Haukur - 01.01.1908, Blaðsíða 6

HAUKUR.
mikilsverða atriðinu, sem til leiðbeiningar gat orðið.
Jeg var aftur á móti svo heppinn, að taka þegar
eftir því, að allt, sem síðar heíir borið við, hefir
orðið til þess að sanna, að fyrsti grunur minn var
á rjettum rökum byggður. Allt það, sem hefir
truflað ykkur og gert rnálið flóknara og óskiljanlegra
í ykkar augum, hefir þess vegna orðið til þess, að
gera það Ijósara og skiljanlegra í mínum augum.
Það er rangt, að hafa hausavíxl á því kynlega og
því torskilda, eða halda, að það fari ætið saman.
Allra hversdagslegustu glæpir eru oft og tíðum
torskildastir, vegna þess að engin kynleg eða ein-
kennileg atvik eru þeim samfara, sem bægt sje að
draga ályktanir af. Þetta morð hefði verið æði
mikið eríiðara viðfangs, ef líkið hefði blátt áfram
fundizt úti á miðri götu, og þessi einkennilegu
smá-atriði, sem ^era það svo kynlegt og eftirtektar-
vert, hefðu ekki staðið í sambandi við það. Það
er þess vegna langt frá þvi, að þessi dularfullu
smá-atriði hafi gert málið flóknara; þau bafa einmitt
orðið til þess, að gera það ljósara og skiljanlegra“.
Gregson hafði hlustað á þett.a með sýnilegri
óþolinmæði, en nú gat hann ekki stillt sig lengur.
„Takið þjer nú eftir, hr. Sherlock Holmesu,
mælti hann, „við erum allir fúsir á að kannast við
það, að þjer eruð einstaklega gáfaður maður, og
sömuleiðis það, að þjer hafið yðar eigin aðferð við
störf yðar. En nú þurfum við nauðsynlega eitthvað
staðbetra, heldur en fallegar fræðikenningar og lang-
ar prjedikanir. Það, sem við þurfum nú að gera,
er það, að ná í manninn. Jeg hefi rakið slóð mina
á enda, og það lítur hálft um hálft út fyrir að mjer
hafi skjátlazt, því að ekki getur Charpentier verið
valdur að þessu siðara morði. Lestrade hefir haft
augastað á þessum Stangerson, og ekki hugsað um
annað, en að leita að honum. Og það er svo að
sjá, sem honum hafi einnig skjátlazt. Þjer hafið
látið drýgindalega yfir einhverjum grun og einhverj-
um ágizkunum, og þjer hafið auðsjáanlega viljað
láta það sýnast svo, sem þjer vissuð miklu meira,
heldur en við. En nú er tíminn kominn, er við
bljótum að hafa rjett til þess, að spyrja yður blátt
áfram, hvað mikið þjer vitið i raun og veru um
þetta mál. Getið þjer sagt okkur, hvað morðing-
inn heitir?u
„Já, jeg verð að játa það, að mjer finnst Greg-
son hafa alveg rjett fyrir sjer“, mælti Lestrade.
„Yið höfum báðir gert það sem við gátum. En
við höfum báðir verið óheppnir. Þjer hafið aftur
á móti oftar en einu sinni, síðan jeg kom hingað
inn til yðar, gefið í skyn, að þjer hefðuð i höndum
öll nauðsynleg sönnunargögn í málinu. Mjer virðist
þess vegna, að þjer getið ekki varið það, að halda
þeim lengur leyndum“.
„Nei, allur dráttur á þvi, að höndla morðingj-
ann, getur gefið honum tima og tækifæri til þess,
að fremja fleiri glæpiu, mælti jeg.
Sherlock Holmes virtist verða í hálfgerðum
vafa um það, hvað hann ætti að gera, er allir skor-
uðu svona fastlega á hann. Hann hjelt áfram að
ganga um gólf, hnyklaði brúnirnar og hengdi höfuð-
ið niður á bringu, eins og hann var vanur að gera,
þegar hann sökkti sjer niður í hugsanir sínar.
„Það verða ekki framin fleiri morðu, mælti
hann að lokurn, um leið og hann nam staðar og
sneri sjer að okkur. „Þið getið því verið öldungiá
ókvíðnir að þvi er það snertir. Þjer spurðuð mig,
Gregson, hvoit jeg vissi nafn morðingjans. Jú, jeg
veit það. En það, að komast fyrir nafn hans, er
samt sem áður lítils virði í samanburði við það, að
geta höndlað hann sjálfan. Það býst jeg þó við
að geta áður en langt um líður. Jeg hefi góða
von um að geta það með þeim undirbúningi og
þeim ráðstöfunum, sem jeg hefi þegar gert. Eu
til þess þarf að viðbafa alla varúð og aðgætni, því
að við eigum hjer við ákaflega slunginn mann, seur
auk þess svifist einskis. Auk þess liefi jeg komizt
að raun um, að hann hefir annan mann í liði með
sjer, sem er jafn leikinn þorpari, eins og hann
sjálfur. Meðan morðinginn er þeirrar skoðunar, að
engum hafi dottið liann í hug, er ekki óhugsandi,
að hann náist. En fái hann nokkurn grun urn það,
að verið sje að leita hans, þá má eiga það víst, að
hann skiftir þegar um nafn, og hverfur gersamlega
innan urn þær miljónir manna, sem í Lundúnum
búa. An þess að jeg vilji á nokkurn hátt móðga
ykkur, verð jeg þó að segja það, að jeg álít þessa
tvo menn æði mikið fremri leynilögreglunni, bæði
að því er snertir ráðkænsku og aðgætni, og það er
einmitt þess vegna, að jeg hefi ekki kallað ykkur
til aðstoðar. Ef mjer mistekst, þá hefir það auðvitað
verið ábyrgðarhluti fyrir mig, að vanrækja það.
En jeg er við því búinn. Jeg get lofað ykkur því
nú þegar, að jeg skal segja ykkur frá öllu, er jeg
veit um þetta mál, undir eins og jeg get gert það,
án þess að eiga á hættu að spilla áformi mínu“.
Það virtist öðru nær, en að þeir Gregson og
Lestrade væru ánægðir með þetta fyrirkeit, og þá
því síður með hnútur þær, er Holmes kastaði að
leynilögreglunni. Gregson var oiðinn sótrauður í
frarnan, og augun í Lestrade leiftruðu af forvitni
og reiði. Hvorugur þeirra hafði samt tíma til þess
að segja neitt, því að i þessum svifum var barið
að dyrum, og formaðurinn í götudrengja-liði Sherlock
Holmes, Wiggins litli, kom í dyrnar, óhroinn og
rifinn eins og áður.
„Góðan daginn, herra“, mælti hann, og bar
höndina upp að búfunni. „Nú er jeg kominn með
vagninn hjerna að dyrunumu.
„Það er gott, drengur minn“, svaraði Holmes
vingjarnlega. „Hvers vegna takið þið ekki upp að
nota þessi 1 lögregluliðinu?u spurði hann því næst,
og tók „handjárn11 úr stáli upp úr skrifborðsskúffu
sinni. „Sko, hvað fjöðrin í þeim vinnur fljótt og
liðlega. Það má læsa þeim í einni svipan“.
„0, gömlu járnin gætu dugað, ef við bara fynd-
um manninn til að láta þau áu, svaraði Lestrade.
„Jæja, jæja, ekki skal jeg þrátta urn þaðu,
mælti Holmes brosandi. „Okumaðurinn gæti annars
komið hingað upp, og hjálpað mjer að bera ofan
koffortin mín. 0, villtu ekki biðja hann að koma
hingað upp, Wiggins?“
Jeg varð forviða, er jeg keyrði fjelaga minn
tala oins og hann væri að leggja af stað í langferð,
þvi að hann hafði ekki minnzt á slíkt við mig einu
orði. Lítil ferðaskrína var inni í herberginu. Sherlock
— 155 —
— 156 —