Haukur - 01.01.1908, Síða 1

I AUIUR
HEIMILISBLAÐ MEÐ MYNDUM.
m
■<$)■ #
<|). <|)- <g>
•©>
Hjarta-ás.
(Framh.)
Það var læknirÍDn.
Napoleon leit til hans einkennilegu augnaráði,
°§ benti honum að koma til sín.
„Viljið þjer gæta að því, hvort þessi maður er
8nJoblindur?u spurði keisarinn.
„Já yðar hátignu.
„Það gengur ekkert að mjeru, mælti Aribert
°okkuð snöggur í bragði.
„Jú, þjer eruð slæmur í augunum“, svaraði
keisarinn skorinort. „Þegar sonur de Brettons
^orshöfðingja hittist á
flótta, þá hlýtur hann
hafa fengið snjó-
óiindu, og þess vegna
^illzt af rjettri leiðu.
Læknirinn tók nú
^ að skoða Aribert og
afhuga augun í honum.
„Yðar hátign hefir
rÍ°tt að mælau, sagði
hann svo. „Maðurinn
er yfirkominn af snjó-
hlinduu.
„Þaðergott. Viljið
Þjer þá gefa honum
vottorð um, að hann sje
ekki liðgeDguru.
„Já, yðar hátignu.
Læknirinn skrifaði vottorðið þegar
rJetti keisaranum það.
„A morgun getið þjer farið úr kastalanum“,
hiælti keisarinn við Aribert. „En þegar þjer eruð
°rðinn heill heilsu, þá getið þjer gefið yður at'tur
^ratn í herþjónustuu. •
Aribert stóð sem höggdofa, og leit á vixl á
^a> 8em inDÍ voru.
En Napoleon vjek sjer að sveitarhöfðingjanum,
8ein komið hafði með Aribert, og mælti:
„Þetta fer engra á milli, nema okkar, herra
8veitarhöfðingiu. — — — — — — — — — —
„Parisarborg er dýrðleg borgu, mæ’ti Jón
afifax kvöld eitt, er hann hafði haft fataskifti og
Var kominn i samkvæmakjólinn. „Hjer andar maður
ehki öðru að sjer, en eintómu yndi og skemmtun-
Urn- París er í samanburði við Lundúnaborg eins
°S glaðlyndur og fjörugur unglingur er í samanburði
Vlð gamlan og þunglyndan sjúkling. Menn eru að
varta um það, að það hvíli einhver drungi yfir
Frásaga með mynduin, eptir Harald Hausen.
borginni nú sem stendur, en jeg hefi sannarlega
okki orðið var við það. Fróðlegt að vita, hvernig
hún lítur þá út, þegar hún er í sínu fulla fjöri,
og i öllurn sínum dýrðarljóma. Jeg vildi að þú
værir ungur karlmaður, María, og gætir komið með
mjer á mannfundi og skemmtanir, og kynnzt lífinu
í sinni rjettu mynd. — En heyrðu, ástar-engillinn
minn, jeg var nærri búinn að gleyma því — jeg
hefi fengið brjef, er getur þess, að faðir þinn sje
ekki vel hressu.
„Viljið þjer gæta að því, hvort þessi maður er snjóblindur ?“
i stað, og
VI. BINDI.
„Er hann faðir
minn veikur?“ spurði
María raunaleg:
„Ekki að ráði. Vertu
ókvíðin, engillinn minn.
íteyndar segir máltækið:
„ungur má en gamall
skalu, en þetta er ekki
annað, en ofurlitill
hóstiu.
„Er það víst, að þú
ejert ekki að reyna að
dylja mig einhvers?u
spurði María hrædd.
„Æ, segðu mjer nú
ein8 og eru.
„I brjefinu stóð
ekkert annað en þetta:
„Jeg er ekki vel hressu. Að öðru leyti var brjefið
um allt önnur málefni“.
Jón hafði ekkert brjef fengið frá Wilmer gamla.
En hann hafði sjálfur skrifað Sarnúel Bell, „vini
sinum elskulegumu, og ámálgað við hann, að hraða
sjer að koma í framkvæmd „smágamniu því við
„sinn kæra Wilmeru, er þeir hefðu orðið ásáttir um.
En hann hafði getið um heilsulasleik tengdafóður
síns við konu sína, til þess að búa liana ofurlítið
undir aðrar sorglegri frjettir.
Jón fór nú út til þess að skemmta sjer, eins
Og hann var vanur, en Maria sat ein eft.ir, sorgbit-
in og kvíðafull.
Það leið langur tirni, en þá heyrði ‘Maria að
dyrabjöllunni var hringt.
„Skyldi þetta vera hann Jón? Hann kemur
þá óvenjulega snemma heirn í kvöld“, sagði hún
við sjálfa sig. Hún fór fram og lauk upp.
Það var dimmt í anddyrinu.
Allt í einu fann hún, að einhver faðmaði hana
Nr. 19-21.