Goðasteinn - 01.09.2008, Síða 36

Goðasteinn 2008
bæ og sagt frá. Sr. Bergsveinn vinur Eyvindar mun síðan hafa komið í fóstur
börnunum þremur, Ólífer (sem reyndar var sonur Höllu og fyrri manns og orðinn
hátt í tvítugur), Ólöfu og ungum dreng sem kallaður var Gísli en hann mun hafa
dáið sem barn. Seinna mun Guðrúnu líka hafa verið komið í fóstur hjá fólki í
byggð. Það kom samt aldrei fyllilega í ljós hvort Eyvindur hefði verið sekur um
sauðastuldinn.
Bústaðir á íjöllum
Fyrst munu þau hjón hafa komið sér fyrir á Hveravöllum. Ekki svo langt frá
alfaraleið má þar fínna rústir af hlöðnum kofa. Líklegasta ástæða þess að
Eyvindur hafí valið að byggja kofa sinn svo nálægt leið byggðarmanna þar í gegn
er heitur hver sem hann byggði kofann við. Hverinn sparaði honum eldivið því þar
gat hann soðið kjöt og allskyns rætur sem fundust á hálendinu og svo var hverinn
tilvalinn til þvotta. Hverinn sem kallaður er Eyvindarhver er litlu austar en kofínn,
hringlaga og hlaðinn úr grjóti og er botninn einnig úr grjóti og bullar alls staðar
heitt vatn upp á milli steinanna. Það má telja nær öruggt að Eyvindur hafi hlaðið
hverinn til þess að geta soðið kjöt.
Eyvindur kærði sig lítið um ferðir manna þarna hjá og þess vegna braut hann
niður vörður sem leiddu menn til hans og úr þeim hlóð hann kofann sem kallaður
hefur verið Eyvindarkofí. Árið 1881 fannst í þessum rústum tágakarfa sem
Eyvindur hafði búið til. Var hún svo vel gerð að hún hélt vatni og hefur Halla því
getað farið um afréttinn og mjólkað bæði ær og hryssur sem þar voru. Ofan við
kofann er hraunhóll sem klofínn er með stórri sprungu inn miðju sem liggur frá
norður til suðurs. í sprungunni er gras í botninum og er búið að hlaða fyrir báðum
megin. Þetta mun hafa verið fjárrétt Eyvindar.
Þau hjón gátu ekki verið lengi á hverjunr stað í einu því erfitt var að fara alveg
huldu höfði og þurfti því alltaf að finna nýja felustaði og helst að hafa annan
tilbúinn til vara. Næst héldu þau til Amarvatnsheiða. Þar var sæla fyrir
útilegumenn að vera og þurfti ekki að lifa á þjófnaði um sumarið í það minnsta,
því nóg var af silungi, eggjum, öndum, fjallagrösum og létt var að ná álftum sem
dvelja þarna á meðan þær eru í sárum (búnar að reita af sér fjaðrirnar til að gera
hreiðurstæði).
Telja má nokkuð víst að Eyvindur hafí búið við Reykjarvatn sem er eina stóra
veiðivatnið sunnan Norðlingafljóts. Margir furða sig á því hvers vegna Eyvindur
valdi alltaf bústaði sína á stöðum þar sem hann gat vænst þess að verða á vegi
ferðamanna, gangnamanna eða veiðimanna. En það er þó ekki svo skrítið þegar
hugsað er út í það. Auðvitað þurfti Eyvindur vatn og mat. Fiskurinn er í vatninu,
kindurnar og hrossin sem Eyvindur stal á fjöllum héldu sig á þeim stöðum þar sem
34