Helgarpósturinn - 07.08.1986, Qupperneq 24

Suður-kóreanskur píanóleikari Bokjoo Cho heldur þrenna tónleika
Mefistó dansar í þorpskránni
Hér á landi er nú stödd ung kona
frá Suður-Kóreu, Bokjoo Cho að
nafni. Hún leggur um þessar mund-
ir stund á píanónám í Þýskalandi og
mun Ijúka því námi næsta vor. Tón-
leikarnir sem hún heldur verða
þrennir; þeir fyrstu í kvöld, fimmtu-
dagskvöld, \ Hafnarkirkju á Höfn í
Hornafirði. Á mánudagskvöld verð-
ur tónleikar að Logalandi og loks
heldur Bokjoo Cho tónleika í Nor-
rœna húsinu næstkomandi mið-
vikudagskvöld.
Á efnisskránni eru sónötur eftir
Haydn og Brahms, ,,Le tombeau de
Couperin" eftir Ravel og loks
Mefistó-vals eftir Liszt. Þetta er sjálf-
ur Mefistó Fásts: Dansinn í þorps-
kránni.
,,Ég er fædd og uppaldin í Seoul í
Suður-Kóreu og þar lagði ég stund á
tónlistarnám þar til ég fór til Vínar
og lagði stund á píanónám hjá Paul
Badura-Skoda," segir Bokjoo Cho í
samtali við HP. 1984 fór ég til Kölnar
og lærði hjá Giinther Ludwig, og því
námi lýkur í mars á næsta ári. Pá hef
ég hugsað mér að læra í tvö ár
píanóundirleik við ljóðasöng, kenn-
ari verður Höll. En hann hefur verið
undirleikari velþekktra söngvara
svo sem Elizabeth Schwarzkopf og
Dietrich Fischer-Diskau.
Auk þess að spila mikið ein hef ég
gert mikið af því að spila með fiðlu-
leikurum. Ég hef haldið þó nokkra
tónleika. Nú síðast spilaði ég t.d.
hluta af Mefistó eftir Liszt á tónleik-
um í Bonn í desember síðastliðnum.
Einnig hefur mér verið boðið að
halda tónleika í Ankara í Tyrklandi
næsta ár.
Ástæðan til þess að ég er stödd
hér á landi er sú að í skólanum í
Þýskalandi kynntist ég íslenskri
stúlku, Guöríði Siguröardóttur, það
var veturinn 1984^85. Eftir að hún
var farin til íslands og hafði eignast
litla stúlku langaði mig til að heim-
sækja hana. Auk þess langaði mig til
að sjá landið. Við notuðum síðan
tækifærið og skipulögðum þrenna
tónleika."
Aðspurð um tónlistarnám í Kóreu
sagði Bokjoo Cho að námið í Seoul
væri ekki svo ólíkt því námi sem
hún hefði kynnst í Evrópu. ,,Það er
ef til vill eitthvað strangara í Kóreu.
Þá á þann hátt að það eru foreldrar
barna í tónlistarnámi sem reka þau
áfram af dálítilli hörku. Foreldrar
fylgjast vel með æfingum barnanna
og þeir búast alltaf við miklum og
góðum árangri hvort sem hann nú
kemur eða ekki. Annars held ég að
staða tónlistar sé sterkari í Suður-
Kóreu en viða annars staðar. Það
sést best á þeim fjölda kóreanskra
nemenda sem hafa fengið inni í tón-
listarskólum í Evrópu og í Banda-
ríkjunum," sagði Bokjoo.
Tónleikarnir í Hafnarkirkju í
kvöld hefjast klukkan hálfníu og eru
Hafnarbúar og sveitungar boðnir
velkomnir. -gpm
Guðríður Sigurðardóttir og Bokjoo Cho
KVIKMYNDIR
Af lífsfílósófíu
Stallones
Austurbœjarbíó: Cobra. ★★
Bandarísk: Árgerd 1986.
Leikstjórn: George Pan Cosmatos.
Handrit: Sylvester Stallone.
Tónlist: Sylvester Levay.
Aðalhlutverk: Sylvester Stallone, Birgitte
Nilsen, Reni Santoni, Andrew Robinson,
Lee Garlington, Brian Thompson o.fl.
Enn heiðrar „The Italian Stallion" oss með
nærveru sinni á hvíta tjaldinu. Að þessu sinni
hefst ófögnuðurinn með því að ábúðarmikil
rödd ofurmennisins upplýsir okkur um, að
svo og svo mörgum samlöndum hans sé sálg-
að árlega, svo og svo mörgum nauðgað, svo
og svo mörg vopnuð rán framin o.s.frv.
o.s.frv. Að vanda er síðan engin trúverðug
skýring gefin á orsökum þessarar auknu
glæpatíðni. í þess stað láta menn sér ein-
vörðungu nægja að mála upp náttsvarta
mynd og úr hófi fram fulla af hleypidómum,
af ímynd hins illkynjaða æxlis, þ.e. sökudólg-
inum . . .utangarðsmanninum sálsjúka, sem
einskis svífst í viðleitni sinni að umturna því
þjóðskipulagi og þeim lífsstíl, er sjálfur Stall-
one og hún Gitte hans eru lífs lifandi jafnt
sem á tjaldinu svo verðugir fulltrúar fyrir.
Engum kemur hinsvegar í hug að meinið
gæti í raun legið í þeim lífsstíl er þau skötu-
hjúin hafa tileinkað sér. Getur verið að lausn-
in liggi innbyggð í kjarna siðferðismórals
frjálshyggjunnar, hinni „heilbrigðu" darwin-
ísku samkeppni, þar sem hinn sterki lifir af
og hinum lánlausari er miskunarlaust kastað
út í ystu myrkur, þar sem frækorn félags-
hyggjunnar hljóta óneitanlega að skjóta rót-
um í tímans rás í skugga markaðsekónómí-
unnar og 40—50% kjörsóknar í almennum
kosningum til senatsins. Nei, enganveginn!
Til þess er hún Gitte alltof sæt og Stallone
alltof margslunginn og kyngimagnaður
handritshöfundur. .. og fangamark J.R.
Ewing allt of mikils gulls ígildi, til að augu
kvikmyndaframleiðenda þar vestra megi
opnast fyrir hinu raunverulega innsta eðli
þeirra vandamála sem þeir svo óforskamm-
að eru langt komnir með að þurrmjólka í
nafni „heilbrigðrar" skynsemi, eða öllu held-
ur í skjóli vonarinnar um að þeir megi enn
um stund njóta yfirburða sinna á kvik-
myndamarkaðnum.
Þessi nýjasta útgáfa Stallones á lausn
heimsgátunnar er einkar haganlega gerð
tæknilega, og sem slík, lýsandi dæmi um
nauðsyn þess að við áhorfendur og unnend-
ur þessarar listgreinar og eins áhrifamesta
fjölmiðils samtíðarinnar séum okkur með-
vitaðir um áhrifamátt miðilsins og þess
myndmáls, er hann hefur þróað með sér
gegnum tíðina. Þetta er einfaldlega vegna
þess að við íbúar hinnar vestrænnu menn-
ingarheildar sækjum núorðið heimsmynd
okkar að miklu leyti til fjölmiðla á borð við
kvikmyndir og sjónvarp... og þeim mun
haganlegar sem myndefni þessara miðla er
framreitt á borð okkar neytenda, þeim mun
trúverðugri þykir okkur hinn innbyggði boð-
skapur þess og lífsspeki.
Ó.A.
Slen
Bíóhöllin: Óvinanáman (Enemy Minej
★★
Bandarísk: Árgerd 1985.
Framleiðandi: Stephen Friedman.
Leikstjórn: Wolfgang Petersen.
Handrit: Edward Khmara.
Kvikmyndun: Tony Imi.
Tónlist: Maurice Jarre.
Aöalleikarar: Dennis Quaid og Louis
Gossett jr.
Þetta mun vera fyrsta verk kvikmyndasög-
unnar sem e_r fyrirfram frægt fyrir að vera
ekki tekið á íslandi. En það er öngvu betra
fyrir vikið. Óvinanáman er miðlungsmynd
og ber öll merki þess. Það er yfir henni ótta-
legt slen sem gjarnan fylgir þeim myndum
sem þykja stórar strax fyrir klippingu.
Hér segir af samvistum geimfara og geim-
veru sem eiga það sameiginlegt að nauð-
lenda á eyðistjörnu. Þau eru sitt úr hvorri
fylkingunni sem berst fyrir yfirráðum al-
heimsins eins og gengur. Þau taka þó ekki
upp á því að drepa hvort annað, því við nán-
ari kynni komast þau að því að þau eiga tals-
vert sameiginlegt.
Megingalli Enemy Mine felst í frekar lítil-
sigldu kvikmyndahandriti sem er ómarkvisst.
Sviðsmyndin er lúin og beinlínis neyðarleg í
stóru stúdíóstellingunum sínum, hvaðan
maður fær til dæmis þær hugmyndir að
hraun renni ekki heldur detti beint að ofan,
svona í slöttum. Þá svæfir einhæf notkun
ljósa.
Það er næstum óskiljanlegt að sami maður
hafi unnið jafn hollívúskar myndir og Enda-
lausu söguna, Óvinanámuna og svo Das
Boot. Milli þessara mynda er langur vegur.
eftir Ólaf Angantýsson og Sig
Kannski helstur sá að í þeim fyrrnefndu er
jafn augljóst áhugaleysi og trúleysa höfundar
á verk sitt og öfugu var farið við Kafbátinn.
Wolfgang má vara sig. Það er ætlast til ann-
ars af honum en ómerkilegra ævintýra.
-SER
Raunalegt
Bíóhúsið: Finders Keepers (Sá á fund sem
finnur)
★★
Bandarísk. Árgerð 1984.
Framleiðandi: Richard Lester.
Leikstjórn: Richard Lester.
Handrit: Ronny Graham, Terence Marsh og
Charles Dennis.
Aðalhlutverk: Michael O'Keefe, Beverly
D’Angelo, Louis Gossett Jr., Pamela
Stephenson, Ed Lauter, David Wayne o.fl.
Richard Lester er einn af þessum leikstjór-
um, hvers kvikmyndir í dag eru eiginlega
hvorki fugl né fiskur, en sem engu að síður
hljóta náð fyrir augum bandarískra fjár-
magnsaðila... og þá einkum vegna fornrar
og löngu liðinnar frægðar hans fyrri verka.
Lester, sem er fæddur Kanadamaður, en
starfaði lengst af í Bretlandi, átti sitt blóma-
skeið sem leikstjóri undir lok sjöunda áratug-
arins og í byrjun þess áttunda. Hann varð fyrst
verulega þekktur á alþjóða vettvangi fyrir
gerð bítlamyndanna A Hard Day’s Night
(1964) og Help!{1965) og ári eftir að hin síðar-
nefnda leit dagsins ljós hreppti hann Grand
Prix-verðlaunin í Cannes fyrir hina óviðjafn-
anlegu kvikmynd sína The Knack, sem
byggð var á samnefndu leikverki Ann Jelli-
coe. í kjölfarið fylgdu svo gleðileikir á borð
við A Funny Thing Happened on the Way to
the Forum (1966), How I Won the War (1967)
og myndirnar um skytturnar þrjár (1973) og
fjórar (1975).
Finders Keepers, sem Lester framleiddi
reyndar sjálfur á vegum CGS Theatrical Films,
byggir á hinu gamalkunna þema um skjót-
fengna auðinn, sem með brellibrögðum er
svikinn úr sjóði milljónarans, og sem lendir
síðan fyrir hendingu á flakki, þar sem fjöl-
margir og misaurasjúkir einstaklingar koma
við sögu áður en yfir lýkur. Þetta þema hefur
gegnum tíðina orðið kveikjan að mörgum af
mikilsverðari försum breskrar kvikmynda-
sögu þar sem hin óviðjananlega kvikmynd
Alexanders Amckendricks The Lady Killers
(1958) skipar að sjálfsögðu öndvegið.
Þegar framangreint er haft í huga er þeim
mun raunarlegra að þurfa að sitja undir jafn
misheppnaðri lágkúru og Finders Keepers er
í alla staði. Hún er bæði langdregin og leiðin-
leg, og þó svo að slíkt verði að mestu leyti að
skrifast á reikning handritshöfundanna, þá á
Lester sjálfur þar einnig hlut að máli. Leik-
stjórn hans er bæði slök og ómarkviss, þann-
ig að heildaráhrifin af myndinni hljóta að
verða neikvæð... reyndar langt undir með-
allagi.
Ó.A.
Fen
Stjörnubíó: Bræðralagið (Band of the
Hand) ★★
Bandarísk, árgerð 1985.
Framleiðandi: Michael Panch.
Leikstjóri: Paul Michael Glaser.
Handrit: Leo Garen og Jack Baren.
Kvikmyndun: Reynaldo Villalobos.
Tónlist: Gaylon Horton.
Aðalleikarar: Stephen Lang, Michael
Carmine, Laureen Holly, John Cameron
Mitchell, Daniel Quinn, Leon Robinsson,
A1 Channon og Danton Stone.
Fenjasvæðin á Miami-skaga heilla banda-
ríska kvikmyndargerðarmenn alltaf öðru
hvoru, enda eru þau um margt freistandi til
kvikmyndatöku. Þetta er spennandi sviðs-
mynd, óræð, ógnandi og öðruvísi.
Bræðralagið gerist mestan part á þessari
flatneskju og er sumpart lík því landslagi,
sumpart rismeiri. Þetta er ofbeldismynd þar
sem slagsmál eru útgangspunktur, fjandan-
um fastari kjaftshögg, stundum hnífar. Og
undir það síðasta byssur í alvöru uppgjöri.
Sagan snýst um mestu ótuktir í fangelsi,
alls fimm stráka, sem eru sendir í einangrun
inn á mitt fenjasvæðið þar sem tekur á móti
þeim einn þessara félagsráðgjafa eins og
Bandaríkjamenn vilja hafa þá. Maður með
lausnir á hreinu, fylginn sér og framkvæm-
inn, enda fer það svo að hann færi ekki strák-
ana einasta til að láta af fyrra líferni heldur
jafnframt til að ráðast að rótum þess, sjálfum
undirheimaköllunum, sem eru kúl með kók
í nös, menn sem fíla ekki smáatriði.
Og formúlan lullar. Tsja, tsja, tsja í lokin og
nánast ekkert annað um þetta að segja en að
hér fari mjög þokkalegur tryllir af vægari
sortinni. Blóðið fossar ekkert, barasta vellur.
-SER.
24 HELGARPÓSTURINN