Haukur - 10.07.1900, Side 3

1II77—io.
HAUKUR.
27
ingu var lokið, var íwan á reiki fram undan Magnetu-
leikhúsinu. Hann hafði þegar tvívegis gengið fram
hjá dyrunum að íbúðarherbergjum tötramserinnar.
Dyravörðurinn stóð við dyrnar. Hann var klæddur
síðri kápu úr bjarndýraskinnum, og hafði staf mikinn
með silfurhún í hendi.
íwan ætlaði aftur og aftur að ávarpa vörðinn, en
orðin dóu á vörum hans,
Hann hafði ekkert borðað frá því um morg-
uninn.
Afbragðs matarlykt lagði í vitin á honum úr
eldhúsinu, sem var á neðsta gólfl.
Á húshorninu var inn-
gangurinn í veitingasal-
inn, og þar var beðið eft-
ir honum með óhóflega
iburðarmikla og dýra
kvöldmáltíð handa hon-
Um og öllum þeim gest-
um, er vanir voru að
safnast þar saman, og
þessa máltíð varð hann
að borga að öllu leyti úr
sínum vasa, ef hann kom
við svo búið aftur.
Þegar hann gekk í
þriðja skifti fram hjá dyra-
verðinum, afhenti hann
honum loksins nafnseðil
sinn. Dyravörðurinn
hringdi, og í sama bili luk-
úst dyrnar upp af sjáifu sjer.
Iwan fór inn, og dyrnar
lukusta aftur á eftir hon-
Um.
Þegar íwan kom upp
á annað gólf, hafði dyra-
Vörðurinn þegar tiikyunt
komu hans gegnurn mál-
Pípu, og var beðið eftir
honum með opnar dyrnar.
Þjónn einn i borðalögð-
um fötum og með axla-
skúfa úr silfri, beið við dyrnar. Hann færði íwan úr
yfirhöfninni, og sagði ætíð »hágöfugi herra«, þegar
kann ávarpaði hann. Svo skýrði hann honum frá
Því, að hann mætti fara beina leið inn til herbergis-
Qieyjarinnar, en þyrfti ekki að fara inn f biðsalinn,
°g sagði, að herbergismærin myndi segja honum til
vegar.
Þvi næst hringdi hann ofurlítilli rafmagnsbjöllu,
°S lukust þá þegar upp dyr á veggnum. íwan fór
lnn. Kom hann inn í gluggalaust herbergi, og var
Þreifandi myrkur þar inni. En í sömu svipan kvikn-
aði þar á rafmagnslampa, og sá þá íwan, að hann
8tóð frammi fyrir herbergismeyjunni.
En honum brá eigi lítið I brún, þegar hann sá,
að herbergismærin var þriggja álna há kerling, á-
kaflega herðabreið og handstór, mjög ófríð sýnum og
óliðlega vaxin. Hún var líkari ljóni, en herbergis-
“áeyju.
^Þetta er víst herbergismær ungfrú Magnetu?«
8PUrði íwan kurteisislega.
»Hver ætti það svo sem annars að vera?« svar-
aði hún önuglega með dimmri bassaröddu. »Haldið
Þjer máske að jeg sje Magneta sjálf?«
»Ekki beinlínis það. En þó finnst mjer sem jeg
sje þegar svo lánssamur, að vera í návist hennar«.
»Það er mjög sennilegt*.
»Eruð þjer ekki sami kvennmaðurinn, sem einu
sinni var við fimleikasýningar Renz, og sem bauð
öllum sterkustu karlmönnunum út í glímu, og fleygði
þeim eins og tusku hverjum á fætur öðrum?«
»Jú, það var jeg. Lögreglu-asnarnar bönnuðu
mjer að halda áfram þessum aflraunasýningum mín-
um; án þess að færa nokkur rök fyrir því banni.
Hefði jeg látið karlmennina leggja mig eins 0g sveskju,
þá er jeg viss um, að þeir hefðu ekki haft neitt við
mig að athuga«.
»0g nú eigið þjer því
öfundarverða hlutskifti að
fagna, að vera herbergis-
mær Magnetu. Nú er yð-
ur einni lán það ljeð, að
færa Magnetu úr yndis-
lega grysprjónafatnaðin-
um, sem hún er í meðan
á sýningunni stendur?*
»Nú, þá haflð þjer
komizt á snoður um það.
Hvað karlmennirnir þurfa
að hnýsast í alla skapaða
hluti!«
»0g —..............og
er hún þegar búin að
hafa fataskifti núna?«
»Slíkt mega menn
ekki forvitnast um — að
minnsta kosti ekki hjá
herbergismeyjunni. Þjer
getið náttúrlega spurt
Magnetu sjálfa að því.
Hún bíður yðar í mál-
stofu sinni*.
Svo lauk herbergis-
mærin upp litlum dyrum,
tók með annari hendinni
í bakið á furstanum, og
ýtti honum eins og smá-
sveini inn um dyrnar.
Yflr rafmagnslampanum var illa gagnsæ ljóshlíf,
og var því hálf-dimmt í herberginu; en í ofninum
brann eldurinn með brestum og braki.
Magneta sat við ofninn, sneri bakinu aö dyrun-
um, og hafði verið að kveikja í vindli, þegar íwan
kom inn. Þegar hún sá íwan í spegli, sem hjekk
andspænis henni, spratt hún upp úr sæti sínu, og rak
upp skelli-hlátur. Svo skundaði hún fram á gólflð
til hans, lagði hendurnar á axlirnar á honum, horfði
beint framan í hann og hló bæði hátt og dátt.
(Meira.)
Neistar.
Þegar ein gæs sjer aðra gæs drekka, þá drekkur hún
lika, jafnvel þótt hún sje alls ekki þyrst. Hversu oft
heflr mjer ekki mátt detta þetta í hug, þegar jeg hefi
verið í samkvæmum, og sjeð, hvernig allir drekka, bara
til þess að vera með, bara til þess, að vera mannblendn-
ir og fjelagslegir, án þess að hafa hina allra minnstu löng-
un til þess að drekka, og án þess að hafa nokkurt gagn
af því, sem þeir drekka. Mjer hefir fundizt, sem jeg sæi
gæsahópinn — það heflr ekkert vantað, nema tjaðrirnar.
(Horne biskup.)
Prjálslyndur maður getur orðið ráðherra, en það er alls
ekki víst, að hann verði frjálslyndur ráðherra. (H u m b o 11.)