Haukur - 10.07.1900, Blaðsíða 4

28
HAUKUR.
III. 7—io.
Morðið á Jörfa.
Ensk glæpamálssaga
eftir Reginald Barnett.
—:«o»:—
10. kafli.
(Framh.) Það var laugardagskvöld, þegar Saint
Alba var tekinn og settur í varðhald. Fregnin flaug
eins og logi yflr akur um allan bæinn, og með því
að ekki var hægt að yflrheyra fangann fyr en næsta
mánudag, höfðu menn góðan tíma til að skeggræða
um málið.
Skýrsla um atburð þennan var einnig símrituð
til Lúnúna, og á sunnudagsmorguninn stóð sú fregn
með stóru letri í öllum morgunblöðunum, að |búið
væri að taka Saint Alba fastan, með því að hann
væri grunaður um, að hafa framið morðið í Rob-
Roy-Villa.
Flesta rak í rogastanz, er þeir heyrðu þessi tíð-
indi. Þúsundir manna þekktu þennan einkar rögg-
sama umsýslumann, þennan dæmalausa mannvin og
velgerðamann. Hann hafði sjálfur gert töluvert til
þess, að vekja athygli manna á sjer, og gert margar
tilraunir til þess, að verða nafnfrægur maður. Og
allar tilraunir hans í þá átt höfðu heppnazt mæta
vel. Öll góðgerðafjelög og listamannafjelög könnuð-
ust við þennan mann, sem nú hafði allt í einu verið settur
í varðhald, grunaður um hið hryllilegasta ódáðaverk.
Hvað áttu menn að hugsa um þetta? Flestir
komust að þeiri niðurstöðu, að Saint Alba myndi
vera sekur, úr því að lögreglan hafði hann grunaðan.
Hver myndi hafa trúað því, að maður, sem ijet ekkert
tækifæri ónotað til þess að hjálpa meðbræðrum sín-
um, gæti gert sig sekan um svona óttalegan glæp?
Margir hristu hötuðið, og gátu ekki trúa því.
Á Jörfa varð mönnum þó enn þá meira um þessi
tíðindi. Mills, formaður »Frelsismannafjelagsins«, og
hinir aðrir pólitískir leiðtogar stóðu sem steini lostnir.
Þetta einkar vinsæla þingmannsefni þeirra, sem útlit
var fyrir að ætlaði að vinna frægan sigur við næstu
kosningar, hafði nú allt í einu verið tekið og sett í
varðhald, sem morðingi. Mills og vinir hans hugguðu
sig við það, að undirbúningur þeirra var ekki lengra
á veg kominn en þetta, svo að þeir gátu þó ekki
hafa brotið af sjer traust það, er kjósendurnir báru
til þeirra sem pólitískra leiðtoga. Þeir höfðu líka
ævinnlega borið hálfgert mistraust til þessa Saint Alba,
sögðu þeir. Hann var ríkur, dugiegur og gáfaður
maður. En hann gat svo auðveldlega verið morðingi
þrátt fyrir það. Og einhverja ástæðu hlaut lögreglan
að hafa haft til þess, að taka hann fastan.
Á Jörfa var ekki talað um annað, en Saint Alba.
Mac Gregor skundaði þegar um morguninn yflr á
lögreglustöðvarnar, hamslaus af reiði, og krafðist
þess, að hann fengi að tala við Saint Alba. En hon-
um var nú samt sem áður synjað um það. Og ekki
kom það honum að meira liði, að hann ljet bræði
sína bitna á Brusel, þegar hann kom til þess að
ransaka herbergi þau, sem Saint Alba hafði búið í.
Brusel hjelt könnun sinni áfram, og ljet sem hann
heyrði ekki fúkyrði Mac Gregors.
Vavasour gat ekki varizt þess að brosa, þegar
honum datt í hug síðasta samtal hans og Saint Albas,
en hann gerði sjer enga ákveðna skoðun um sekt
hans eða sakleysi, og hið sama er að segja um
flesta hina aðra gesti í gistihöllinni. Þeir voru hyggn-
ir og reyndir menn, og vissu það vel, að grunur er
allt annað en sönnun.
Gadd lögreglustjóra var skapþungt. Framkoma
fangans hafði verið svo djarfmannleg og róleg, og
vopn þau, sem hann hafði ætíð á takteinum til þess
að verja sig með, voru hæðnisglott og þóttalegur
fyrirlitningarsvipur. Þegar ákæran var lesin upp
yflr honum á lögreglustöðvunum, eins og lög gera ráð
fyrir, svaraði Saint Alba, að hann vildi ekki auka
á fróðleik og þekkingu lögreglunnar, með því að svo
liti út, sem það væri að eins að bera í bakkafullan
lækinn; hann ætlaði þess vegna að láta hana einráða
um það, hverja skoðun hún hefði á málinu. Gadd
lögreglustjóri var enginn kjarkmaður. Hann kunni
vel að meta embætti sitt, og honum var það Ijóst,
hverjar afleiðingarnar myndu verða, ef hann gerði
sig sekan í nokkuri fljótfærni.
»Bara að þetta morð hefði komið fyrir einhvers
staðar annars staðar en hjer á Jörfa«, sagði hann.
«Jeg er mjög hræddur um, að við höfum gert glappa-
skot, þegar við tókum þennan Saint Alba. Yið
lendum sjálfsagt í slæmri klípu, áður en langt um
líður«.
»En jeg er sanníærður um, að við höfum hjer ein-
mitt náð í þann mann, sem við áttum að ná í«, svar-
aði Brusel. »Jeg tók nákvæmlega eftir honum, þeg-
ar við tókum hann fastan, og jeg sá það á honum,
að hann er sekur. En hann er slægur eins og refur,
þrjóturinn þessi. Jeg fann ekki nokkurn skapaðan
hlut hjá honum, sem styrkt gæti málstað okkar. Við
megum samt sem áður ekki gefast upp, úr því við
erum byrjaðir. Ef til vill verðum við líka búnir að
fá einhverjar sannanir fyrir morgundaginn*.
Power yflrlögregluþjónn var einnig óánægður
yflr horfum málsins. Hann fann það, að ábyrgðin
hvíldi að miklu leyti á honum. Auðvitað var hann
sannfærður um það, að Saint Alba hefði drepið
stúlkuna. Það var svo margt, sem honum fannst
benda á það, þótt slíkt væru engar sannanir. Brjef-
snepillinn, návist Saint Albas á Jörfa, og það einmitt
í »Sjávargistihöllinni«, útlit hans og framkoma,
þegar þeir komu að honum óvörum til þess að taka
hann fastan, þetta virtist allt bera vitni um það, að
hann hlyti að vera morðinginn. En hvernig átti
hann að geta graflð upp nægar líkur til þess, að
sanna glæpinn upp á þennan slóttuga ref? Ljósmynd
af líkinu hafði verið send í allar áttir, til þess að
reyna að grafast fyrir það, hver stúlkan hefði verið.
Nákvæm lýsing af henni hafði enn fremur verið birt
í blöðunum. En allt slíkt hafði hingað til verið
árangurslaust. Á Frakklandi er auðveldaraað grafast
fyrir slíkt. í Parísarborg er sem sje líkhús (la
Morgue), þar sem öll lík, bæði myrtra og drukkn-
aðra manna, eru höfð til sýnis, og koma þá venjulega
einhverjir vinir eða vandamenn, sem sjá þau og
þekkja þau. Slík líksýningarhús eru ekki til á Eng-
landi. Þar að auki mæla grundvallarlög (Habeas-
Corpus-Akt) Englands frá 1679 svo fyrir, að alla fanga
skuli yflrheyra innan sólarhrings, og mátti þvi ekki
fresta yfirheyrslu Saint Albas lengur en til mánudags.
Ef þá voru ekki fengnar nægar sannanir gegn hon-
um, mátti ganga að því vísu, að hann yrði látinn
laus. Og slíkur ósigur hlaut svo án efa að hafa í
för með sjer almenna kvörtun um það, að lögreglan
skyldi beita heiðarlega borgara slíku gjöræði. Hjer
áttu menn þar að auki að berjast við ríkan og mik-
ils metinn gáfumann, sem að sjálfsögðu ljet einskis
ófreistað til að koma fram hefnd sinni.
Skyldi Robert Power 1 raun og veru hafa