Kristilegt skólablað - 01.09.1966, Síða 17

hins kristna manns. Allt er leyfilegt. En hann undir-
strikar einnig ábyrgð hins kristna manns, sem verður
að taka afstöðu til ýmissa hluta eftir aðstæðum hverju
sinni og á hverjum stað. Afstaðan á einnig að vera
grundvölluð á þessu frelsi, en ekki tekin eftir neinum
formúlum, sem menn setja. Það, sem vísar veginn,
þegar afstaðan er tekin, er kærleikurinn til Guðs, og
til náungans.
Að þessu athuguðu er rétt að benda á, að hinum
trúaða ungling er nauðsyn að skapa sér ákveðnar venj-
ur, sem stuðla að uppbyggingu kristilegs hugsunar-
háttar og háttarlags. Það er brýn, mjög brýn nauðsyn,
að taka sér tíma til að lesa og íhuga Guðs orð, og
til þess að biðja. Eg er sannfærður um, að vanræksla
á þessu sviði á unglingsráunum, hefir komið mörgum
í koll og jafnvel valdið fráfalli, þegar á reyndi. Líf
í trú á Jesúm Krist er líf í baráttu við hið illa og
því nauðsynlegt að beita öllum ráðum til að tygjast
til þeirrar baráttu. Allt líf hins trúaða á að vera
helgað Guði, jafnt tómstundir, fjármunir og annað. I
því sambandi er eflaust rétt að minna á, að hvíld
og afþreying í einhverri mynd er nauðsynleg og skyld,
þegar þörf krefur. En minnumst þess, að við leitum
okkur ekki afþreyingar afþreyingarinnar vegna, og
alls ekki neinnar þeirrar afþreyingar, sem valdið getur
trúarlífi okkar skaða.
Án efa kannast flestir trúaðir við það, að bæn og
lestur Guðs orðs hafi verkað þvingandi og jafnvel
þótt fremur leiðinlegt, meðan venjurnar voru að skap-
ast og jafnvel stöku sinnum síðar. Slíkt er ofur eðli-
legt, því að eðli okkar er í sjálfu sér andstætt Guði
og því, sem hans er. Því vil ég mjög eindregið undir-
strika þetta: Takið ykkur tökum og skapið ykkur
venjur, því þótt þær kunni að virðast dauðar í fyrstu,
skapa þær líf og verða lifandi og auðgandi og eftir-
sóknarverðar með tímanum. „Æf sjálfan þig til guð-
hrœðslu“, segir Páll postuli í I. Tím. 4. 7.
Enn e-'tt atriði var ég beðinn að fjalla um, sem
e.t.v. fellur ekki undir fyrirsögn þessara orða minna, er
veldur án efa heilabrotum og vekur spurningar um
hvað er rétt, og hvað er rangt, hvað hæfir, og hvað
ckki. Þetta atriði grípur því óneitanlega inn í upp-
byggingu hins kristna persónuleika, og er því nauð-
synlegt, ao því sé fullur gaumur gefinn. Hér á ég
við samskipti pilta og stúlkna á unglingsárunum.
Engum, sem hefir augun opin og hugsar eitthvað
að marki, dylst, að samskipti pilta og stúlkna í
þjóðfélaginu, — og reyndar í öllum velferðarþjóðfélög-
um, — verða æ frjálslegri, að ekki sé sagt hömlulausari,
með hverju árinu, sem líður. Ekki fer hjá því, að
áhrif þessarar þróunar, sem er ótrúlega ör, komi í
einhverju fram í kristilegum félögum, eins og t.d.
K.S.S. A sama hátt og það verður að teljast eðhlegt og
jafnvel æskilegt, að unglingar fái tækifæri til að
kynnast og starfa saman, þá er jafn æskilegt eða
öllu heldur nauðsynlegt að vera á verði gegn ákveðnum
hættum, sem af þessu leiða, og því fremur, ef litið
er á andrúmsloft það, sem ríkir almennt í þjóðfélag-
inu. Þegar það þykir ekki óeðlilegt, en allt að því
sjálfsagt, að unglingar nýfermdir séu „paraðir11, og
noti hvert tækifæri til að draga sig út úr hópnum,
þá er full ástæða til að hefja andróður gegn slíku.
Tilfinningatengsl, sem hljóta að skapast við slíkar að-
stæður, eru hvernig, sem á þau er htið, ótímabær,
og þar af leiðandi skaðleg tilfinningaþroska og persónu-
þroska unglingsins. Auk þess er á það að líta, að við
slík tengsl skapast ákveðnar freistingar, sem erfitt
kann að reynast að standast, jafnvel þótt vilji sé fyrir
hendi.
Hjúskapur og heimilisstofnun eru óneitanlega góð
Guðs gjóf, en til þess að geta þegið hana og notið
hennar, verður einstaklingurinn að hafa náð ákveðn-
um þroska. Tilfinningar þær, sem eðlilega œttu að
vera grundvöllur hjúskapar, er auðveldlega hægt að
skemma með ótímabærum tilfinningatengslum við
þennan í dag og hinn á morgun. Engan þarf að
minna á, að tilfinningalífið er ákaflega miklum breyt-
ingum háð á þessum árum og því ekkert til að byggja
á. (Með tilfinningatengslum á ég að sjálfsögðu ekki
við hrifningu, sem vandlega er geymd í hugskoti
unglings).
I þessu sambandi, ekki síður en öðrum, hlýtur
trúaður unglingur að leita Guðs vilja af meiri ein-
lægni, en í flestum öðrum tilvikum, og bíða síns
tíma, því hér er vissulega mikið í húfi. Mikilvægt
er að lifa œsku sína þannig, að hún varpi ekki skugga
á langt líf, sem á eftir kemur.
Sú skýring á því, hve aldur nefndrar pörunar fær-
ist ört niður, að unglingar séu nú svo miklu þroskaðri
en áður, verður að teljast meira en hæpin. Það er að
vísu rétt, að gott viðurværi nútíma unglinga flýtir
fyrir líkamlegum þroska, og ýmsar upplýsingar um
þessi mál liggja lausari fyrir en áður. Hitt má svo
ekki gleymast, að tilfinninga- og sálarlíf unglinga
virðist ekki þroskast fyrr en áður. Það mun sönnu
(Framh. á bls. 25).
Kristilegt skólablað 17