Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.2023, Side 21

Barkasuða Guðmundar ehf stálbarkasmíði / Hvaleyrarbraut 27 /220 Hafnarfjörður / 564-3338 / 554-1661
Þrjú sumur, 1960-1962, var ég í nótabrúki á Akureyri. Við veidd-
um smásíld í hringnót á innanverðum Eyjafirði, lásuðum hana í
tvo eða þrjá daga áður hún var veidd úr lásnum og endaði ævi
sína í Niðursuðuverksmiðju K.J. Við rérum á gömlum nótabát,
sem bar nafnið Skuggi og svo höfðum við annan nótabát,
vélarvana, sem nefndur var Max Pemberton, líklega eftir togara
sem bar þetta nafn, og fórst á heimleið af Vestfjarðamiðum
snemma í janúar 1944.
Langflestir vorum við úr Glerárþorpinu á Akureyri eða áttum
tengsl við íbúa þar. Þetta var glaðvær og dugmikill hópur. Þótt
síldveiðin væri aðalviðfangsefni okkar gafst oft tími til spjalls.
Elstur í hópnum var Kristján Sigurjónsson (1895-1981), nefndur
Stjáni í Bót, þekktur maður á sinni tíð. Með voru tveir synir hans:
Sigurður Kristjánsson (1923-2010), Siggi í Bót, en hann var jafn-
framt nótabassi, og leitaði síldar á trillu sinni, Hafdísi, svo Pétur
Kristjánsson (1929-2023), Pétur í Bót. Þeir fengu þetta kenni-
nefni af heimili sínu í Sandgerðisbótinni. Einnig má nefna Gúst-
af Karlsson (1909-1971), sem nefndur var Gúi og var okkar allra
stærstur og hraustastur.
Dag einn sátu saman Stjáni og Gúi, það var ekkert um að vera,
engin síld hafði fundist og því tilvalið að nota tímann til að segja
sögur. Þær hófust yfirleitt á því að þeir fengu sér tóbak í vörina
og því meira því ólíklegri var sagan. Þá snéri Stjáni sér að Gúa og
sagði: „Heyrðu, vinur!“ og þeir létu tóbakið enn ganga og Stjáni
hóf frásögnina:
„Einn veturinn lagði ég rauðmaganet út á Víkum. Ég fór að vitja
þeirra og hafði Sigga og Pétur með mér. Þetta hefur líklega verið
í mars og auð jörð en mikil frost höfðu gengið. Við hófum að
draga netin og aflinn var góður, fiskur í hverjum möskva, en þá
tók skyndilega að hvessa af suðaustri og lá vindstrengur út með
Vaðlaheiðinni og hvessti svo mjög innan skamms að þúfurnar á
Svalbarðsströndinni fleyttu kerlingar út allan fjörð. Ákvað ég þá
að halda heim og skilja netin eftir því ég vissi að hann myndi
ganga í hásuðrið innan tíðar, sem og varð. Það var því hálfgerður
barningur að komast heim í Bótina en vindurinn hafði þá snúist
til suðvesturs, niður Glerárdalinn og stystu leið niður í sjó,
akkúrat á okkar leið. Þegar við náðum landi hljóp Siggi með
fanglínuna og tvívatt hana utan um polla sem var í fjörunni og
við Pétur stukkum í land og þá var orðið það hvasst að báturinn
blakti eins og fáni.“
Þar sem þessi saga hefur ekki birst í annálum verður hún látin
duga að þessu sinni.
Stjáni í Bót fær sér „kríu.“ Gúi vinnur sér til gagns.
Af Stjána í Bót
Af gömlum blöðum – Umsjónarmaður: Bernharð Haraldsson