Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.2023, Qupperneq 8

8 – Sjómannablaðið Víkingur
1
Viðmælandi minn þessu sinni er Halldór
Friðrik Olesen vélfræðingur, fæddur 8.
júlí 1945 í Reykjavík, sonur hjónanna
Helgu Karolínu Halldórsdóttir, Olesen og
Alfred K Olesen sem var danskur frá
Viborg í Danmörku. Uppeldið og ung-
lingsárin voru nokkuð hefðbundin, hann
lauk gagnfræðaprófi frá Vogaskóla 1960.
Þaðan lá leiðin í Gagnfræðaskóla verk-
náms og Iðnskólann í Reykjavík. Hann fór
á samning í rennismíði hjá Haraldi Sig-
urðssyni í Vélsmiðjunni Tækni í Reykja-
vík og lauk þaðan sveinsprófi í rennismíði
á árinu 1966. Meistararéttindi í faginu
hlaut hann á árinu 1977. Hér var ekki
látið staðar numið á menntabrautinni því
hann lauk 4. stigi frá Vélskóla Íslands
1969 og þar sem hann var þá orðinn
sveinn í rennismíði öðlaðist hann strax að
prófi loknu rétt til að kalla sig vélfræðing.
ÞÁ HVARF RÓMANTÍKIN
Halldór Friðrik kvæntist 25. maí 1969
Guðnýju Helgu Þorsteinsdóttur og eiga
þau saman 3 börn, Helgu, fædd 1970,
dáin 2002. Alfreð, fæddur 1974 og Lovísa
fædd 1981. Fyrir átti Halldór soninn
Helga fæddan 1966.
Guðnýju, sem er Keflvíkingur kynntist
Halldór á dansleik í Stapanum á sínum
tíma. Þá var vegurinn til Keflavíkur gam-
all, hlykkjóttur malarvegur illur yfirferðar,
en hvað leggur maður ekki á sig fyrir
ástina, sagði Halldór og brosti sínu blíð-
asta. Hlykkirnir og dældirnar á veginum,
höfðu líka sína kosti því að þar var auð-
velt að komast í skjól frá öðrum vegfar-
endum ef bráð verkefni kölluðu að sem
sinna þurfti án tafar sem a.m.k. enn sem
komið er, er ekki talið eðlilegt að fari fram
á almannafæri. Að þessu sögðu var svipur-
inn fjarrænn eins og af öðrum heimi,
heimi þar sem ekkert er ómögulegt, heimi
þar sem alsæla lífsnautnarinnar eilífu ríkir
án boða og banna.
Síðan kom steypti vegurinn sem gerði
þessi samskipi einfaldari en auknum
þægindum fylgdu bæði aukin útgjöld þar
sem fljótlega var farið að innheimta veg
gjald af þeim sem fóru um brautina og
síðan hitt að með steypta veginum hvarf
öll rómantíkin sem fylgdi öllum dældun-
um og útskotunum.
ÞRIÐJA BARNIÐ VAR Á LEIÐINNI
Við Guðný mín hófum okkar búskap við
Hraunbraut í Kópavogi árið 1969 og
bjuggum þar til ársins 1975. Þar leið okk-
ur vel og þar eignuðumst við fyrstu tvö
börnin okkar. Við fluttum í blokk í Dalseli
15 í Breiðholti árið 1975 og vorum þar til
ársins 1982 en þá fluttum við í Kópavog-
inn í parhús sem við byggðum við Daltún
8. Á þessum árum var svokallað punkta-
kerfi við lýði fyrir þá sem sóttu um lóðir
bæði í Kópavogi og Reykjavík. Minnist
þess að til þess að fá lóð þurfti viðkom-
andi að hafa a.m.k. 50 punkta. Þegar ég
sótti um lóðina í Kópavoginum hafði ég
gefið upp fimm manna fjölskyldu, það er
okkur hjónin og þrjú börn, sem átti að
skila okkur 50 punktum en þá gekk Guð-
ný mín með þriðja barnið okkar.
Minnist þess að þegar ég var á leiðinni út
í bílinn í Dalselinu til að fara með konuna
á fæðingardeildina, hringir síminn. Ég
segi við Guðnýju, á ég nokkuð að ansa
þessu, erum við ekki að verða full sein.
Halldór um borð í varðskipinu Óðni.
„Slysavarnaskóli sjómanna
er í góðum höndum“
Helgi Laxdal
Halldór í heita pottinum sem hann að sjálfsögðu
kom fyrir á sínum stað og tengdi tveimur hita-
gjöfum á meðan afabarnið, hann Jóel Dan úr Vest-
mannaeyjum, tekur bað í steypibaðinu sem eins
og annað hér er handverk Halldórs.