Haukur - 01.01.1908, Blaðsíða 4

HAUKUE.
drottning, og það lengi, ef maður er eina lítilþægur
og þjer eruð“, mælti hún.
„Jeg vona, að jeg neyðist ekki til að selja
fleiri af menjagripum mínum, en jeg þegar hefi
gert“, svarði Elín. „Hver einn og einasti hlutur,
sem jeg á, er annað hvort gjöf frá honum, eða
minnir mig á einhvern hátt á hann“.
„Nú talið þjer öldungis eins og jeg gerði í
fyrsta skiftið. En nauðsyn brýtur öll lög, og þessi
viðkvæmni venst af manni með tímanum. Og ef
maðurinn yðar skyldi falla — já, drottinn minn
góður, þetta getur kom-
ið fyrir alla — þá skal
jeg útvega yður annan
mann í staðinn, sem
þjer skuluð verða ánægð
með. Það er nú t. d.
einn hjerna, digri rokka-
smiðurinn — —“
„Æ, blessaðar þeg-
ið þjer“, mælti Elin.
„Ef þjer kjósið yð-
ur heldur, að láta yður
nægja elskhuga, þá er
ekkert hægara, en að
útvega hanD. Það er
t. d rakarinn hjerna í
næsta húsi — það er
nú fjörugur piltur, skal
jeg segja yður.-------“
„Ó, þegið þjer, þegið þjer“, mælti Elín. „Jeg
elska einungis einn mann, og honum einum ann
jeg í lífi og dauða“.
„En hvað þetta er alveg eins og jeg var í
fyrsta skiftið!“ — — — — — — — — — — —
Kvöld eitt sat Elín sem oftar ein í herbergis-
kytru sinni. Hún sat í hnipri eins og dauðhrædd
hjartkolla, og lampatýran varpaði daufum bjarma
á andlit hennar.
Þá var hurðinni allt í einu hrundið upp, og
maður einn kom með flasi iniklu inn í herbergið.
EIíd rak upp hljóð. En maðurinn reyndi að
þagga niður í henni og mælti:
„Fyrir alla muni, hafðu ekki hátt“.
Þegar Elín heyrði málróminn, spratt hún samt
á fætur með fagnaðarópi, og hljóp á móti honum.
„Ó, Aribert, Aribert!“
Hún vafði höndunum um háls honum, fast og
innilega — hjelt sjer dauðahaldi, eins og hún
hyggði sjer að sleppa honum aldrei framar.
I sömu svifum var barið ákaft að dyrum.
„I rjettídsinDar nafni, ljúkið upp — — —
því að hjer hlýtur þjófurinn að hafa falið sig“,
var kallað fyrir utan dyrnar.
16. k a p í t u 11.
Sarja Tómasar gamla.
Wilmer námaeigandi var einn sunnudagsmorg-
un, sem oftar, á gaDgi sjer til skemmtunar í trjá-
garði sinum. Hugur lians dvaldi hjá dóttur hans i
„Jeg er að villast“.
Parísarborg, og var hann að hugsa um það, hvort
hún myndi nú í raun og veru lifa þar ánægjulegu
og hamingjusömu lífi. Hann óskaði þess með sjálf-
um sjer, að hann gæti sjeð inn í heimkynni hennar,
og fengið fulla vissu um það, að henni liði vel.
Þá rakst hann þar allt í einu á ókunnugan
mann, háan vexti, grannan og einkennilegan mjög.
„Hver eruð þjer, og hvað eruð þjer að gera
hjer?“ spurði Wilmer.
„Jeg er að villast“, svaraði ókunni maðurinn,
og var eins og honum yrði hálf bilt við að sjá
Wilmer.
„Einmitt það ....
Ef til vill eruð þjer að
leita yður atvinnu?“
„Nei, ekki er það
nú eiginlega það, sem
jeg er að gera“.
„Eða máske yður
vanti peninga?“
„Já, það var ekki
svo illa getið, því að
þegar matarlystin gerir
ekki anDað, en blaupa
april dag eftir dag, þá
koma skildingar sjer
skollans vel“.
Wilmer hló og
klappaði á herðar
honum.
„Þjer eruð skoplegur náurigi. Hvað hafið þjer
annars fyrir stafni?“
„Jeg flakka um, og les og leik fyrir þá, sem
á mig vilja hlýða eða horfa. Jeg er leikari og
skáld og sjónhverfingainaður, en mjer verður lítið
úr því öllu“.
„Nei, það er sennilegt, að þjer verðið ekki
loðinn um lófana af því starfi“.
„Það var orð og að sönnu, það veit hamingjan.
Menn hafa ekki vit á þvi, að meta andagift mína,
og láta sem þeir viti það ekki, að framúrskarandi
gáfur eiga að launast vel“.
„Einmitt það.' Máske þjer viljið þylja upp
fyrir mjer eitt af nýjust kvæðunum yðar? Ef þjer
svo fáið peninga að launum, þá hafið þjer unnið
fyrir þeim“.
Ókunni maðurinn setti á sig leikarasnið, og
tók að kyrja kvæði eitt, er lýsti atburði, sem hafði
átt að gerast á riddaratímabilinu. Það sagði frá
manni, sem hafði gifzt til fjár, og drepið siðan
tengdaföður sinn, til þess að ná sem fyrst í
auðinn.
„Ha, ha, ha, þetta var kátleg saga, og sorgleg
þó“, mælti Wilmer, þegar kvæðið var á enda.
„Já, en allir þeir, sem eiga dætur og eitthvað
i handraðanum, geta þó ýmislegt af henni lært“,
svaraði ókunni maðurinn með einkennilegri áherzlu.
„Hjerna eru fáeinir skildingar, og fáið yður
nú góða fylli“, mælti Wilmer og hló.
(Framh.)
— 151 —
— 162