Goðasteinn - 01.09.2008, Síða 35

Goðasteinn 2008
Eyvindur og Halla eignuðust dóttur árið 1749. Hún hlaut nafnið Guðrún og má
af því sjá að Eyvindur hefur enn ekki, þrátt fyrir ástarsamband þeirra Höllu, verið
búinn að gleyma æskuástinni sinni og sést þá aftur hversu mikið hann elskaði
Guðrúnu og gerði kannski alla tíð.
A þessum tíma er ekki vitað almennilega um ferðir hans og Höllu en þau voru
á faraldsfæti því sýslumaður vissi þá að Eyvindur væri eftirlýstur fyrir sunnan.
Eyvindur og Halla flökkuðu nú um Vestfírði og bjuggu á hinum ýmsu stöðum,
oftar en ekki í felum. Lítið er þó vitað um bústaði þeirra og ferðir á þessum tíma
enda var það tilgangurinn með feluleiknum.
Þó svo að lítið sé vitað um bústaði Eyvindar og Höllu fyrir vestan er alveg víst
að í kringum 1755 leigðu þau Hrafnsfjarðareyri af séra Bergsveini og bjuggu þar
um nokkurt skeið. Mikil harðindi voru á þessum tíma og byrjuðu Eyvindur og
Halla búskap sinn á þessari litlu jörð án alls búpenings. Hafa þetta því verið erfíð
ár fyrir þau, sérstaklega þar sem þau eignuðust aðra dóttur árið 1757. Hlaut hún
nafnið Ólöf.
Hvers vegna lögðust þau Eyvindur og Halla út?
Ef Eyvindur hefði verið eins þjófóttur og sögumar segja hefði verið ógerlegt fyrir
hann að búa svo lengi sem raun ber vitni á leigujörð (Hrafnseyri) sem sóknar-
presturinn hafði eftirlit með. Á þessum tíma fór sýslumaðurinn líka herferð um
sýsluna og handtók alla þá sem grunaðir voru urn stuld á fötum, mat, búpeningi og
öðrum lífsþurftum sem vom það sem fólk sóttist helst eftir á þessum tíma vegna
harðindanna. Oft lét hann ekki minni refsingu duga en líflát og þess vegna getur
ekki verið að Eyvindur og Halla hafi lifað á jörð sinni í mörg ár sístelandi af öllum
í kringum sig!
Sögum ber ekki alveg saman um hvað það var sem á endanum rak þau skötuhjú
á fjöll. Ein sagan segir að Halla og vinnumaður þeirra hjóna hafi drekkt strák
gegnum ísvök og eftir það hafi þau flúið á fjöll saman og skilið börnin eftir.
Önnur saga sem verður að teljast heldur trúverðugri en sú fyrri segir að Halla
og Eyvindur hafi alltaf átt erfitt uppdráttar vegna þjófsorðsins sem komið hafi
verið á Eyvind þegar hann fór frá Traðarholti. Menn sem einu sinni voru kenndir
við þjófnað losnuðu aldrei við hann og lágu alltaf fyrstir undir grun ef eitthvað
hvarf. Einn vetur hvarf stór grákollóttur sauður frá nágranna Eyvindar og var
Eyvindi strax kennt um verkið. Eftir að það spurðist út um alla sýslu fannst þeim
of erfitt að búa í mannabyggð og héldu með dótið sitt á fjöll og skildu börnin eftir.
Þau tóku þó Guðrúnu elstu dóttur sína með sem var þá 12 ára.
Eitt er það sem báðum sögunum ber saman um og það er að börnin hafi verið
skilin eftir og Ólöf sem þá var aðeins þriggja eða fjögurra ára hafi farið á næsta
33