Helgarpósturinn


Helgarpósturinn - 05.10.1979, Qupperneq 8

Helgarpósturinn - 05.10.1979, Qupperneq 8
8 Föstudagur 5. október 1979 —helgar pósturinn— utgefandi: Blaðaútgáfan Vitaðsgjafi sem er dótturfyrirtæki Alþýðublaðs- ins, en með sjálfstæða stjórn. Framkvæmdastjóri: Jóhannes Guð- mundsson Ritstjórar: Arni Þórarinsson, Björn Vignir Sigurpálsson Ritstjórnarfulltrúi: Jón Oskar Haf- steinsson. Blaðamenn: Guðjón Arngrimsson, Guðlaugur Bergmundsson, Guðmund- ur Arni Stefánsson og Þorgrimur Gestsson Ljósmyndir: Frijþjófur Helgason Auglýsingar: Ingibjörg Sigurðardóttir Gjaldkeri: Halldóra Jónsdóttir Dreifingarstjóri: Sigurður Steinars- son Ritstjórn og auglýsingar erb að Siðu- múla 11, Reykjavik. Sími 81866. Af- greiðsla að Hverfisgötu 8-10. Símar: 81866, 81741, 14900 og 14906. Prentun: Blaðaprent h.f. Askrift (með Alþýðublaðinu) er kr. 4.000 - á mánuði. Verð i lausasölu er kr 200,- eintakið. Skriffinnskan HugtakiO skrifstofuveldi fór fyrst að fá á sig einhverja raun- hæfa merkingu i huga mér, þegar ég eins og fleiri réöst i aö kaupa mér fbúð. Þá komst ég fyrst i kynni viö stofnun sem kallast borgarfógeti en þangað þarf mað- ur að sæk ja fyrirbæri eins og veö- bókarvottorð, leggja inn veðleyfi og þinglýsingar, sem eru alveg nauðsynlegur þáttur þessa brasks. 1 þá daga var ekki meira en svo að maður áttaði sig á hagnýtum tilgangi alls þessa pappirsflóðs, sem fór um þessa stofnun. Fyrst og fremst var þetta vesen og pen- ingaútlát, þvi hvert papplrssnifsi, sem komið var með eöa sótt þangað, kostaði sitt. Fyrsti stað var maöur auövitaö ergilegur yfir allri fyrirhöfninni en lotningin varð þó fljótlega svekkelsinu yfirsterkari. Innan- búðar sá maöur virðulega lög- spekinga og einbeittar konur á tá- tyljum bogra yfir þykkum bók- um, fletta þeim fram og til baka og færa athugasemdir með lind- arpennum út á þar til gerð eyöu- blöð, — og taka sér góðan tlma. Hinum megin við borðið stóð svo sauðsvartur almúginn, venju- lega heill skari af honum, þvi að það eru margir sem eiga erindi við skrifstofu fógeta. Menn tóku sér stöðu I þvögunni og reyndu eftir bestu getu að mjaka sér upp að borðinu. Þetta kostaði bið — oftast langa bið. Kannski var þaö biðin sem skipti mestu máli. Hún skapaði lotninguna. Það var alveg dæmi- gert, að þeir sem lentu aftast I þvögunni voru óþolinmóðastir, dæstu og andvörpuðu, tvlstigu og hrisstu höfuðið en eftir þvl sem nær dró afgreiðsluborðinu stillt- ust menn og þegar aö þeim kom voru þeir orðnir ljúfir og undir- gefnir. Síðan hefur margt breyst. Þeir þarnahjá borgarfógeta hafa stöð- ugt verið að þróa biðina. Næst þegar ég átti erindi viö fógeta vakti það til að mynda athygli mina aö nú haföi biðraöamenning hafiö innreið sina. Búið var aö stúka afgreiðslusalinn niður I veðbókarvottorö annars vegar og þinglýsingar hins vegarog mynd- arlegar biðraöir stóðu framan viö hvora deild. Aginn var sem sagt algjör og ekki heyrðist hósti né stuna. Nú hef ég átt skipti viö þessa stofnun I þriðja sinn og þau taka öilu fram. Núna þarf maöur orðiö aö blöa I viku eftir veðbókarvott- orði og helst hálfan mánuð eftir þinglýsingu, sem auðvitað þýðir að nú þarf maður aö blöa — ekki einusinni—heldur tvisvar, og er þetta greinilega stór framför frá þvl sem var, þegar þetta var af- greitt allt meðan þú beiðst. Mað- ur er lika alveg hættur að verða var við nokkra óánægju meðal þeirra sem biöa. Lotningin er fullkomin. Næst mun ég ekki hætta mér þarna inn fyrir dyr nema uppábúinn — f jakkafötum meöbindi og nýburstuðum skóm. En það hefur lika runnið upp fyrir mér ljós. Þessi llfsreynsla hefur sýnt mér hvernig svokölluð einræðisriki yfirleitt virka. Þaö er ekki fyrir tilstilli hers eða leynilögreglu. Þaö er allt skrif- finnskunni að þakka. Hún gerir fóikið þægt. -BVS Hvers vegna setja bændur ekki í vothey? Þrasiö um skólastjóraveiting- una i' Grindavik hefur orðið til þess að barlómur bænda á harð- indasvæðinu hefur fallið nokkuö I skuggann að undanförnu, enda kannski bændum fyrir bestu, þvi þaö fer ákaflega illa i kaup- staðabúa og aðra kaupendur landbúnaðarvara að heyra si- felldan barlóm, samtímis þvi að sumar landbúnaðarafuröir eru hækkaðar um allt að 40 prósent. Á mörkum hins byggilega Það er ekkert nýtt að bændur á Norö-austurlandi verði illa úti i vondu árferði. Það er ekki meira en svo að þeir séu búnir aö ná sér eftir mikil harðinda- og kalár sem voru fyrir 1970. Þá var rokið upp til handa og fóta og reynt að bæta þeim afuröa- tjón og strykja þá til heykaupa, en ekkert gert að öðru leyti til þess að reyna að ráða varanlega bót á þeim vandræðum sem upp koma með nokkurra ára fresti hjá bændum á þessu landsvæði. Stjórnvöld leysa vandann til bráöabirgöa hverju sinni, en hirða ekki um að marka lang- timastefnu i þessum málum eða öðrum. Sifelld vandræði i þessum landshluta leiða hugann að þvi hvort ekki þarf algjöra stefnu- breytingu varðandi landbúnaö á þessu svæöi. Er norð-austur- hornið ekki hreinlega á mörkum hins byggilega, og er hægt að stunda þar arðvænlegan bú- skap, nema þá á sviði sauöfjár- ræktareöa þá hænsna-og svina- búskap, sem ekki er háður ó- stöðugu árferði. Stöðugt berast fréttir af þviúr grónum landbúnaöalöndum, þar sé landbúnaður i kröggum og njóti mikillar rikisfyrir- greiðslu. Hvaö þá um arðvæn- legan landbúnað norður á hjara veraldar á norð-austur horni landsins. Óneitanlega eru dilkar venju- lega miklu vænni i þessum landshluta en til dæmis á mörg- um stöðum á Suðurlandi, þar sem hrein hörmung að sjá hverskonar kettlingar eru leidd- ir til slátrunar. Þótt dilkar á Norðurlandi veröi yfirleitt tveimur til þremur kilógrömm- um léttari að meðaltali i'haust, veröa þeir liklega samt þyngri en gengur og gerist á Suður- landi. Það er ekki eintóm þjóð- saga, þegar sagt er frá Hóls- fjaliahangikjötinu. Þar er fitan kannski þverhandarþykk, en vöðvarnir eru lika vænir aö sama skapi. hákarl Hversvegna ekki vothey Fréttamenn hafa þeyst vi'tt um breitt um haröindasvæðin aö undanförnu og gert barlómn- um skil. Inn á milli hafa svo komið raddir sem segja allt vera i lagi, og skilja ekki allan þennan barlóm og væl. Eitt hlýtur að vekja athygli i þessari barlómsumræöu og þaö er for- ystuleysi forráðamanna bændasamtakanna á þessu sviði. Hversvegna er ekki gefin út dagskipun og bændum sem eru illa staddir beinlinis skipað aö verka i vothey, hvort sem þeim likar betur eða verr. Þetta hafa bændur I Strandasýslu lært fyrir löngu, og þeir eru nú orðið hvorki háðir veðri né vindum hvaö varðar heyskap. Þar er búskapurinnvið þaö miðaöur að hann sé stundaður noröur viö Dumbshaf á mörkum hins byggilega. Hversvegna hafa bændur á Norö-Austurlandi ekki veriö hvattir til þess að verka I vot- hey. I óþurrkasumrum á Suöur- landi, eins og I fyrra, þá tóku ráöagóðir bændur það til ráðs aö grafa gryfjur sem i voru settir miklir plastdúkar og siðan var heyinu hrúgað drullublautu I þessar gryfjur. Þaöþarf auðvit- aö að gæta að vissum undir- stööuatriðum við þessa hey- verkun en sú verkkunnátta er fyrir hendi viða á landinu, ekki aðeins á Ströndum og Suður- landi, heldur viðar um land. Er það sérviska Kunrugir segja að það sé af eintómrisérviskusem bændurá Norð-austurlandi hafa almennt ekki tekið það upp að setja I vot- hey. Venjulega er þessi lands- hluti þurrviörasamur á sumrin, en dæmin sanna, aö þaö þýðir ekki alltaf að reikna meö þurr- um sumrum. Vissulega þarf aö læra að verka og gefa votheyiö, en mönnum er bara engin vork- unn að skella sér út I það á hall- æristimum eins og hafa verið varðandi heyskap á noröan- veröu landinu i allt sumar. Það er eins og forystumenn bænda- samtakanna séu hræddir við að gefa út dagskipun um votheys- verkun. Ef einhver dugur væri 1 þeim og æðstu mönnum öörum á sviði landbúnaöarmála hér á landi, væri það að bjóða bænd- um á harðindasvæöinu alla hugsanlega aðstoð viö votheys- verkun nú þegar. Þess i stað er lögð mikil vinna i að kanna ástandið og þeirri könnun lýkur væntanlega ekki fyrr en allt er komiö I algjört óefni. Samkvæmt blaöafréttum virðist eitthvað hey vera til sölu á suð-austur- og Suöurlandi, en það kostar áreiðanlega meira að flytja það noröur heldur en að grafa votheysgryf ju á hverj- um bæ, þar sem ástandið er slæmt. Hér áður fyrr voru menn með þá bábilju að ekki væri hægt að fóörafé ávotheyi. Þá hétþaö nú að visu súrhey og bar vissulega oft nafn meö rentu. Þessa bá- bilju hafa Strandamenn og margir aðrir afsannað ræki- lega, og þvi ætti bændum á Norð-austurlandi ekki að vera vandara að fóöra með votheyi en öðrum. Hver veit nema þeir fengju bara enn fleiri stjörnu- skrokka i sláturhúsin næsta haust, en áöur. ....h á k a r I.. Dóttur minni einni þótti allt i einu við hæf i a ð yngja m ig upp, þó ekki væri nema I andanum. — Komdu með mér, gamli minn, á Diskó. — Hvað meinarðu með, gamli minn? — Ekkert illt elskan, svaraði þessi nústúlka og sigraði mig meö teknisku knokkáti sem heitir bros. Svo kom sunnudagur og Diskótek um kvöldið. Ég rakaði mig tvisvar eftir kvöldmat,tilaö veranú mjúkur á vanga ef I það færi (hvað veit ég ekkiX Ég tók fram föt sem ég geymi til svona hluta. Þau voru rykfallin og hangibrot I buxunum og ég átti fullt 1 fangi að rétta úr þeim svo ég gæti skellt á þær járni. Það var eiginlega eins og eigandinn hefði dáið meö kreppt hnén, og legið lengi 1 sandi. Eins og við erað búast var eng- inn fatabursti til, það er eitt af þvi sem stendur til að kaupa og hefur gert i áratugi finnst mér. Ég notaði blástursaðferðina. Þessi föt, sem eru á lit eins og ágúst- himinn eru þannig sniöin að minna á brúðkaupsföt Maos, sem varla má minnast á núorðið, enda dauður og vist skiliö öll mistökin eft ir hjá frúnni. Það gerist á bestu bæjum. Klæddur og velkominn á ról, virti égmig fyrir mér i speglinum sem er I laginu eins og likkista á vegg og spuröi: Spegill, spegill, herm þú mér, hvur eiginlega er liklegur til að vera að fara á Diskó? Spegillinn andaði djúpt og kom I hann sprunga, eða var hún kannski fyrir? Og þó kostuðu föt þessi einhver ósköp á ameriskri útsölu. Þegar ég ók heim til dóttur minnar, var klukkan á Is- landi orðin sá tlmi sem var notaöur til aö hugsa til heim- ferðar hér áöur fyrr, þegar Grundarmalin Ég vil byrja á þvi, að þakka borgarlækni fyrir rannsóknina á elliheimilinu Grund vegna greina sem birtust i Helgarpóstinum i vor og vona ég að rannsóknin verði I náinni framtiö elliheimil- inu, vistfólki, starfsfólki og öllum öðrum til góðs. Einnig vil ég þakka þvi fólki sem tók þátt I þessu máli, sérstaklega starfs- systur minni Rögnu H. sem stað- festi frásögn mina og fyrrverandi starfsstúlkum þeim Sigrúnu Jónsdóttur og Önnu Kristjáns- dóttur fyrir þeirra mikilvæga framtak. Borgarlæknir segir i viðtali i siðasta Helgarpósti, að sóðaskap- ikn á einu elli hefur stæðu til • á þessu jóst með um viö- eiminum, i Eirikur i I fram- Þórði - knaraog ekki séð á mútu- il ekki,” ála máls- OF FflTT HJ

x

Helgarpósturinn

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Helgarpósturinn
https://timarit.is/publication/47

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.