Haukur - 10.07.1900, Blaðsíða 16

40
HAUKUR,
m.^7—io.
stóð við hliðina á mjer, alvarlegur á svipinn, eins og
hann átti að sjer. Jeg sá ijósin, sem enn þá brunnu
við höfðalagið, og fann hreina og svala vetrarloftið,
sem streymdi inn um opna gluggana.
Læknirinn kom. Hann varð ákaflega forviða þeg-
ar hann sá mig. Svo setti hann upp spekingssvipinn
sinn og mælti:
»Hm, hm, hann er lifandi. lijög kynlegur at-
burður. En þetta getur komið fyrir. Yið köllum
það asphyxie*.
Hann skoðaði mig vandlega, sagði hvað gera
ætti, og fór svo afur.
Asphyxie — hafði hann sagt, þessi lærði maður.
Þessi þura og ískalda visindamennska hans hefði
eflaust flæmt líflð aftur úr hjarta mínu, ef Annahefði
ekki hjúkrað mjer með innilegri viðkvæmni. Mjer
fannst jeg verða að draga hana að brjósti mjer, biðja
hana fyrirgefningar, og segja henni, að jeg hefði í
raun og veru allt af elskað hana. En jeg gat það
ekki — gat ekki fundið nein viðeigandi orð. Mjer
varð bara snöggvast litið í yndislegu augun hennar,
og hún hlýtur að hafa skilið augnaráð mitt, — það
hlýtur að hafa sagt henni allt það, er jeg vildi sagt
hafa. Eða að minnsta kosti varð hún eftir hjá mjer,
hjúkraði mjer með alúð og blíðu, og vjek aldrei frá
sóttarsæng minni. Þess vegna gat jag spurt hana
nokkrum dögum síðar:
•Heldur þú að læknirinn hafi haft rjett fyrir sjer
í þvi, að þetta hafl verið — verið asphyxie?*
»Það þykir mjer líklegt«, svaraði hún.
Jeg tók í hönd hennar.
»Nei«, sagði jeg, »hann hafði ekki rjett fyrir sjer.
En látum hann bara færa þetta fátíði sitt inn I dag-
bækurnar sínar, og gera sínar visindalegu athuga-
semdir við það. Jeg veit glöggari deili á því, hvern-
ig i þessu liggur: Jeg var dauður, en ástin, Anna,
ástin sigraði sjálfan dauðann. Er þetta ekki satt,
Anna?«
Hún svaraði engu. Jeg fann heit tár drjúpa á
höndina á mjer, og jeg sá, að unaðsælu-bros ljek um
fallegu varirnar hennar.
S k r í 11 u r.
—o:o—
K u r t e i s i.
G-esturinn (við Jón litla á afmælisdegi hans): Jeg
óskaþjer til hamingju, drengur minn, og vona og óska, að þú
verðir ötull og duglegur drengur, og að þjer gangi vel að
læra, svo að þú verðir hyggnari og skynsamari með degi
hverjum.
Jón litli (mjög kurteis): Þakka yður fyrir, og jeg
óska yður þess sama.
*
* , *
Ur varnarræðu.
Yerjandinn: Jeg vil enn fremur leyfa mjer að vekja
athygli yðar á því, herra dómari, að skjólstæðingur minn
heflr svo góða samvizku, að hann heflr næstum því allt
af soflð siðan rjettarhaldið byrjaði.
*
* ❖
Athugaleysi.
L æk naskó 1 a ken n ari nn: — — Já, piltar minir
taugaveiki er mjög slæmur sjúkdómur; annaðhvort deyja
menn úr henni, eða þeir verða brjálaðir. Jeg hefi sjálfur
legið í taugaveiki-----
*
* *
K a u p m.: Skammastu þín ekki, Tobbi, þú hefir drukk-
ið helminglnn úr portvinsflöskunni þarna. Slíkar freist-
ingar á hver heiðvirður maður að geta staðizt.
Tobbi: Já, það er nú auðveldara um að tala en í
að komast.
Kaupm: Og hvers vegna segir þú mjer svo ekki
frá því, þegar þú hefir gert það?
Tobbi: Já, það er nú auðveldara í að komast en
um að tala.
Snarræði.
Stjáni litli: Mamma, mamma! Á jeg að segja
þjer nokkuð? Það heflr stóreflis mús dottið oían i skyr-
sáinn í búrinu.
Móðirin: Gaztu náð henni upp úr?
Stjáni: Nei, en jeg sótti köttinn, og fleygði honum
ofan i til hennar.
*
* # *
Dómarinn: Sýnist yður nú ekki rjettast, úr því
allar þessar upplýsingar eru fengnar, að játa hreinskilnis-
lega, að þjer haíið framið glæpinn.
Ákærði: Nei, herra dómari. Jeg var kominn á
fremsta hlunn með það í gær, en nú hefir verjandi minn
fyllilega sannfært mig um, að jeg hljóti að vera alveg
saklaus.
K r i n g s j á.
Þegar vjer fórum af stað frá ísafirði höfðum vjer að
eins skoðað kaupstaðinn frá einni hlið, frá útnorðurhlið-
inni, og verðum vjer þess vegna að koma þar við enhvern
tíma seinna, og litast betur um.
En nú bregðum vjer oss vestur í Önundarfjörð, og
komum að Sunnuhvoli. Sunnuhvoll (Solbakke) er heimili
og hvalveiðastöð hr. Hans Ellefsens, mesta hvalveiðastöð-
in hjer á landi, og er þar margt merkilegt að sjá. En nú
höfum vjer ekki tíma til að athuga það allt, og göngum
vjer því upp í brekkuna að norðan verðu við íjörðinn,
og virðum íyrir oss húsin og landslagið. Yzt til vinstri
handar er matvælaskúrinn, og hjá honum er ferhyrndur
reitur með skíðgarði umhverfls á þrjá vegu. Það er dans-
pallur, sem Ellefsen hefir látið gera handa verkmannalýðn-
um, svo að hann geti »lyft sjer þar upp« i tómstundun-
um. Skammt þaðan sjáum vjer þak á löngu húsi, og við
endann á því annað hús, hátt og mikið. Er það hvort
tveggja íbúðarhús verkmannalýðsins. Þar næst er bræðslu-
húsið, með tveim háum reykháíum. Lágt hús, með ljós-
leitu þaki, er að bera í bræðsluhúsið; það er smíðahús hr.
Svendsens vjelameistara. Áfast við bræðsluhúsið er lítið
eitt lægra hús, ákaflega langt, og sjáum vjer að eins þak-
ið á því upp undan brekkunni. Það er »Guano«- eða
hvalmjöls-verksmiðjan, og nær hún spöikorn út fyrir í-
búðarhús hr. Ellefsens, sem er að bera í hana. Yzt í
vesturenda verksmiðjunnar er þerrihúsið, og gnæflr reyk-
háfurinn á því hátt yflr íbúðarhúsið. I þerrihúsinu er
hvalmjölið þurkað. Skammt frá verksmiðjunni er ibúðar-
hús Svendsens vjelameistara, og yzt til hægri handar er
hesthús og heyhlaða. Frá hægri hendi sjáum vjer tanga
skerast út i fjörðinn. Það er Elateyri við Önundarfjörð,
lítið en laglegt kauptún. Dalurinn til hægri handar hins
vegar við fjörðinn heitir Valþjófsdalur, og háa fjallið vinstra
megin heitir Þorfinnsfjall.
En nú ætlar strandferðabáturinn »Skálholt« að fara
að leggja af stað frá stórskipabryggju hr. Ellefsens, og
tökum vjer oss far með honum norður fyrir land. Vjer
eigum reyndar margt óskoðað á Vesttjörðum, en það verð-
ur að bíða betri tíma.
*
* *
Þá erum vjer komnir norður í Strandasýslu — norð-
ur í Trjekyllisvík. Vjer sjáum þar einkennilegan dranga
sem heitir Arnesstapi, og er hann skammt frá prestssetrinu
Arnes. — Einu sinni í fyrndinni voru karl og kerling á
ferð, eða með öðrum orðum, tröllkarl og tröllskessa. Þau
fóru norður Strendur og glenntu sig mjög, þvi að þau áttu
heima norður í Hornbjargi, og þuritu að komast heim
fyrir dögun. Þegar þau komu að Trjekyllisvík ætluðu þau
að stíga yfir víkina, eins og menn stíga yfir litla lækjar-
sprænu. Karl var þá orðinn svo þungstígur, að hann rak
fótinn gegnum stóran stein í fjörunni. Er síðan gat á
steininum og heitir það Spor. Þegar karlinn var kominn
fremst á rif eitt, er sjór íellur yfir um flæði, og ætlaði að
fara að glenna sig yfir víkina, sneri hann sjer við og leit
til kellu sinnar, en í sama bili rann dagur upp í austri,
og — karl og kerling urðu bæði aö steini, því að þetta
voru nátt-tröll. Og þar hafa þau setið síðan. Það er
þessi karl, sem nú heitir Arnesstapi, og þegar vjer virðum
hann fyrir oss, hljótum vjer að játa, að hann er býsna
kempulegur enn þá, karltauskurinn, þótt hann sje kominn
til ára sinna. Einn af samlerðamönmrm vorum hefir
klifrað upp í keltu hans, og er nú að votta karli lotningu
sína með þvi, að taka ofan íyrir honum. Oss sýnist mað-
urinn æði smávaxinn í samanburði við þennan gamla
jötuDn. Kerlingarsauðurinn er litið eitt ofar í fjörunni-
Hún hefir, meðan broddur stóð i lífi hennar. verið svipuð
karli sínum, en töluvert gildari en hann. Nú er ekki
orðin sýn að sjá hana, því að »tennur tímans« hafa fyrir
löngu nagað af henni bausinn, og liggur hann nú við
hliðina á henni í fjörunni.
frentsmiðja Steiáns Kunólfssonar.