Helgarpósturinn - 29.08.1985, Blaðsíða 3

HP stillti sér aftast í hópinn af ótta við að verða undir í þvögunni. e^'r *n9élf Margeirsson myndir Jim Smart
’dþon og lýsir
£
því „innsæd":
ki að vinna...
dúndrast móður og másandi fram-
hjá. Við erum komnir á Nesveginn
og það hallar aðeins upp í móti.
Nú er mál að hægja aðeins á
hlaupunum. Helvíti er þetta löng
gata. Riðvaxinn ungur maður í bol
hægir á sér og tekur að ganga. Við
pínum okkur áfram og loks kom-
um við að Nesstöðinni og beygjum
inn á Eiðsgrandann. Sólarlags-
brautin blasir óendanleg framund-
an.
Fullt af smáhlaupum
Blóðið hamast í æðunum og
svitinn er farinn að renna í stríð-
um straumum. Nú eru tvær glæsi-
legar konur fyrir framan okkur,
greinilega húsmæður sem eiga
fótum sínum fjör að launa — þær
eru að segja hvor annarri brand-
ara. Við hlaupum lengi vel þétt á
eftir þeim, þótt óvanir séum orðn-
ir að hlaupa á eftir kvenfólki. Loks
framúr, en þá segja þær „heyriði
strákar" og skella sér aftur framúr.
En svona er víst maraþon, fullt af
smáhlaupum. Nú sjáum við
drykkjarstöðina en þegar þangað
kemur virðist allt drykkjarkyns
uppurið og pappaglösin liggja eins
og hráviðri um allt malbikið. Við
skokkum framhjá og herðum
hlaupið því nú eru 5 km hlaupnir
og aðeins tveir eftir. Framhjá JL-
húsinu og inn á Ánanaustið. Jón
Múli Árnason stendur og horfir
glottandi á hlauparana. Ég veifa til
þularins og hann hrópar „Bravó."
Góður maður, Jón Múli. Nú er
keyrt áfram — en hvað er þetta?
Stendur ekki maður með startúr
við hliðina á skilti sem á stendur 5
km. Eru fimm kílómetrar fyrst
komnir núnal? Starfsmaður mara-
þonsins æpir tímann okkar á
ensku þegar við blásum framhjá.
Ég gleymdi að segja það; þetta er
afskaplega internasjónalt, allt fer
fram á ensku í Reykjavíkurmara-'
þoninu. Nú erum við komnir inn á
Mýrargötuna og ég fæ aðkenn-
ingu að hlaupasting. Djöfullinn
sjálfur, þetta var það sem ég var
hræddastur við. En nú tekur ekki
að gefast upp. Dósentinn hefur
greinilega tekið inn ensýmin sín
um morguninn því nú herðir hann
enn hlaupið og þegar kemur inn á
Tryggvagötuna við Hafskipshúsið
(fallegt hús, Hafskipshúsið) stingur
hann mig af. í sálarbót hleyp ég
framúr sköllóttum manni á sjö-
tugsaldri og tveimur um sextugt.
Nú kemur Arnarhóllinn í ljós og
nokkru síðar er ég á Lækjargöt-
unni. Púff! Síðustu kröftum er beitt
framhjá Lækjartorgi og í mark á
móts við Menntaskólann. Þar er
talsverð biðröð og maður er látinn
halda í reipi til að detta ekki í göt-
una. Síðan gullpening um hálsinn,
gefinn af Morgunblaðinu (aldrei
datt mér í hug að ég fengi gullpen-
ing frá því blaði), eins mikið af HI-
C frá Vífilfelli eins og maður vildi
og heita spagettísúpu. Og tíminn
skráður: 36:04,5. Hvort ég mæti
næsta ár? Að sjálfsögðu. Ég er þeg-
ar kominn með titil þeirrar grein-
ar: „Þegar ég hljóp maraþonið" —
eftir Ingólf Margeirsson, Hjarta-
deild Landspítalans.
I\'I ’)'K f U /A
llAKMUON
492
Hvernig fer um þig
þarna uppí skýjun-
um?
Þorgeir Ástvaldsson, Frammari
„Mér líður hreint alveg stórkostlega hérna uppi, og hef ekk-
ert hugsað mér að koma niður á næstunni. . .“
— Það þarf náttúrlega ekki að spyrja að því hvar þú
hefur verið síðastliðinn sunnudag?
„Á vellinum maður, á vellinum."
— Slepptirðu þér að leik loknum?
„Auðvitað, og það algjörlega. Þetta eru nú líka einu stundirn-
ar sem maður á orðið eftir sem maður getur sleppt sér algjör-
lega. Ég áskil mér að minnsta kosti rétt til að vera vitfirringur
á svona stundum. Og ég var það, þarna á sunnudaginn, skilst
mér."
— Hvernig fannst þér annars leikurinn, ef þú ættir að
dæma hann sem hlutlaus aðili?
„Þetta var afskaplega góður leikur af Frammara hálfu, af-
skaplega. Ég sá það strax að tíu mínútum liðnum að ofboðs-
legrar óheppni þyrfti með, ef þeim ætti ekki að takast að knýja
fram sigur. Annars fann ég það strax og ég kom inn um hliðið
fyrir leik, hvor aðilinn myndi sigra. Þar reið einhver bjartsýnis-
andi yfir mig, einhver ofboðsleg gleði og tiltrú á liðið mitt. Ég
horfði þessvegna á allan leikinn sem sannfærður sigurvegari."
— Hversvegna ertu Frammari?
„Einfaldlega vegna þess að ég er alinn upp í hverfi félags-
ins..."
— Og komstu í liðið á sínum tíma?
,Já, já, ég lék með A-liði Fram allt fram í annan flokk. Þá tog-
aði tónlistin ( mig, poppið."
— Hvaða stöðu spilaðirðu?
„Ég var á vinstri kanti. Það var vegna þess að þjálfaranum
sýndist ég vera örvfættur."
— En svo hættirðu. Varð þér snemma Ijóst að þú áttir
engan sjens ( þennan harða leik, eða. . . ?
„Nja, bíddu nú við. Ég var algjör sportidjót á sínum tíma og
fannst ég eiga sjens í allt og alla. Þetta sést kannski best á því
að ég spilaði körfuþolta með ÍR á sínum tíma, þrátt fyrir afar
mikla smæð, og tókst bara nokkuð vel upp í þeirri íþrótt. Svo
var ég lengi línumaður með Fram í handbolta og meira að segja
Reykjavíkurmeistari sem slíkur eitthvert árið. En ætli það hafi
ekki verið þannig að mér hafi fundist ég geta orðið meiri gæi
sem poppari í grúppum en kastandi og sparkandi boltum. Al-
tént varð ég poppari. Og sumpart sé ég eftir því, og þó ekki."
— Heldurðu að það sé eitthvað öðruvísi að vera
Frammari heldur en t.d. KR-ingur eða Valsari?
„Ég held það hljóti að hafa verið öðruvísi hérna áður fyrr. Ég
á við það að sem strákur sá maður virkilega rautt þegar maður
sá Valsara og virkilega röndótt þegar maður sá KR-ing. Ég býst
við að umburðarlyndið sé meira í dag, allavega er meiri hreyf-
ing milli hverfa en áður var og þar af leiðandi meira um félaga-
skipti. Úrsögn úr félagi er ekki lengur meiriháttar."
— Þú ert þó ekki að segja mér að taugarnar til Fram
séu eitthvað að minnka?
„Hjá mér? Nei, alls ekki. Ég á bara við það að ég myndi ekki
ulla á mann í dag fyrir það eitt að vera Valsari."
Fram varð sem kunnugt er bikarmeistari I fótbolta á sunnudaginn var
þegar liðið sigraöi Keflvfkinga með þremur mörkum gegn einu á Laug-
ardalsvelli. Við slógum á þráðinn til einsaf æstari áhangendum Framm-
ara, Þorgeirs Ástvaldssonar, og spurðum um líðanina.
Á Eiðsgranda og 5 km brátt að baki: Ritstjórinn og dósentinn byrja að keyra. Takið eftir léttleikanum í limaburöinum.
HELGARPÓSTURINN 3