Helgarpósturinn - 05.10.1979, Síða 12

12
Fostudagur 5. oktéber i^jTelgamósturjnn.
Jkssí elskavarsva blH
Dunganon og Einar Ben. voru báðir stórskáld, en þó held
ég jafnvel 'að greifinn hafi verið öllu gáfaðri!
Frá upphafi Islandsbyggðar hafa ungir fullhugar leit-
að á vit framandi þjóða, sér til forfrömunar, fullir
eldmóðs og ævintýraþrár.
Sumir snúa aftur lífsreyndir menn og miðla
þjóðinni af þeim þekkingarmolum sem þeir
hafa hirt upp í útlandinu. Aðrir Nendast hjá
hinni útlendu þjóð, misjafnlega í stakk
búnir, en þeir eru alltaf Islendingar í út-
landinu og alltaf á heimleið.
Isleif ur Sigurjónsson hefur verið á heirrv
leið frá Kaupmannahöfn fjörutíuog sex
ár! Á leiðinni hef ur hann sofið hjá
sjölanda konum.svallað með greifum og
stórskáldum og misst af Gullfossi
þrisvar sinnum.
Flugmaskínum hefur hann enga trú
á og Gullfoss er hættur aðganga, svo það
er óvíst hvort nokkuð verður af heimferð
að sinni. Isleifur er fæddur og skírður á ekki
ómerkari stað en Skálhoiti fyrir 83 árum.Hann
ereinnaf þessum gömlu Hafnarfslendingum,
þjóðsagnapersóna í lifanda lífi, ekki
sist sem söguhetja í minningaskáldsögum
Haildórs Laxness
dreymt konur hin slðari ár. En þó
varð mér töluvert um hér I haust,
þegar ég hitti eina drottninguna á
Löngulinu. Ég hefði getað svarið
að þar færi Indira Ghandi, svo ég
yrti svolítið huggulega á hana á
gömlu skólaenskunni minni. Hún
reyndist vist vera frá Indlandi en
ekki var það nú Indira — Kannski
maður hefði lent á austurlensku
kvennafari, ef það hefði ekki ver-
ið fyrir bölvaða löppina.
ísleifui
Spáð fyrir
Nóbelsverðlaununum
Laxness skrifaði
islenskar hjarðmannasögur
í bók sinni „Ungur eg var”,
segir Halldór Laxness frá vini
sinum Isleifi Sigurjónssyni sem
var svo sterkur að honum varð
ekki skotaskuld úr þvi að bera
þung koffortin fyrir ósterkt skáld-
mennið um borð i skip I
Helsingjaborg en förinni var heit-
ið til Danmerkur.
Sjölandakonur
A sinum yngri
árum hafði lsleifur orð
fyrir að vera konum
þóknanlegur og hefur þvi
heyrst fleygt, aö viða hafi
verið komið við i þeim
efnum.
— Ég var nú ósköp
temmilegur I þessum efnum
blessaður vertu og nú er ég orðinn
svo lélegur að ég hef ekki komiö
nálægt kvenmanni i þrjú ár. Maður
neyðist vist til að hægja ferðina á
þessum aldri.
— Ég segist hafa sofið hjá sjölanda
konum, þvl ég vildi aldrei telja mig
kunnugan nokkru landi, sem ég hafði
komið i, án bess að hafa sofið hiá alla
vegaeinniaf dætrum þess.
— Þú hefur þá komið til sjö
landa?
— Rétt til getið lagsi.
— Hverrar þjóöar þótti
þér bestar?
— Þær Itölsku maður lifandi,
þessi elska var svo blið og lág-
nættismjúk!
Skandinaviskar eru svo sem
ágætar, en þær ensku og
amerisku eru hundleiðinlegar.
Þýskar eru nú bestu búkonurnar,
en erfiðar. Það er svoddan hrein-
gerningarbrjálæöi I þeim.
Franskar eru nú algjört hunang,
en þó voru þær islensku eftir-
sóknarveröastar, en þær voru
bara svo saklausar greyin, —.
vildu bara giftingu blessaöar
dalapiurnar.
— Attu þá engin sjölandabörn?
— Nehei , ekki sjölanda, en ég
held þó að ég hafi átt einn króga I
Noregi. Hann er náttúrulega orð-
inri hálffullorðinn.
— Þú hefur aldrei þekkt hann?
— Nei, en ég þekkti mömmu
hans vel! Hún fékk vist minning-
una um mig blessuð stelpan.
Maöurinn hennar var i hernum og
hún klæddi mig i varaúniform
kappans og sagði: Nu er du min
elskling! Svo þaö fór sem fór.
— Nú oröið hugsa ég lltiö um
konur. Þaö er varla að mig hafi
— Jú, þaö er rétt, að ég bar
fyrir hann töskurnar þarna um
árið, svosem litið afrek ef út i það
er farið. Ég skal segja þér, að
Halldór skrifaði mér, og bað mig
að koma I heimsókn, sem ég gerði
við fyrstu hentugleika. Þegar ég
kom til Helgingjaborgar gekk
mér eitthvað illa að finna hann,
svo ég fór til lögreglunnar til aö
spyrja til vegar.
Þeir vissu strax við hvern ég
átti þvi þeir höföu alla undir eftir-
liti. Þeir voru hræddir viö spijóna
sjáðu, þvi þetta var nefnilega rétt
eftir fyrra strið.
Þeir voru eitthvað tortryggnir
gagnvart Laxnesi og fóru þvi að
spyrja mig spjörunum úr, sögðu
að hann gerði ekkert annað en aö
skrifa allan daginn. Þeim þótti
það stórundarlegt framferði.
Ég fullvissaði þá um aö
stráklingurinn frá íslandi væri al-
veg hættulaus,að hann hefði grip-
iö sú grilla að skrifa hjarðmanna-
sögur frá íslandi, svo þeir þyrftu
ekkert aö óttast. Þá rann af þeim
mesti móðurinn og var borða-
gylltur lögregluþjóniv með sverð 1
belti, látinn fylgja mér heim til
Halldórs.
Hann bjó hjá sænskri ekkju,
sem ég man ekki hvað hét en hún
átti tvo stráka sem hún átti I striði
með að uppala.
— Ég var þarna I smátima, en
svo varð það úr að Laxness kæmi
með mér til Kaupmannahafnar
og á leiöinni i skipiö sagði hann
við mig: „Heyrðu ísleifur viltu
ekki bera fyrir mig töskurnar, þú
ert svo sterkur?”
— „Það er alveg sjálfsagt —
sagði ég, -,,en þá verður þú aö
launa mér burðinn með bókinni
þinni áritaðri þegar þú færð
Nóbelsverðlaunin! ”
Hann hafði alltaf ósköpin öll af
bókum og finum fötum meðferðis
og dugði ekkert minna en tvö
koffort undir það. Sjálfur hafði ég
eitt, svo honum hefur þótt þetta
góöur samningur og kvaö mig
vist seint fá launaðan burðinn.
Svo kom það bara i ljós nokkr-
um áratugum seinna, að ég hafði
verið sahnspár þarna I
Helsingjaborg.
— Fékkstu þá bókina?
— Nei, reyndar ekki. Hann hef-
ur vlst gleymt þessu blessaður.
Ég fór nú aö heilsa upp á hann hjá
Gyldendal, þegar hann var aö
árita bækur I löngum bunum I til-
efni verðlaunanna.
En hann var svo upptekinn að
við rétt náðum að heilsast. En
siðan hefur hann gefiö mér marg-
ar bækur blessaður vertu. Og
þegar ég varö áttræöur sendi
hann mér ávisun á fimmtán
hundruð krónur I afmælisgjöf
(danskar krónur). Hann er vist
alveg hættur að koma til Kaup-
mannahafnar, er það ekki? Það
er eðlilegt. Giillfoss er hættur að
ganga. Annars frétti ég af honum
á Strikinu að borða is, hann hefur
náttúrulega verið aö kæla sig
blessaður.
Ég hef nú svo sem hitt hann
annaö slagið, frá þvl i gamla
daga. Hann bauð mér tvisvar út
að borða hér um áriö.
Frjáls maður
— Laxness var með afbrigöum
skemmtilegur þegar hann var
ungur.Ekki fyrir það, aö ég gruni