Haukur - 01.01.1906, Blaðsíða 9

HAUKUR.
að leita að einhverju, er hún gæti drepið hann með,
því að hún vissi, að þar var enn þá töluvert af
ýmiskonar banvænu eitri.
Er hún hafði leitað nokkra stund, fann hún
loks glas, er var nærri því fullt af blásýru. Hún
opnaði leynidyrnar, og skaut myndinni til hliðar
og — hún mátti ekki koma seinna. Hundurinn
hljóp með opið ginið að Adrienne sofandi og varn-
arlausri, einmitt í sömu svipan, sem Louisa skvetti
banvænu eitrinu framan í hann og upp í hann.
Hundurinn náði að eins í kjólinn hennar með kjaft-
inum, og valt svo út af i dauðateygjunum.
Með meira en mennskri áreynslu greip Louisa
Adrienne með öðrum handleggnum, en velti með
hinni hendinni borðinu ofan á íiundinn, er var að
drepast. Hún bar dóttur sína í fanginu inn í her-
bergi sitt, og reyndi að hugbreysta hana, og sefa
hinar áköfu geðshræringar, er hún komst í, þogar
hún vaknaði svona allt í einu. Stúlkan varð auð-
sæilega gagntekin af skelfingu, er hún þekkti, að
það var hvíta vofan, sem hafði bjargað kenni. Hún
hneig í öngvit hvað eftir annað, svo að veslings
móðir hennar vissi að lokum ekki, hvað hún átti
til bragðs að taka. Hún þorði ekki að kalla á
Eady sjer til aðstoðar, með því að hún áleit bezt,
að Eady fengi enga hugmynd um það, hvað af
stúlkunni yrði.
Það bar stundum við, að Brunel læknir sótti
hana í ljettivagni sínum út í skógarjaðarinn, og
með þvi að hann átti leið þar um þetta kvöld, er
hann kom úr sjúklingsvitjun, nam liann staðar, til
þess að vita um, hvort hann gæti ekki fengið hana
með sjer til La Santó. Hann vissi ekki, hvers vegna
hún tafði svona miklu lengur á Bellair, heldur en
hún var vön, og var því farinn að undrast um hana.
Hann gaf hið venjulega merki, eitt högg á útidyra-
þröskuldinn, og Louisa lauk þegar upp fyrin honum.
Hún skýrði honum frá því, hver Adienne væri,
og hvers vegna hún væri í þessu ásigkomulagi.
Brunel læknir hafði til allrar hamingju meðalakassa
sinn með sjer, og er hann hafði gefið Adrienne
fróunarmeðal, sofnaði hún vært og fast. Hann bar
hana þá út i vagninn sinn, og ók i saatri rneð þær
mæðgur heim til sín, og er þangað kom, var Adrienue
þegar komið í rúmið.
Hún svaf nú svo fast, að það virtist með öllu
ómögulegt að vekja hana, og Brunel læknir var
mjög hræddur um hana, jafnvel þótt hann ljeti
ekki á því bera við móður hennar. Nú var allt
undir þvi komið, að hún fengi að hvílast i ró og
næði, því að þetta, að hún vaknaði á svona skelfi-
legan kátt af svefngöngu sinni, hafði steypt, ef ekki
lífi. hennar, þá þó að minnsta kosti ráði kennar og
rænu í bersýnilega liættu.
Hann vonaðist nú fastlega eftir því, að Yictor
du Vernay kæmi bráðlega, því að hann taldi ekki
óhugsandi, að það hefði heillavænleg áhrif á hana,
ef hann yrði við, þegar hún raknaði. við iir dval-
anum.
Þegar Mendon hafði koyrt þetta, sneri hann
aftur til Bellair, og var Lecour þá í svipuðu ásig-
komulagi, eins og þegar hann hafði farið þaðan
- 233 -
síðast. Presturinn sat við hlið hans, niðursokkinn
i bænalestur, og reyndi á þann hátt að bæla niður
hefndarhug þann, er öðru hvoru gerði vart við sig
í sálu hans.
Þegar hann heyrði fótatak Mendons, kom hann
út á ganginn á móti honum, og spurði ákafur:
„ Hafið þjer fongið nokkra vitneskju um Adrienne ?
Jeg hefi spurt menn þá, sem voru á verði hjer úti
fyrirþ en þeir hafa haft nóg að gera, að gæta þriggja
fauga, er þeir náðu í, og hafa því ekki tekið eftir
neinu, er skeði í kúsinua.
„Jeg hefi fundið kana, og það sem meira er,
jeg kefi líka í'undið inbður kennaru, s varaði Mendon.
„Þ.tf var hún, sem bjargaði Adrienne í nótt“.
Þessi frjett gerði enga breytingu á svip föður
Eustaces.
„Nú — þjer vitið þá, að þetta sem jeg sagði,
að jeg væri faðir hennar, var ekki annað en rnein-
laust bragð af minni kálfu“, mælti hann einstaklega
rólegur. „Jag kefi ætíð vitað, að Louisa var á lifi.
Ea segið mjer, kvernig það atvikaðist, að kún skyldi
vera viðstödd einmitt þá, þegar dóttur hennar lá
mest á aðstoð kennar?“
Mendon sagði honum í stuttu máli frá þvi,
kvernig á því stóð, og er kann hafði lokið sögu
sinni, spurði presturinn viðkvæmur:
„Sagði hann yður ekki ástæðuna til þess, að
Louisa hefir farið kuldu höfði? Hafði ekki maður,
sem hún elskaði, verið drepinn, áður en hún reyndi
að fyrirfara sjer?“
„Ef jeg segi yður það, viljið þjer þá lofa mjer
því, að láta guð einn annast um hefndina?“
Faðir Eustace varð náfölur. Hann átti auðsæi-
lega í stríði við sjálfan sig dálitla stund, en sagði
svo:
„Jeg hefi afkent kann í guðs kendur, og hann
hefir látið hann hljóta makleg málagjöld“.
„ Jeg veit það nú, að hann var banamaður bróður
yðar“.
„Hvar? Hjerna í þessu húsi?“
„I herbergi einu hjerna niðri. Blóðbletturinn
er enn þá á gólfinu“.
Presturinn, þessi sterki og karlmannlegi maður,
skalf af geðskræringu. Hann reikaði ofan í ker-
bergið, nam staðar við blóðblettinn og fjell á knje.
„Guð minn, gef mjer styrk til þess, að fyrir-
gefa konum. Bægðu burtu frá mjer öllum hefndar-
huga til föður konunnar minnar elskulegu, minnar
veslings ólánsömu Estellu. Þín er hefndin, guð
minn, en mitt er að fyrirgefa. Hjálpa mjer til þess,
góði guð. Amen!“
Hann lá longi á bæn, áður en hann fengi
þrek til þess, að fara aftur upp til kins deyjandi
syndara.
(Framk.j
Bæði ungar og gamlar konur, er þykjast hafa
ástæðu til að halda áminningarræður yfir mönnum
sínum, ættu að minnast þess, að jökullinn bráðnar
miklu fljótara i blíðu og sólskini, heldur en í
kalsa-landsynningsroki.
- 234 —