Haukur - 01.01.1906, Blaðsíða 14

HAUKUE.
Það fór hrollur um hana, og hiín fÖlnaði aftur
í framan, svo að Yictor varð hræddur, og fiýtti
sjer að grípa fram í fyrir henni:
„Vertu nú ekki að hugsa meira um þann hræði-
lega atburð, elskan mín. Það getur gert þig sjúka
aftur. En þama kernur hún móðir þínu.
Louisa kom inn í herbergið, föl og skjálfandi,
og Brunel læknir með henni. Adrienne settist upp,
og breiddi út faðminn móti kenni. Og í sörnu
svipan lágu móðir og dóttir í faðmlögum, og grjetu
eins og börn.
Brunel læknir dró Victor til kliðar, og mælti
í hljóði:
„Nú er allt eins og það á að vera. Við skulum
nú lofa þeim að vera einum. Það er víst það beztau.
Louisa ýtti andliti dóttur sinnar frá brjósti
sjer, virti hana viðkvæmnislega fyrir sjer og mælti:
„Ó, elsku barnið mitt, loksins get jeg þá þrýst
þjer að brjósti mjer. Hvernig átt þú að geta fyrir-
gefið mjer það, að jeg hefi skilið við þig öll þessi
löngu - löngu árV Jeg fór tvisvar tiJ Frakk-
lands, bara til þess að sjá þig, en þá varst þú svo
ung, að þú manst víst eklri eftir þvíu.
„Mig rámar eitthvað óljóst í konu eina, sem
einu sinni grjet svo beisklega yfir mjer, að jeg
varð hrædd, svo að það varð að fara með mig burt
úr herbergi abbadísarinnar. Og það varst þá þú,
móðir mín?u
„Já, það var jeg. Og frá þeirri stundu hafði
jeg ekki sjeð þig, fyr en jeg komst að því, að
þú varst í klóm samvizkulausa gamalmennisins“.
„En hvers vegna var jeg látin vera svona
langt í burtu frá þjer, og mjer talin trú um, aðjeg
væri dóttir annara?u
„Það er mjög raunaleg saga, barnið mitt. Þú
skalt bráðum fá að heyra atvik þau, er til þess
lágu. Nú sem stendur get jeg að eins sagt þjer
það, að Mendon var kunnugt um það, að þú varst
til, þegar jeg gekk að eiga hann. Og hann tók mig
með sjer til Frakklands, til þess að heimsækja þig.
En hvorki hann nje faðir minn vildu leyfa mjer, að
kannast við þig sem dóttur mína, eða láta neinn
vita um ætt þina. Þá var jeg þeirrar skoðunar,
að hjónaband mitt og föður þíns hefði verið ólög-
mætt, og jeg blygðaðist min, að láta almenning
vita urn yfirsjón mína. Nú hefi jeg fullar sannanir
fyrir þvi, að Henri Durand var löglegur eiginmað-
ur minn“.
„Og þú ert í raun og veru móðir mín?“ spurði
Adrienne, og virti andlit Louisu fyrir sjer. „ÞOta
er allt saman svo undarlegt — svo ótrúlegt. ■ En
hvers vegna bjóst þú þig út sem afturgöngu, og
hvers vegna varst þú að ofsækja þennan voðalega
karl-hrott,a?u
„Hann hafði eitrað líf mjtt, og gert mjer svo
mikla bölvun, að jeg hafði einsett mjer, að gera
allt það, sem jeg gæti til þess að hefna mín“, svar-
aði Louisa með tindrandi augnaráði. „Hann hafði
sært hjarta mitt ólífissári —- ó'íflssári. Hann hafði
drepið þann, sem jeg elskaði. Og jeg gat okki Játið
ónotað eina ráðið sem jeg hafði til þess, að Játa
hann fá ofurlitinn smekk af eymd þeirri og kvölum,
sem hann haf'ði bakað mjeru.
Adrienne kyssti ástúðlega á enni hennar, og
mælti blíðlega:
„Þú verður nú að gleyma öllum órjetti, móðir
mín, og gera mjer hamingju mina tvöfalt dýrmæt-
ari raeð því, að njóta hennar með mjeru.
„Ja, jeg hefi þó að minnsta kosti getað komið
því til leiðar, að þú getur nú horft fram á áhyggju-
lausa og auðnuríka daga. En jeg get ekki notið
þeirra með þjer. Jeg hefi um langan tíma verið
dauð í augurn heimsins, og það er ásetningur
minn, að verða það einnig framvegisu.
Adrienne reyndi, að telja henni hughvarf, og
fá hana til þess, að hætta við þá ákvörðun, en það
var árangurslaust. Móðir hennar var staðráðin í
því, að taka al'tur til starfa sem líknarsystir, og eng-
ar bænir nje fortölur gátu komið henni til þess, að
hætta við það.
Að nokkrum dögurn liðnum var Adrienne orðin
svo hraust, að hún gat lagt af stað til New Orleans
með móður siuni og Victor. Brunel læknir og faðir
Eustace tóku einnig þátt í förinni. Og faðir Eustace
gaf Adrienue þá skýringu á framkomu sinni gagn-
vart henni, sem var öldungis fullnægjandi frá hans
sjónarmiði, en alls ekki frá sjónarmiði jafn einlægrar
og hreinskilinnar stúlku, eins og Adrienne var.
Erindi hans til Louisiana var nú Jokið, og fór hann
því að búa sig undir að hverfa aftur til Frakklands.
Það tók langan tíma, að ráðstafa Montreuils-
auðæfunum, svo að Victor du Vernay varð að dvelja
nokkra mánuði enn þá í Ameríku. En hálfum mán-
uði eftir að hann kom til New Orleans, voru þau
Adrienne og hann gefin saman í hjónaband þar í
dómkirkjunni.
Lecour hafði hrúgað sarnan afarmiklu af dýr-
gripum, og með þvr að enginn erfingi gaf sig fram,
og gerði tilkall til þeirra, voru þeir afhentir klaustri
því, sem dóttir hans hafði verið alin upp í.
Adrienne geymdi í þakklátum huga endurminning-
una um velvildarþel það, er henni hafði verið sýnt
í klaustrinu, og henni þótti þess vegna vænt um, að
geta á þennan liátt bætt fyrir fiótta sirm frá systrunurn.
Victor du Vernay og konan hans elskulega
voru i afar-miklum metum við hirð Napoleons
keisara. En þegar hann fjell frá völdirm, fóru þau
með börnin sín tvö aftur til Louisiana, og settust
að á eignarjörð sinni. En áður en þau komu þangað,
hafði gamla húsið verið rifið, og annað nýtt og
veglegt Jiús byggt í þess stað. líady gamla, er
hafði farið með þcdrn tii Frakklands* hitti þá mann
sinn einn á lífi, og jafn hneigðan f'yrir áfenga
drykki, eins og hann hafði venð áður. Og hún
bætti honum hina löngu fjarveru sína með því, að
sýna honum þeim mun rneiri ást og umhyggjusemi
þann tímann, sem liann átti eftir ólifaðan.
Sumarið 1815, þegar Lúðvík 18. settist aftur
að völdum, sneri Mendon eirrnig af’tur til gamla
heimilisins síns Ameríku. Maddama Crozat var þá
látin, og plantekran var orðin eign hans og konunnar
hans. Paulina var orðin beisklynd og goðstirð með
aldrinum. Eu með þvi að liún átti engin börn,
fyrirgaf stjúpsonur hennar henni það þó, að húu
hafði gifzt föður hans. Maðurinn hennar lifði rólegra
lífi með henni, heldur en hann hafði búizt við, þeg-
ar hann gekk að eiga bana. Og Adrienne fjekk
aldrei neina vitneskju um það, að það var í raun og
veru PauJinu að kenna, að hún hafði einu sinni
komizt í opinn dauðann.
Þegar þau voru aftur setzt að í Ameríku varð
brátt vingott með báðum þessum fjölskyldum, og
or árin liðu, giftist einkadóttir maddömu du Vernays
yngri syni Mendons, svo að Merulon gat þó að lok-
ufc huggað sig við það, að helmingurinn afhinum
langþráðu auðæfum, ætti þó með tímanum að lenda
hjá einu af barnabörnum hans.
(Endirp
— 243 —
- 244 —