Helgarpósturinn - 07.05.1987, Page 36

Helgarpósturinn - 07.05.1987, Page 36
NÆRMYND . . . hann gengur að suðandi myndavélinni og fréttamaðurinn spyr hann hvort hann hafi ekki einhver lokaorð til þeirra sem á horfa. Hann lítur á linsuna, það breiðist yfir andlitið þetta tvíræða glott sem er landsþekkt fyrir löngu um leið og í gegnum huga hans fljúga ótal fleygar setningar og svör á stundum sem þessum. Að lokum vitnar hann í nóbelsskáldið og segir: „Eg vil þakka þjóðinni stuðning- inn“ . . . grafalvarlegur smástund en svo breiðist glottið aftur út um andlitið og full- trúi Hánefsstaðaættarinnar hverfur sjónum. Farinn utan í víking og strandhögg í dægurlagamúsík . .. Valgeir Guðjónsson, 35 ára Reykvíkingur, er í Nærmynd. ANjálsgötu í Reykjavík beið albúinn sjúkrabíll þess að flytja sængur- konu á fæðingardeildina og hún birtist skömmu síðar í sterkum örmum Gunnars Huseby, Evrópu- meistara í kúluvarpi. Bíllinn brun- aði af stað en þegar á fæðingar- deildina kom átti konan í miklu basli með að koma barninu í heim- inn og gekk svo mikið á að hún sveigði til stengur í öflugu járn- rúmi sem hún gisti. Þegar lokið var, gekk til konunnar Jónas Bjarnason fæðingarlæknir og hafði orð á því að hún hefði fætt fimm stráka, svo mikill hafði at- gangurinn verið. Á meðan hrein sveinn, sem þótti minna á séra Jakob. Þetta var 23. janúar 1952 — Val- geir Guðjónsson hafði kvatt sér hljóðs fyrsta sinni. Konan sem svo vasklega barðist er Margrét Arnadóttir, ættuð frá Hánefsstöðum við Seyðisfjörð og af þeirri frægu Hánefsstaðaætt en þaðan koma margir mætir menn aðrir, svo sem Tómas Árnason fyrrverandi ráðherra og núver- andi seðlabankastjori og kaup- mennirnir Vilhjálmur og Þorvarö- ur Árnasynir og eru þeir þrír bræður Margrétar. Þegar Margrét vildi hverfa heim með drenginn sinn af fæðingar- deildinni gerði hins vegar óveður svo mikið að ergii'.'i vei út sig- andi. Gekk þá eiginrnaður hennar og faðir Valgeirs, Guðjón Valgeirs- son, vasklega fram og kallaði til snjóbíl frá Guömundi Jónassyni sem ferjaði fjölskylduna heim á Njálsgötuna. Guðjón er iögfræð- ingur og á sínar ættir að rekja til ísafjarðar og Reykjavikur. Þeim hjónum bættist ekki annað barn fyrr en fimm árum síðar. Valgeir var þannig einbirni í fimm ár og naut þess tii hins ýtrasta. Hann var dekraður af fjölskyldunni, bæði gekk móðir hans vasklega fram í því og ekki síður afi hans og nafni að vestan, enda mun Valgeir á þessum árum hafa endað faðirvor- ið sitt á orðunum að eilífu afi minn í stað þess sem hefðbundið er. Hann var bráðger, læs fjögurra ára og Margrét taldi að það hefði kom- ið til af forvitni, hann hefði senni- legast lært að lesa af skiltum búða og fyrirtækja. Valgeir hefur þó sjálfur síðar haft uppi efasemdir um ágæti þess þar sem öðrum börnum þótti það óvenjulegt og stríddu honum á því. Þegar hann var fimm ára urðu töluverðar breytingar á lífi hans því þá fæddist þeim hjónum dóttir, Guðrún Arna. Hún fékk mikla at- hygii, svo mikla að drengnum þótti nóg um og afbrýðisemi hans braust út í ýmiskonar uppátækj- um. Tveimur árum síðar fæddist önnur stúlka, Sigríður Anna og má nærri geta að baráttan um eft- irtekt hefur verið hörð en Valgeir játaði sig ekki sigraðan og beitti enn kúnstum af öllum gerðum til að koma sjálfum sér í miðju at- burðarásarinnar. Guðrún Þor- varðardóttir, frænka Valgeirs minnist þess t.d. að hann hafi iðk- að. þá kúnst að ganga upp dyra- stafi í þessum tilgangi og móðir hans nefndi að stundum hefði hann troðið eyrnasneplinum inní; eyrað á sér. Hann var samt ekki að reyna að vera fyndinn, þetta voru einungis ákveðnar tilraunir sem hann gerði til að ná athygli. Hann var fyrirferðarmikill krakki, án þess þó að vera með yfirgang en hann átti til stífni og frekju i því að koma sínu fram. Hann vakti athygli fyrir mikinn dugnað, nokkuð sem hef- ur fylgt honum síðan og einnig fyrir þessa þörf að vera í mið- punkti sem hefur líka fylgt honum allar götur. í fjölskylduboðum, sem eru miklar og merkilegar samkomur hjá Hánefsstaðaættinni, voru gjarna leikrit og Valgeir var sjálf- kjörinn til að leika unga prinsinn og hetjuna. Frændi hans og góð- vinur, Eiríkur Tómasson Árnason- ar lék hinsvegar oftast kónginn ut- an einu sinni að Valgeiri var ætlað hlutverk kóngsins. Eiríki sárnaði það svo mjög að hann hljópst grát- andi á brott en Valgeir lék kónginn af snilld. I þessum fjölskylduboðum er að enhverju leyti uppspretta húmors- ins sem frægur er orðinn um allar sveitir. Þar sátu krakkarnir í einu herbergi og Valgeir lærði fljótt að spila á stemmninguna í kímni sinni hverju sinni, eiginleiki sem hann hefur alla tíð státað af og góðvinur hans og félagi í spila- mennskunni til margra ára, Jakob Magnússon, telur vera einn sér- stæðasta og mesta hæfileika hans. í fjölskyldunni er líka menningar- sinnað og þjóðrækið fólk sem hef- ur haft þau áhrif að Valgeir stend- ur föstum fótum í íslenskum veru- leika og hefur með einhverjum hætti náð að sameina það að vera menningarlegur og umfram allt íslenskur við það sem fólkið vill heyra hverju sinni. Einn af sam- starfsmönnum Valgeirs á síðari ár- um segir að það sé ómetanlegt fyr- ir litla þjóð sem er að reyna að varðveita menningarlegt sjálf- stæði sitt, að eiga menn sem eru menningarlega innstilltir og ná að setja það í þann búning sem höfð- ar til ungu kynslóðarinnar. Skólaganga Valgeirs hófst í Breiðagerðisskóla. Þar hóf hann nám sjö ára hjá Mar- inó L. Stefúnssyni og minnist Mar- inó Valgeirs með hlýjum hug. Seg- ir hann hafa verið eftirtektarsam- an og ágætan námsmann. Það var Marinó sem brenndi hundraðkall- inn fyrir framan augu nemenda sinna, til þess að sýna þeim hvern- ig reykingamenn færu með féð og það gekk eftir hjá Valgeiri sem aldrei hefur reykt. Það var líka hjá Marinó sem Valgeiri, þá sjö ára, var neitað um að bregða sér á sal- ernið, verandi fimmti strákpattinn á skömmum tíma sem það vildi. En Marinó hefði betur vitað að Valgeir var ekki einasta prúður og ljúfur, heldur líka heiðarlegur og við þessa neitun varð drengnum svo mikið um að hann mé hvar hann stóð. Bekkjarfélagar Valgeirs á þess- um árum og líka í gagnfræðaskóla eru sama sinnis um að hann hafi verið afar vinsæll meðal skóla- félaganna. Honum gekk vel, bæði til orðs og æðis, var mikil fimleika- hetja og góður alhliða íþróttamað- ur. Hann otaði þó hvergi sínum tota, en var hress og skemmtilegur og ljúfur í umgengni og á gagn- fræðaskólaárunum var hann kom- inn með þróaðan húmor af þeirri sortinni sem átti eftir að híjóma víða. Púlmi Jónsson, fyrrum yfir- kennari við Réttarholtsskóla þar sem Valgeir var, minntist hans með þeim orðum að hann hefði verið skemmtilegur nemandi, frískur, fjörugur og afskaplega þægilegur piltur. Hann hafi verið frekar góður námsmaður en hafi hinsvegar ekkert verið að stressa sig á náminu. Enda fór það svo að þegar Valgeir átti að þreyta lands- próf, fékk móðir hans upphring- ingar frá skólanum þar sem henni var bent á að ef drengurinn tæki sig ekki á, myndi hann falla á próf- inu. Ekkert slíkt gerðist þó og Val- geir stóðst prófin án þess að hafa mikið fyrir því. Hann tranaði sér þó ekki fram á þessum árum á neinn hátt og þó fólk sem stendur mjög nærri hon- um vilji meina að hann hafi greini- lega gaman af að vera í sviðsljós- inu, þá hafi það frekar komið af sjálfu sér vegna þess hve skemmti- legur hann er og kemur sér vel við alla. Hann fór ekki troðnar slóðir sem unglingur, skemmti sér ekki mikið og segist sjálfur hafa verið afar seinþroska varðandi allan soll og ekki vilja menn meina að hann hafi verið mikill kvennamaður, a.m.k. hefur það þá verið eitthvað sem hann ekki flíkaði. Eftir Réttarholtsskólann lá leið hans í Menntaskólann í Hamrahlíð þar sem margt af því sem síðar átti eftir að verða, byrjaði að mótast. Þar fór hann út í músíkina fyrir alvöru, þó langt væri auðvitað síðan hann byrjaði að gutla á gítar. Hann hefur músík- ina úr móðurættinni, Margrét bæði spilar og syngur og hún lék oft á gítarinn í boðunum áður- nefndu en eitthvað fer víst minna fyrir tónlist í föðurættinni. Mar- gréti rekur þó minni til þess að Val- geir hafi ekki verið ýkja áfjáður í að syngja með henni þegar hann var yngri, enda munaði víst ekki miklu að hann kæmist ekki í ein- hverja kórómynd á sínum yngri árum. í MH átti sér stað mikil gerjun á þessum árum og hefðir og siðir ís- lands svo sem annarra siðvæddra Vesturlanda riðuðu til falls undan árásum uppreisnargjarnrar æsku. Valgeir tók þátt í þessari gerjun að einhverju leyti en var ekki í hópi öfgamanna. Hann var enn mikill íþróttamaður og hugsun hans öll var þá sem síðar á skjön við meg- instrauminn. Slíkt hefur fylgt hon- um alla tíð og margir nefna að það sé einmitt sá hæfileiki, að vera ekki háður neinni tísku og geta þessvegna séð veruleikann með öðrum augum en flestir aðrir, sem geri hann svo sérstæðan meðal ís- lenskra poppara. Og það er sama hljóðið í kennurum í MH og var í gagnfræða- og barna- skóla. Teitur Benediktsson, latínu- kennarinn hans, minnist þess að hann hafi verið vel gefinn og stað- ið sig prýðilega vel. Komið vel fyr- ir og alls ekki skorið sig úr á neinn hátt. Annar kennari minnist þess að hann hafi þó ekkert oftekið sig á náminu, en er því sammála að hann hafi komið vel fyrir, verið geðugur, þó hann hafi þá ekki haft þann sjarma sem hann hefur öðl- ast nú. Sama kennara rekur minni til þess að hann hafi verið læðiiega meinfyndinn en segir líka að hann hafi aldrei gengið of langt, ekki reynt að ganga fram af fólki á neinn hátt svo sem margra ann- arra var siður. Skólasystir hans, sem man eftir honum, segir hann ekki hafa verið mikinn hippa, eins og fjölmiðlar nú vilji vera láta. Hún bætir við: Hann var barnið sem sagt var um: mikið er hún heppin með drenginn. Hann hafi fyrst og fremst verið mikið Ijúf- menni, vinsæll og traustur vinur og hafi verið jafn góður vinur — 36 MELGARPÓSTURINN

x

Helgarpósturinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Helgarpósturinn
https://timarit.is/publication/47

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.