sér ekkert að
vanbúnaði.
Leiðsluskógur
Jeannett Kuhn, yfirhjúkmnarkona
í svæfingum, yfirfór skurðstofu nr. 1 í
dögun 3. mars 1977. Þar var ekkert til
sparað. Á stórri klukku mátti sjá, að
klukkan var hálf fimm. Meðfram
einum veggnum, sem klæddur var
grænum flísum, vom hillur fyrir
skurðgrímur, sloppa, lök og klúta. Á
öðmm vegg var ljósabakki fyrir
röntgenfilmur. Út í horni var skógur
af málmfótum til að hengja á flöskur