Haukur - 01.01.1906, Blaðsíða 8

HAUKUE.
þessa fyrirætlun sÍDa. Hún komst inn í húsið, og
fór upp leynistigann upp í herbergi það, sem einu
sinni hafði verið hennar eigið herbergi. Hún fór
í brúðarfatnaðinn, og lagði af stað yfir í herbergi
Lecours. Hún hafði enga hugmynd um gest þann,
er kominn var til Bellair, og með því að hún hugs-
aði eingöngu um hlutverk það, sem hún var sjálf
að leika, tók hún ekkert eftir hinni hálfsofandi stúlku,
sem læddist á eftir henni. En þegar hún kom aftur
yfir í turninn, fór hún fyrst að hugsa um það,
hversu kynlegt að væri, að lagt hafði verið í eld-
stóna, Hún fór að rúminu, og varð nærri þvi eins
hrædd og Adrienne sjálf, er hún sá unga stúlku
liggja 1 Því-
Þessi unga, ókunna stúlka, var að öllum líkindum
of skynsöm til þess, að hægt væri að telja henni
trú um að reymt væri í húsinu. Louisa varð þess
vegna hrædd um, að allt myndi komast upp um
sig, og þær Eady ,og hún sátu lengi og ráðguðust
um hvað þær æt.tu að gera til þess 8ð varðveita
leyndarmálið. Louisa gat með engu móti trúað öðrn,
en að ókunna stúlkan væri eitthvað svikakvendi,
sem hefði komið sjer inn undir hjá Lecour með
því að látast vera Adrienne Durand. Hún bjelt, að
dóttir sín væri allt of vel geymd í klaustrinu til
þess, að hdn hefði getað komizt þaðan brott. Og
þær Louisa og Eady komu sjer saman um það, að
stúlkan þyrfti að sjá hvítu vofuna aftur, til þess að
styrkjast í reymleikatrúnni, og þær undirbjuggu sig
með það fyrir Dæstu nótt.
Á herbergi Lúðviks var þakskotsgluggi, og fyrir
neðan hann að utanverðu var mjó múrbrún, er náði
yfirfyrir gluggann á næsta herbergi. Það var
hættulegt, að gaDga á milli glugganna eftir þessari
mjóu brún, en Louisa kaus heldur, að eiga það á
hættu, að hrapa niður, en að Lecour kæmist að
leyndarmáli hennar. Þegar hún hafði látið Adrienne
sjá sig í svip, fór hún þegar aftur út um gluggann
og lokaði honum að utanverðu, og þagar Adrienne
kom titrandi af ótta inn í þakskotið, þá var Louisa
komin aftur inn í liitt herbergið.
En nú hafði hún fengið nýja ástæðu til þess
að ver& hrædd. Þegar hiín sá Adrienne í gamla
búningnum sinum, sannfærðist hún um það, að
stúlkan hefði riett fyrir sjer. Dóttir hennar hafði þá
hætt sjer inn í holu tígrisdýrsins, og hún varð að
reyna að hafa einbver ráð með að ná henni þaðan
aftur. En hver ráð átti hún að hafa? Hvernig
átti hún að ná henni á brott, án þess að koma því
upp, að dauði hennar hafði verið eintómur tilbún-
ÍDgur?
Hún hafði fyrir nokkru skrifað gamla du Yernay,
og skýrt honuin frá þvi, hverrar ættar Adrienne
væri. Og í því brjefi hafði hún boðið syni hans,
Yictor du Vernay, fle mikið, ef hann fengist til
þess, að koma til Ameríku, og gera fyrir hönd
stúlkunnar kröfu til eigna afa hennar sáluga, sam-
kvæmt arfleiðsluskrá, er Montreuil hafði samið rjett
fyrir andlát sitt, sem nokkurs konar yfirbót rang-
sleitni þeirrar, er hann hafði sýnt dóttur sinni.
Atvikin höfðu hagað því svo, að þauAdrienne
og Victor du Vernay höfðu þegar fundizt nokkrum
sinnum, og fengið ást hvort til annars. Louisa
hjelt, að það væri bezt, að bíða róleg og aðhafast
ekkert á eigin spýtur, fyr en Victor kæmi, með
þvi að hún óttaðist það ætíð, að Lecour kynni að
komast að þvi, að hún var á lífi.
Hún vissi, að Victor du Vernay var þegar kom-
inn til New Orleans, og hafði þar fengið þær frjett-
ir hjá einni vinkonu hennar, sem hún vissi að
myndu ýta undir hann, að bregða þegar við og
halda tafarlaust áfram til Bellair. Hún hugsaði sjer
þess vegna, að gera ekki annað, þar til hann kæmi,
heldur en að hafa vakandi auga á dóttur sinni, og
reyna að koma í veg fyrir það, að Lecour gæti
unnið henni nokkurt mein.
Morgun þanD, sem Eady hengdi hringinn á
hálsband dauða hundsins, tók hún hringinn; og þegar
hún varð þess vör, að Lecour hafði gleymt lyklunum
að múrklefa þeim, sem peningaskápurinn var í,
meðan hann var við miðdegisverð Lúðvíks, ljet hún
hringinn þar inn ásamt mynd af sjálfri sjer og
viðvöruD þeirri, er Lecour varð reiðast.ur. Hún
hafði ekki haft neinn pappír á sjer, og var því svo
hugsunarlaus, að taka pappírmiða úr brjefahylki
dóttur sinnar. Og um leið skrifaði hún línur þær,
er Adrienne fann síðar um kvöldið. Á æskuárum
sínum hafði hún lært að draga upp myndir, og
þegar hún af tilviljun rakst á glas með fosfór í
inni í efnarannsóknastofunni, datt henni í hug, að
draga upp mynd af sjálfri sjer með fosfór.
Hún hafði á einhvern hátt fengið hugboð um
það, að hún kynni einhvern tíma að þurfa á því
að halda, að komast tálmunarlaust inn í sjerherbergi
hins samvizkulausa húsbónda síns. Og þegar múr-
smiður einn frá New Orleans var fenginn til þess,
að búa til múrstúkuna fyrir peningaskáp Lecours,
til þess að hann gæti falið þar dýrgripasafn það, er
hann hafði hrúgað saman, þá notaði hún sjer nokk-
urra daga fjarveru Lecours til þess, að fá múrsmið-
inn til þess fyrir góða aukaborgun, að búa til leini-
dyrnar bak við myndina af hertoganum af Orleans.
Um þessar dyr fór hún oft inn í myndaherbergið,
og hafði með sjer mat handa vígbundinum, er var
tjóðraður þar inni. Hann vandist henni smám sam-
an, og það hefir auðvitað einungis verið vegna þess,
hve Adrienne var lík móður sinni, að víghundurinn
lagðist fyrir frarnan fætur hennar, þegar hún kom
sofandi inn í myndaherbergið, og Lecour var þar
inni.
Kvöld það, sem Lúðvík var numinn brott, beið
hún og kvaldist af vafa um það, hvað hún ætti að
gera, og þegar Lecour æddi að Adrienne hamslaus
af bræði og með morðkutann í hendinDÍ, ljek hún
enn þá einu sinni með góðum árangri hlutverk sitt
sem vofa.
Þegar Adrienne fór í annað skifti í svefni inn
í myndaherbergið, hafði Louisa sjeð Lecour laumast
út í kofa blökkukonunnar, og er hún sá, til hvers
hann notaði lykilinD, fjekk hún þegar grun um
hið hræðilega áform hans, og leitaði fyrir sjer að
einhverju úrræði til þess, að koma í veg fyrir það.
Henni hafði ekki enn þá tekizt, að hæna að sjer
nýja víghundinn, og sá þvi, að hún varð að hafa
einhver ráð með að drepa hann tafarlaust. Hún
fór þess vegna inn í efnaraDnsóknastofuna, til þess
— 231 —
- 232 —