Helgarpósturinn - 07.05.1987, Qupperneq 20

eftir Kristján Kristjánsson

Glæsisendingar Ásgeirs Sigurvinssonar vöktu bjartsýni, e.t.v. ótimabæra, hjá íslensku áhorfendunum.
■X
— med Islendingum á fótboltaleik í París
Góð og hugvitsamleg höfuðföt f íslensku fánalitunum . . .
fslendingar í París lágu ekki á lidi
sínu kvöldid er okkar mœtuslu
knattspyrnumenn öttu kappi við
franska mótherja sína á Prinsavöll-
um hér í borg. Pað er kannski full-
djúpt tekið í árinni að segja að Is-
lendingarnir hafi borið frönsku
áhorfendurna ofurliði — nei, tilþess
var afls- og liðsmunurinn of mikill.
En þrátt fyrir að þeir íslendingar
sem eru búsettir hér í París séu flestir
betur að sér um bókmenntir en fót-
menntir hafði nœr öllum mörlönd-
um með einhverju móti tekist að
nurla saman fé fyrir rándýrum að-
göngumiðum.
KONUR voru í greinilegum meiri-
hluta í hinu litskrúðuga íslenska
klappliði. Sumar þeirra höfðu sann-
anlega aldrei áður inn á fótboltavöll
komið og hafa kannski ekki djúpa
þekkingu á offsæd og fúllbakk — en
það sama gildir reyndar um suma
karlmennina líka. Hina miklu lita-
dýrð ber að þakka framtakssamri
og listhagri konu sem hefur átt
heimili í París um árabii; úr dúkum
sem notaðir voru á þorrablóti ís-
lendingáfélagsins í mars saumaði
hún borða og fána og auk þess afar
sniðugar pappírsslaufur í íslensku
fánalitunum. I ofanálag tók hún at-
ferli áhorfendanna íslensku uppá
myndband —■ sem ekki kom svo
mjög að sök, því téð atferli var að
öllu leyti landi og þjóð til sóma.
Landinn kom víða að til að horfa
á leikinn. Það má ekki gleyma
áttatíu manna hópi sem kom gagn-
gert af Fróni undir ieiðsögn Þor-
gríms Þráinssonar, sem fyrir ekki
alllöngu var sjálfur í landsliðinu og
þar áður námsmaður í Frakklandi
um hríð.
ÍSLENDINGS nokkurs var þó
sárlega saknað af áhorfendapöllun-
um og var þess víða getið í frönsk-
um blöðum að það væri svipur hjá
sjón að sjá hann ekki handleika
þykkan sígar. Nei, Albert Guð-
mundsson komst ekki á leikinn, en
hann var löglega forfallaður ef taka
má mark á orðum blaðamanns
franska íþróttadagblaðsins L'Équipe.
Téður blaðamaður fer ekki í laun-
kofa með hrifningu sína á þessum
„meistara tímans frá 45-55“ og segir
af honum hugljúfar skemmtisögur.
En blaðamaðurinn hefur notað
tækifærið og hringt úr skrifstofu
sinni við Faubourg Montmartre-
götu i „Monsieur Albert", sem lætur
þau orð falla að hann hafi spilað ný-
afstaðna kosningabaráttu eins og
bikarúrslitaleik.
DAGINN fyrir leikinn átti ég sam-
ræður við Frakka, einkum menn úr
hinni ágætu stétt þjóna. Þeir voru
allir á sama máli. Frakkarnir myndu
gleypa íslendingana. „Nous allons
manger les lslandais!" Þjóðarstoit
var í veði, sært þjóðarstolt. Frakkar
eru ákaflega tapsár þjóð. Franska
landsliðið hafði ekki unnið leik síð-
an í heimsmeistarakeppninni í
Mexíkó í fyrra. Það hafði ekki einu
sinni skorað mark í hérumbil heilt
ár. Gamlar hetjur og kempur höfðu
brugðist hraksmánarlega. Liðið var
næstum því örugglega fallið út úr Evr-
ópukeppninni, sjálfir Evrópumeist-
ararnir.
FRÖKKUNUM tókst samt ekki
að gleypa neina íslendinga með húð
eða hári. Frammistaða okkar
manna var að venju góð og náttúr-
lega glæsileg sé miðað við höfða-
tölu. Sumir vildu meira að segja
halda því fram eftir leikinn að land-
inn hefði átt besta og prúðasta leik-
manninn á vellinum, Asgeir Sigur-
vinsson. Og Arnór Guðjohnsen er
heldur enginn eftirbátur útlenskra
boltasparkara.
Að lokum skáluðu Valsmenn og
Káerringar, Borgaraflokksmenn og
Kvennalistakonur, aðkomumenn og
heimamenn fram á milda og rauða
vornótt. Það fór allt fram í mesta
bróðerni.
Fyrir leikinn: Raðir þéttar á kaffihúsinu Aux Trois Obus andspænis Prinsaleikvanginum.
eftir Egil Helgason
*
Islensk ki
á kross
Skyndilega eru íslendingar orðnir
Evrópumeisturunum í knattspyrnu
hafi ekki verið þau góðu úrslit sem t
ur að vakna hvort þetta hafi ekki vet
eftir, hvprt við séum ekki að reisa :
að litla ísland standi upp í hárinu á
sviðinu.
Nú þegar Islendingar hafa lokið helmingi
þeirra leikja sem þeir eiga að leika í undán-
keppni Evrópumeistaramótsins í knattspyrrru
er ekki úr vegi að staldra við og velta fyrir sér
því sem á undan hefur farið og því sem éftir
kemur.
Engum blandast hugur um að við fórum vel
af stað í Evrópukeppninni að þessu sinni, gerd-
um jafntefli við tvær af sterkustu knattspyrnu-
þjóðum heimsins í tveimur Ieikjum hér heima
en síðan hefur heldur hallað undan fæti. Fyrst
tap, 0—2, gegn lélegu austur-þýsku liði og svo
síðast annað tap með sama mun fyrir Frökk-
um. Það sem fyrir liggur eru tveir leikir við
frændur okkar, Norðmenn, heima og heiman
og leikir gegn austantjaldsþjóðunum, Sovét-
mönnum ytra og Austur-Þjóðverjum heima.
Fjórum leikjum lokið og fjórir leikir eftir og ár-
angurinn til þessa tvö stig eða 25%.
Vafalítið eru um það skiptar skoðanir hvort
þessi árangur er góður eða ekki, margir munu
telja að við hefðum með réttu lagi átt að ná
stigi af A-Þjóðverjum, þeir hafi ekki verið slíkár
bógar að það hafi verið ómögulegt. Hins ber
þó að geta að við tefldum ekki fram okkar
sterkasta liði og lékum þar að auki ekkert sér-
lega vel. En þeir eru líka til sem telja að það
hefði litlu skipt þó við hefðum teflt fram sterk-
ara liði en við gerðum, það hefði engu breytt
því enn sem komið er séum við hreinlega ekki
nógu sterkir til að ná stigi af góðum þjóðum á
útivelli.
Þessvegna er eðlilegt að spurt sé, mitt í allri
fjölmiðlaumræðunni um leikinn við Frakka,
hvað má telja raunhæft að við tökum mörg stig
úr riðlinum? Og ekki síður hvers krefjumst við
sem stöndum utan vallar, af liðinu?
VIÐ HVERJA Á AÐ MIÐA?
Er til að mynda eðlilegt að við fáum fjögur
til fimm stig úr riðli af þessari styrkleikagráðu,
er eðlilegt að við tökum fleiri, sex, sjö, átta?
Miðað við stöðuna eins og hún er í dag þá er
ekki óeðlilegt að ætla að við getum náð fjórum
stigum, jafnvel fimm ef vel gengur og sex ef
allt gengur upp. Hitt er svo annað mál hvort
styrkleiki okkar liðs, miðað við önnur lið í riðl-
inum og sömuleiðis aðrar smáþjóðir, gefur til
kynna að við eigum að geta fengið meira en
fjögur stig svo sanngjarnt geti talist. Og í fram-
haldi af því er líka spurning við hvaða þjóðir
við eigum að miða okkur þegar við veltum
svona málum upp. Eigum við að miða okkur
við aðrar Norðurlandaþjóðir, er það eðlilegt,
eða eigum við að miða okkur við Lúxemborg-
ara, Tyrki og þvíumlíka? Þjóðir sem gjarna
hafa verið settar í sama styrkleikaflokk og við.
Ef við miðum okkur við hinar Norðurlanda-
þjóðirnar, á þessu sviði sem svo mörgum öðr-
um, kemur í ljós að við stöndum okkur mun
betur en Finnar, hugsanlega jafn vel og Norð-
menn en sýnu lakar en Svíar og Danir. Mörg-
um kann að þykja það undarlegur samanburð-
ur að bera íslenska landsliðið saman við það
danska, sem er eitt það sterkasta í Evrópu um
þessar mundir og þá ekki síður við það
sænska, sem m.a. getur státað af silfurverð-
launum á HM fyrir þrjátíu árum og mjög góð-
um árangri æ síðan. En hins ber að gæta að það
eru ekki mörg ár síðan Danir eignuðust veru-
lega gott landslið. Fyrir 20 árum og jafnvel.10
voru þeir á svipuðu plani og við erum nú.'<Þeir
áttu marga sæmilega atvinnumenn víðs vegar
um álfuna en engan verulega góðan og lands-
liðið þeirra sótti ekki gull í greipar margraann-
arra en þeirra sem voru miklu lélegri.
20 HELGARPÓSTURINN