Haukur - 01.01.1906, Blaðsíða 13

HAUKUR.
Hvíta Yofan.
Amerísk frásaga.
(Niðurl.) ^
Jeg gæti sagt langa sögu um hið óttalega dauða-
strið gamla mannsins, um það, hvernig hann, sem
hafði orðið svo mörgum að bana um æfina, þráði
nú sjálfur að fá að lifa lengur; en það yrði allt of
raunaleg saga. Lecour dó um kvöldið, en hafði
áður meðtekið sakramenti kirkjunnar af hendi
manns þess, er hann hafði fyrirlitið og misboðið á
margan hátt.
V.s
28. kapítuli.
Þegar Yictor du Vernay kom til La Santé, tók
læknirinn fegins hendi á móti honum, og sagði
honum, að Adrienne væri þar á heimilinu. En þegar
hann bað um, að fá þegar að tala við hana, voru
honum sögð þau sorgartíðindi, að hún lægi i fasta-
svefui, sem óvíst væri, hvern enda hefði; ef til vill
yrði hún aldrei jafngóð, hvorki á sál nje líkama.
Brunel læknir sagði honum með svo fáum orð-
um, sem honurn var auðið, það, sem iesendunum er
þegar kunnugt. Þvi næst tiikynnti hann Louisu
komu Victors du Vernays. Hún kom þegar inn
til Victors með raunalegt bros á vörunum, og mælti
þýðlega:
„Jeg vaggaði yður oft i örmum mínum, þegar
þjer voruð litið barn, kæri Victor minn, og guð
hefir verið svo góður og náðugur, að koma yður
og Adrienne tii þess, að elska hvort annað. Hún
hefir orðið að þola mikið — mikið. Eq jeg vona,
að hún vakni aftur tii nýs lífs og nýrrar hamingju“.
Du Vernay fór með Louisu inn í herbergi
Adriennes. Hún lá svo náföl og hreyfingarlaus, að
maður hlaut fljótt á að lita að ætla, að hún væri
liðið lík. En þegar betur var gætt að, mátti sjá
ofurlitinn kipring kringum augun og munninn, som
boðaði það, að* hún myndi nú bráðum fara að vakna.
Brunel læknir horfði kvíðafullur á þessa veiku
drætti, og tók þegar að hafa allan nauðsynlegan
viðbúnað. Louisa ljek vel á hljóðfæri, og organ
var í næsta herbergi. Læknirinn áleit, að það gæti
verið hættulegt, að Adrienne sæi móður sina svona
allt í einu, án þess að búið væri að búa hana undir
það, og bað því Louisu að setjast við organið og
leika eitthvert lag á það í hálfurn hljóðum. Hann
ljet dyrnar vera i hálfa gátt.
Victor fjell á knje fyrir framan rúmið, og tók
með báðum höndum mjúklega um hendur stúikunnar,
og Brunel læknir stóð altilbúinn að hjálpa til sem
læknir, ef á því þyrfti að halda.
Svo tók Louisa að leika á hljóðfærið, og tónarnir
stroymdu mjúkir og þýðir inn í herbergið, eins og
boðberar frá fjarlægum heimi.
Smárn saman fór að færast ofurlítill roði i
kinnarnar á Adrienne; hlýlegt bros ljek um varir
hennar, og svo heyrðist hún hvisla ofur-lágt: %
„Er sál min komin i himnariki? Er það hljóð-
færasláttur englanna, sem hljóinar svona unaðsríkur
í eynam mjer? Ó, Victor — olskulegi Victor — bara
að jeg gæti fundið þig hjerna“.
— 241 —
„Jeg er hjerna, elskan mín. Ljúktu upp aug-
unum, og líttu á migu.
Hún lauk hægt og hægt upp augunum, og‘
horfði stillt og rólega framan í Victor.
„Já, þú ert hjerna, Victor minn. En hvernig
fórst þú að komast hingað með mjer? Jeg hefi ekki
heyrt lát þitt, og maður verður þó að deyja fýrst,
til þess að komast i bústað hinna sælu framliðnu,
eins og þú veiztu.
Jeg er i sannleika sæll, Adrienne, vegna þess
að þú ert hjá mjer, og jeg hjá þjer. En við
erum enn þá á jörðinni, elskan mín, og þú ert á
óhultum stað. Skilurðu það, elskanmín? Á óhult-
um stað. Og þú átt bráðurn að verða konan mín“.
Hún reis upp hægt og hægt, leit í kringum
sig og þreifaði á handleggjum sjer.
„Já, jeg sje það nú, að jeg er enn þá lifandi.
En segðu mjer, hvernig — ó nú man jeg það •—•
þetta hræðilega — hræðilega herbergi — þennan
óttalega garnla mann — já — nú man jeg þaðu.
Hún hneig aftur á bak á koddann, og það
kom svo óumræðilegur skelfingarsvipur á andlifc
hennar, að læknirinn og Victor urðu mjög kvíðafullir.
En Brunel læknir hafði sagt Victor, hvað hann
ætti að gera, og hann greip nií. um hönd hennar og
mælti hægt og skírt:
„Þú gekkst i svefni inn í myndakerbergið, og
þjer var bjargað frá hundinum, án þess aðþúyrðir
fyrir neinu tjóni. Það var hún móðir þín, sem
bjargaði þjer. Það er hún, sem hefir búið sig út
sem vofu, og leikið hlutverk hvítu vofunnar í húsi
þvi, sem oinu sinni var heimili hennar. Þú ert
ekki dótturdóttir Lecours, heldur dóttir Henri
Durands og Louisu Montreuil. Þú ert eigandi að
öllum auðæfum afa þíns, og jeg er kominn hingað
til Louisiana með leyfi föður míns, til þess að
ganga að eiga þig, og taka þig með mjer til
Frakklands“.
Meðan Victor mælti þannig, kom brosið
aftur á ásjónu stúlkunnar, og hún mælti:
„Móðir mín? Lifir hún þá i raun og veru
enn þá? Hvar er hún? Viltu ekki koma með
hana til mín?u
„Hún er kjerna. En ertu nú viss um, að þú
þolir að sjá liana?u
„Já, nú þoli jeg allt — hvað sem er. Þessi
mikla hamingja hefir veitt mjer styrk og krafta
aftur. Jeg er ekkert hrædd lengur, og kvíði nú
engu. Jeg hefi þegar áður sjeð andlit móður minn-
ar, og mun þeklcja það, þegar jeg sje það aftur.
Góði Victor minn, komdu nú með hanau.
„Vinur honnar, Brunel læknir, er þegar farinn
að sækja hana, og hún mun koma undir eins.
Vertu nú róleg, elskan mín, og leggðu nú ekki
keilsu þína í hættu aftur“.
„Vertu ókyíðinn að því er mig snertir, Victor
ininnu, mælti hún blíðlega. „Nú er mjer óhætt.
Mjer finnst alveg eins og mjer hafi verið bjargað
upp úr hyldýpi örvílnunarinnar, og jeg hafi verið
hafin upp á hæsta tind hamingjunnar. Og það
var hún móðir mín, sem bjargaði mjer. Jeg man
það nú, að það var andlitið á henni, sem laut ofan
að mjer, þegar jeg var borin burt frá — — —“
— 242 —