Haukur - 01.01.1906, Blaðsíða 11

HAUKUR.
„Maður gefcur líka gefið of rnikið fyrir peningau,
mælfci „þjónn“ daimíóaus. „Þjer munuð að minnsfca
kosti komasfc að raun um, að þjer hafið gert það í
þetta skiffciu.
„Yægið mjer, vægið mjer!u sfcundi málarinn, er
lá enn þá fram á andlifc sitt á gólfinu.
„Standið upp!u mælti „þjónnu daimíóans. „Og
lánið mjer í snatri pensil og pappír. Jeg verð að
skrifa hinum tigna daimíóa, og iáfca hann vita, að
hann gefci nú þegar látið heffca þennan uppgerðar-
jakanína, og setja hann í varðhald. HaDn hefir
boðið yfirvöldunum, að hafa vakandi auga á honum,
en það er ólíkfc auðveldara fyrir iögregluna, að gæta
þorparans, ef hann er iokaður inniu.
„Þjónninnu skrifaði nú — eða rjettara sagt:
dró upp — brjef eitt, og fór svo úfc í bæinn, til
þess að fá hraðboða sendan af stað með það.
Hjer verður að geta þess stuttlega, að jakaníninn,
sem böndin voru nú að berasfc að úr öilum áttum,
hafði kvöld eitt í myrkri álitið sig hitta máiarann
á fáfarinni götu, og liafði þá rekíð hann í gegn
með sverði sínu. Hver það var, sem ijet þar lífið
fyrir veslings málarann, kemur ekki sögu þessari
við. En svo mikið er víst, að málarinn hafði það
ekki verið — því miður, hefði jakaníninn mátfc segja.
En Kanemokki? Undir eins og hann hafði
áfctað sig á því, hvernig í öllu þessu lá, hljóp hann
sem fætur toguðu út úr búð málarans og áleiðis
heim til sín, og vissi ekki, hvort hann áfcfci heldur
að hlæja eða gráta. Hann var ekki mikið að hugsa
um það þessa stundina, að japanskir embættismenn,
sem vilja gæta sóma síns, mega alls ekki hlaupa.
Hann flýtti sjer sem mest hann mátti heirn til sín,
og þegar hann kom heim, fór hann þegar að skrifa
brjef — auðmjúka bón um fyrirgefningu. Það átti
sem sje ekkert skip að fara til Satsuporo fyr en
daginn eftir.
Þegar hann var hálfnaður með brjefið, hætti
hann allt i einu, því að þá datt honum i hug, að
hann gæfci leigt sjer seglskip eða lítið gufuskip, til
þess að fara þegar af stað.
Þjónar voru þegar sendir ofan að höfninni, til
þess að spyrjast fyrir um það, hvort nokkurt hæfi-
legt, hraðskreitt skip fengist til leigu.
Þegar þeir voru nýfarnir, kom „þjónnu
daimíóans.
„Leyfisfc mjer að spyrja, náðugi herra, hvort
þjer hafið nokkurn grun um það, hvar þjer eigið að
leita að náðugu frúnni, hinni göfugu eiginkonu yðar?u
„Hún hefir efiaust farið heim til foreldra sinna
í Satsuporo. Og jeg hefi sent þjóna ofan að höfninni,
til þess að leigja mjer skip, er jeg geti komizt á
til hennar sem allra fyrsfc“.
„Yður skjátlast, náðugi herrau, mælfci „þjónn“
daimíóans. „Náðuga frúin er ekki í Satsuporo.
Hún er ekki heldur hjerna í bænum. Jeg hefi víða
spurt mig fyrir um það. Hún tók sjer far með
gufuskipi, sem fer til Jokohama og Tokio. En með
því að það kemur við í Hakodata, Mijako og ýmsum
öðrum bæjum á leiðinni, þá getur hugsast, að hún
hafi farið á land á einhverjum slíkum viðkomustaðu.
„Þá verður skip það, sem jeg leigi, að koma
við á sömu höfnum“.
„Jeg hefi ástæðu til að ætla, að náðuga frúin
muni finnast í Hakodatau, inælti „þjónnu daimíóans.
„Þjer leyfið mjer að fylgia yður, náðugi herra, með
því að jeg get ef til vill orðið yður að ofurlifclu
gagni, og með því að náðuga frúin getur gefið
mjer ýmsar mikilsverðar skýringar, er miðað geta
til þess að fella þorparann, þennan uppgerðar-
jakanina“.
„Ekkert er mjer kærara en það, ef þjer viljið
sýna mjer þá virðingu, að fylgja mjer“, svaraði
Kanemokki.
„Þjónn“ daimíóans hafði rjott fyrir sjer. Náðuga
frúin var í Hakodata.
Þegar hún lagði af stað frá heimili sínu í
Schakotan, hafði hún þegar farið að hugsa um
ókunna kristniboðann, og um það, sem hann hafði
sagt henni um hin krisfcnu trúarbrögð. En hvort
það var hann eða þau, sem drógu hana að sjer, fyrir
því gat hún sjálf ekki almennilega gert sjer grein.
Hún tók sjer far til Hakodafca, fann þar heimili
kristniboðans, og bað um leyfi til þess, að mega
dvelja þar nokkurn tíma. Hún dró enga dul á
það, hvers vegna hún hefði svo snögglega farið að
heiman aftur.
Zinner og konu hans sárkenndi í brjósti um þessa
ungu, japönsku konu, sem örlagadísirnar fóru svo
hörðum höndum um. Þau buðu hana því velkomna
á heimili sitt, og sögðu henni velkomið að dvelja
þar svo lengi, sem henni þóknaðist.
Að nokkrum dögum liðnum — Anúnsíu hafði
fundizt þeir fljótír að líða — kom frú Zinner inn
einn morgun, og sagði, að úti væru tveir Japanar í
Evrópumannabúningi, og bæðu um leyfi til þess,
að fá að tala við hina náðugu frú, eiginkonu Kane-
mokkis jakanína, ef hún væri þar í húsinu.
Anúnsía roðnaði mjög.
Gestirnir voru látnir koma inn.
Annar þeirra fleygði sjer flötum fyrir fætur
Anúnsiu. Hinn var svo kurteis, að verða eftir bak
við pappírs-rennivegg einn.
Anúnsía hló og grjet í senn-
„Elsku maðurinn minn, elsku Tawara! Jeg
vissi þetta allt af að þú hlyfcir að koma“, mælti
hún, og laut ofan að honum.
„Þjónn“ daimíóans beið enn þá bak við renni-
vegginn. Frú Zinner benti honum að koma inn í
annað herbergi, til þess að hjónin gætu talað saman
í ró og næði.
Þau töluðu lengi saman, skýrðu hvort öðru frá
Ef maður vill giffcast ungri stúlku, en óskar
að kynnast því fyrst, hvernig hún er skapi farin,
þá er það óbrigðulfc ráð, að rífa dansbúninginn
hennar. Hafi hún þá góða stjórn á geði sínu, er
honum öldungis óhætt að biðja hennar, og álíta
sjálfan sig lánsaman, ef hún svarar játandi.
•
Amerika getur hælt sjer af því, að eiga hrein-
legastar vinnukonur. Þær vista sig sem sje aldrei
nema með því skilyrði, að húsmóðirin vinni sjálf
öll óþrifalegu verkin.
- 237 -
— 238 —