Helgarpósturinn - 11.12.1981, Blaðsíða 14

42
Föstudagur 11. desember 1981 hp»lrjr^rpn<^fl irínrt
• „ChristopherNeil-Smitha^störCum-.
"™*» *«*"8 '
eta illir andar í alvöru tekið sér bólsetu í mönnum eða er þetta
ins eins konar fyrirsláttur vegna geðrænna truflana? Þeim
gar ótrúlega ört, sem telja að særingameistara sé þörf, og þeir
i ekki allir í Hollywood.
Órar eða djöfulleg staðreynd?
Kanntu særingar, aö reka út illa anda?
Eöa veistu ekkert umfram þaö sem sýnt
var i kvikmyndinni frægu, „Særinga-
manninum”, þar sem ofsinn, illir árar og
dularfullir helgisiöir sátu i fyrirrúmi?
Láttu þér þá ekki bregöa: Mjög liklega
býr einhver særingamaöur i hverfinu
þinu. baö gætiallteins veriö vingjarnlegi,
virðulegi presturinn i næstu götu.
En mörgum finnst þaö forneskjuleg
hugmynd aö unnt sé aö reka út illa anda
og þar á meöal eru margir guöfræöingar.
Don Cupitt, guöfræöideildarforseti i Cam-
bridge, segir: „Særingar hurfu með siö-
bótinni. Ég vara menn viö þessum upp-
vakningi og mér finnst aö kirkjan eigi
ekki aö skipta sér af neöanjarðartrúar-
brögöum. Timi særinga er liöinn og þær
eru hættulegar. Þeirri hugmynd er lætt
inn hjá fólki aö þaö ráöi sér ekki sjálft,
heldur illir andar. Þetta spillir þeirri vis-
indalegu hugmynd sem menn hafa gert
sér.”
En er ekki eölileg krafa aö menn geti
leitaö halds og trausts hjá kirkjunni á
sama tima og áhugi fer vaxandi á dulræn-
um efnum og æ fleiri velta fyrir sér
svartagaldri eöa spiritisma: Þótt gifur-
legar framfarir hafi oröiö á sviöi tækni og
visinda siðustu öld er ofrausn að ætla aö
mannskepnan geti skýrt öll fyrirbæri sem
veröa á vegi hennar. Coggan, erkibiskup
á Englandi, hélt þessu fram fyrir fáeinum
árum. Hann sagði aö i heiminum rlktu ill
öfl, kirkjan þyrfti að hjálpa til aö koma
þeim fyrir kattarnef og hvert biskups-
dæmi ætti aö eiga sinn særingamann.
\
Miöillinn og andalæknirinn Inger Wilson:
„Fólk ver engum tima I aö þroska sál
sina”.
1 hópi þessara særingamanna er séra
Christopher Neil-Smith, sóknarprestur i
Hampstead. Hann hefur framiö meira en
3000i særingarathafnir og telur særingar
mikilvægan þátt I nútímalifi. Hann álitur
aö atburöir eins og þeir, sem lýst var I
„Særingamanninum”, geti i raun gerst,
og hann lofar hiö raunsæislega yfirbragö
myndarinnar.
„Þaö gerist meö ýmsum hætti aö illir
árar hlaupi I menn. Þeim er hættast sem
eru langt niöri eöa leggja stund á svarta-
kukl. Vitisengill nokkur, sem ég heimsótti
I fangelsi taldi að i sér heföi tekiö bólsetu
andi sem krefðist þess aö hann yrði
mannsbani, og hann óskaöi eftir aö þessi
andi yröi burtrekinn. Ég tókst verkiö á
hendur og maöurinn losnaöi úr álögum
sinum.”
Séra Neil-Smith segir söguna af æöstu
gyöjunni í einhverjum svartagaldurssöfn-
uöi: „Hún reyndi aö ná valdi á hjarta
minu. Ég fékk óþægilegan hjartslátt með-
an á særingunni stóö þvi hún fékk einhver
andleg öfl I liö meö sér. En þegar ég tók
kross I hönd missti hún meövitund. Vigöu
vatni var stökkt á hana og hún komst til
meövitundar. Særingin haföi heppnast.”
En geta illir andar náö tökum á þeim
sem aldrei hafa fengist viö kukl? t bók
sinni, „Særingamaöurinn og sjúklingur
hans”, fullyrðir sr. Neil-Smith aö hver
sem villist af götu kristninnar veröi mót-
tækilegur fyrir illum áhrifum. Oft veröa
menn ekki sjálfir varir viö aö þeir eru
haldnir illum anda en þeir öölast ekki
innri ró hvernig sem þeir reyna aö
blekkja sig. Fólk, sem háö er áfengi eöa
fiknilyfjum, getur lika veriö haldiö illum
árum.
Ekki hafa allir prestar, sem fást við
særingar, jafneindregna skoöun á þessum
málum og sr. Neil-Smith. Sr. Harold
Wilkins var opinber særingamaöur South-
wark-biskupsdæmis i nokkur ár. Hann
játar aö hann trúi þvi ekki aö illir andar
geti tekið sér bólstaö i fólki.
„Viö getum ekki alfarið hafnaö þessum
möguleika”, segir hann. „En þau fjögur
og hálft ár, sem ég fékkst við þetta, varð
ég einskis sllks var. Ég leit ekki svo á aö
ég væri aö reka djöfsa út úr brjóstum
fólks heldur væri ég aö aöstoða þá sem
ættu viö innri erfiöleika aö striöa.”
Sr. Wilkins bætir viö: „Flestir þeirra
sem þurfa á hjálp að halda, hafa orðiö
fyrir áhrifum af bókum eöa kvikmyndum.
Heföu þeir ekkert lesiö um þetta væri ekk-
ert aö þeim. Imyndunaraflið er geysi-
Sterkt. Dulspekin er hættuleg og þeir,
sem stunda andaglas eöa miöilsfundi,
geta átt von á ýmsu.”
Kona er nefnd Thelma Hewlett. Fyrir
nokkrum árum fékk hún lækningu hjá sr.
Neil-Smith.
„Faöir minn dó I þessu húsi og ég var
hjá honum á banastund. Ég er viss um aö
ég sá eitthvaö fara úr likama hans og held
aö þaö hafi veriö illur andi þvi rétt á eftir
hófust vandræöin.
Ég tók að heyra raddir innra með mér
og hélt ég væri að sturlast. Raddirnar
þögnuöu aldrei og mér leiö afar illa. Þetta
var alltaf sama fólkiö, tvær konur og karl
og þau töluöu alltaf viö mig. Karlinn var
áreiöanlega faöir minn. Hann tönnlaðist á
þvi aö hann vildi fá eigur sinar aftur. Þeg-
ar éghitti sr. Neil-Smith fyrst sagöi hann:
„Ég held aö faöir þinn stjórni þessu.”
Mér fannst ég ekki ráöa hugsunum min-
um sjálf. Ég varb ekki ofsafengin enerfiö
á skapsmunum og slæm á taugum.
Þetta gat ekki gengiö svona til lengdar.
Ég fór til læknis og hann sendi mig til sál-
fræöings. Sá sendi mig I sjúkrahús I alls
konar rannsóknir og útskrifaði mig með
þessum oröum: „Þaö er ekkert að þér lik-
amlega eöa andlega. Viö getum ekkert
gert”.
Þá las ég um sr. Neil-Smith og hafði
samband viö hann. Hann er svo næmur og
virtist strax finna hvaö amaði að mér. Viö
gengum til kirkju. Ég kraup og hann iagði
hendurnar á höfuð mér. Hann kvaöst
verða var viö titring þegar andarnir
hröktust út en ég fann ekkert, aöe,ins til
mikillar gleöi. En þvi miöur voru andarnir
svo sterkir aö þeir komu aftur nokkru siö-
ar. Presturinn hafði sagt að slikt gæti
gerst og hann rak þá út aftur. Nú eru
mörg ár siðan ég varö þeirra siðast vör.”
En þaö eru ekki allir þeirrar skoðunar
að prestarnir einir eigi að annast þessi
störf, m.a. Inger Wilson, miðill og hug-
læknir I Surrey.
„Ég var kornung þegar hæfileikar min-
ir uppgötvuöust en þeir fengu aldrei aö
njóta sin þá þvi að foreldrar minir voru
strangtrúaöir. En bóndi minn hvatti mig
til dáöa. Ég gekk i Sálarrannsóknarfélag
Stóra-Bretlands þar sem ég hlaut átta ára
þjálfun.
Almenningur leggur svo litla rækt viö
andlega iðkun aö þegar eitthvað bjátar á
vita fáir hvernig á aö bregðast við.
Sumir eru næmari fyrir góðum eða ill-
um öflum en aðrir og hér skipta kvik-
myndir og sjónvarp geysimiklu máli.
Heföu aöstandendur „Særingamannsins”
vitaö hverjar afleiöingar myndin hefur
haft i för meö sér hefðu þeir aldrei gert
hana. Margir hafa komið til min illa á sig
komnir eftir að hafa séð myndina.
Ég hef talað viö fólkiö og leitt þvi fyrir
sjónir aö þaö hafi látið neikvæö öfl taka
völdin og reynt að fá það til að hugsa um
eitthvað jákvætt og fagurt.
Eitt sinn óskuðu hjón eftir aöstoö minni.
Þau voru nýflutt I gamalt, fallegt hús. Þar
tóku strax að gerast hin furöulegustu at-
vik. Eitt sinn komu þau aö eldavélinni á
hvolfi. ööru sinni munaöi minnstu að
stórslys yröi þegar klæðaskápur hvolfdist
yfir barnarúm.
Þegar ég kom inn I húsið beindist at-
hygli min strax aö stiganum. Ég sá fyrir
mér gamlan mann sitjandi í fornfálegum
hjólastól uppi á stigapalli. Ungur maöur
kom aftan að honum og hrinti honum nið-
ur stigann. Ég heyröi gamla manninn
segja: „Farðu út, faröu út úr minu húsi.”
Ég reyndi að sýna honum fram á aö hann
væri dauöur og ætti ekki lengur húsiö.
Ég hélt hann væri horfinn og við fengum
okkur öll te saman. Allt í einu tókst bolli
konunnar á loft og flaug yfir þvera stof-
una. Ég trúöi varla minum eigin augum.
Svipur konunnar breyttist og varö frá-
hrindandi. Rödd hennar varö eins og
gamla mannsins og hún hrópabi: „Ég
skal hefna min á þér. Hypjaðu þig út úr
húsi minu.!”.
Ég varö að tala viö gamla manninn
hvað eftir annaö. Loksins hvarf hann
mjög skyndilega.
Konan haföi ekki hugmynd um það sem
haföi gerst en hún var öll skrámuö og
marin.
Slik atvik eru sérstæð og stundum
hættuleg en ekki dularfull. Vandamálin
eru ekki annars heims heldur þessa.”
Thelma Hewlett gekkst undir særingu hjá
séra Neil-Smith: „Raddirnar töluöu viö
mig og kvöidu án afláts”.