Haukur - 01.01.1906, Blaðsíða 2

HAUKUE.
Það var Victor du Vernay, einstaklega lagleg-
ur maður, á að gizka tuttugu og þriggja ára. Hann
haíði talað við maddömu Noiron í New Orleans, og
hafði hún sagt honum svo óvænt og mikilsverð
tíðindi, að hann bafði þegar lagt af stað, til þess
að færa Leoour heim sanninn um það, að hann gæti
ekki með neinu móti svift Adrienne arfi hennar,
með því að hún væri dótturdóttir Montreuils, og
þar af leiðandi löglegur erfingi haus. Maddama
Noiron hafði einnig ymprað á öðru leyndarmáli, og
vísað honum til Brunels læknis, er bjó í grend við
Beilair, til þess að fá vitneskju um það. Hann
ætlaði því að heimsækja lækninn, þegar hann væri
búinn að sjá Adrienne og tala við hana. Og hjarta
hans barðist af fögnuði, er hann sá húsið, sem hún
átti heima í.
Hann fór af baki fyrir framan húshliðinu, og
ætlaði að fara að. taka í dyrahamarinn, en þá sá
hann allt í einu mann koma ofan riðið, og hætti
liann þá við að berja og beið eftir manninum.
Mendon var svo sokkinn niður í hugsanir sín-
ar, að það lá við sjálft að hann ræki sig á aðkornu-
manninn, áður en hann tæki eftir honum. Hann
rak í rogastanz, er hann sá komumanninn, en svo
hueigði hann sig kurteisislega og mælti:
„Afsakið, herra minn, en jeg var allur annars
iiugar, og það ber svo sjaldan við, að hingað komi
ókunnugir, að jeg varð hálf forviða þegar jeg sá
yður“.
„Það er mjög afsakanlegt, herra minn. Jeg
hefi áríðandi erindi við herra Lecour, og vildi þess
vegna gjarnan fá að tala við hann nú þegaru.
„Hann er of veikur til þess, að taka á rnóti
gestum“.
„Það þykir mjer slæmt. En fyrst svo er, þá
get jeg máske fengið að tala við ungfrú Durand?“
Það opnuðust allt í einu augun á Mendon.
Frammi fyrir honum stóð einmitt orsökin til þess,
að Adrienne vildi ekki þýðast hann.
„Lecour liggur fyrir dauðanum, og eru það af-
leiðingar af því, að óður hundur hefir bitið hann,
og — dótturdóttir hans hefir strokið í nótt undan
föðurlegri vernd hans og varðveizluu.
Victor du Vernay hrökk aftur á bak, eins og
honum hefði verið gefið utan undir. Hann varð
fyrst fölur, en siðan eldrauður i framan. Hann
kreisti saman varirnar litla stund, og mælti því
næst:
„Þessi siðustu orð yðar eru rógburður um unga
stúlku, sem jeg álít skyldu mína að vernda, og
mun jeg þvi láta yður sæta ábyrgð fyrir þau, þeg-
ar jeg hefi tima og tækifæri til þess. En úr því
að ungfrú Durand er hjer ekki lengur, verð jeg að
tala við herra Lecour, jafnvel þótt hann sje kominn
alveg i dauðann. Hvar get jeg fundið hann?u
Mendon glotti og setti á sig fyrirlitningarsvip.
Hann benti á stigann og mælti:
„Þarna er vegurinn. Farið þarna upp, og þá
munuð þjer sjá, að jeg hefi sagt sannleikann. Þeg-
ar jeg á tal við bláókunnugann mann, eins og yð-
ur, mann, sem jeg þekki engin deili á, þá neita
jeg gersamlega, að gera grein fyrir orðum þeim,
sem jeg talau.
— 219 —
Svo skundaði hann þóttalega fram hjá honum,,
steig á hestbak og reið á brott.
Du Vernay var nú einn eftir, og var í vafa
um það, hvað hann ætti að gera. En þegar hann
heyrði mannamál uppi á loftinu, rjeð hann það af,
að fnra að leiðsögu Alendons. Dyrnar á herbergi
Lecours voru opnar, og þegar hann kom að dyrun-
um, sneri presturinn sjer við, og mælti kurteis-
islega:
„Þjer komið á hörmulegri stundu, herra minn.
Húsbóndinn er ekki í því ásigkomulagi, að hann
goti tekið móti gestum, ef það er hann, sem þjer
viljið finna“.
„Jeg átti mjög áríðandi erindi við hann, en
það er svo að sjá, sem jeg komi of seint. Dauðinn
ætlar að girða fyrir það, að jeg komi fram kröfum
þeirn, sem jeg hefi á hendur honum. Þekkið þjer
mig ekki, faðir Eustace? Jeg er sonur fornvinar
yðar, Alfonso du Vernaysu.
Presturinn greip vingjarnlega í hönd hans, og
mælti klökkur:
„Faðir yðar var æskuvinur minn, og hann hefir
gert rojer inargan greiða. Sonur hans er velkominn
til Louisiana, og ef jeg get orðið yður til aðstoðar
á einhvern hátt, þá vil jeg feginn gera það eftir
beztu vitund. Er leyfilegt að spyrja, í hvaða til-
efni þjer eruð hingað kominn?u
„Það er of langt mál, til þess að skýra frá
því nú þegar. Jeg get að eins sagt yður það, að'
jeg hefi umboð til þess frá erfingjum Montreuils
sáluga, að gera tilkall til þessara eigna lijerna. En
jeg skal segja yður moira um það seinna. Er það
satt, faðir Eustace, að ungfrú Durand sje hjer ekki
lengur? Einhver maður, sem jeg hitti hjerna fyrir
utan dyrnar, sagði mjer frá því á einkennilega rusta-
legan hátt. En jeg á bágt með að trúa þvíu.
„Adrienne er horfin á mjög kynlegan hátt; en
jcg er sannfærðiTr um, að hún er ekkert ámælisverð
fyrir þaðu, svaraði presturinn alvarlega.
„Segið mjer, hvað við hefir boriðu, mælti du
Vernay mjög óþolinmóður, því að hann fór að verða
hræddur um, að Adrienne væri í hættu stödd.
Faðir Eustace skýrði honum nú með lágri
röddu frá því, er við hafði borið um nóttina, að
svo ruiklu leyti, sem hann gat sjálfur gert sjer
grein fyrir þvi. Du Vernay hlustaði á hann með
athygli, og var auðsjeð á svip hans, að hann varð
bæði hræddur og liryggur. Hann laut höfði litla
stund, meðan hann var að ná sjer dálitið aftur, og
sneri sjer því næst að Lecour.
Lecour lá nú kyr og auðsæilega örmagna. En
ef hann hefði sjeð sjer fært, myndi hann óefað hafa
neitt sinnar síðustu orku til þess, að drepa mann
þann, er kominn var til þess að svifta hann auð-
æfum þeim, sem hann sjálf'ur gat ekki lengur haft
nein not af.
„Jeg kom hingað, herra minn, með umboð til
þess, að gera tilkall til erfingjans að Bellair og
eigna hennar. Auðæfunum getið þjer ekki haft
neitt gagn af framar, og jeg grátbið yður um, að
segja injer, hvað þjer hafið gert við Adrienne
Durandu.
„Jcg hefi ekkert að segja yður“.
— 220 —