Haukur - 01.01.1908, Blaðsíða 3

HAUKUE.
Venst því með tímanum, og sættir sig við það.
Jeg hefi nú átt fjóra af þessurn ösnum, hvern á
f®tur öðrum, sem allir hafa strokið frá mjer, þegar
Jatan var orðin tóm, og skilið mig eftir einmana
°g í reiðuleysi. Jeg grjet töluvert, þegar sá fyrsti
strauk, en síðan ekki söguna meir. Seinna hló jeg
bara — hló svo dátt, að rnjer nærri svelgdist á af
hlátri, af því að þessir góðu herrar hjeldu, að þetta
færi alveg með mig. En hitt fjell mjer miklu miður,
sð menn hjeldu, að jeg væri ekki sem allra skirlif-
ust — jeg, sem er þó sjálfsagt einhver siðlátasta
konan í allri Parisarborgw.
„Maðurinn minn er í stríðinu“, mælti Elín.
„Nú, hann kemur þá máske aftur — ef til vill
það er að segja, þegar hann hefir misst annan
bandlegginn eða annan fótinn — en jafn kátur og
únægður samtu.
„I guðanna bænum, talið þjer ekki svona“,
svaraði Elín gröm í geði.
„Nú, það gæti nú verið, að madaman væri
Viðkvæm —þó það væri nú“, mælti madama Andrea.
nEn fyrst maðurinn yðar hefir ekki farið annað, en
1 striðið, þá er það ekki svo óttalegt, ef þjer bara
bafið eitthvað til að lifa á á meðanu.
„Jeg á ekkert tilu svaraði Elín.
„Komið þjer nú ekki með annað eins og þetta,
u^adama góð. Við skulum taka til dæmis hringinn,
Sem þjer hafið þarna á hendinni. Hvílíkur dýrgripur!
Jeg er viss um, að þjer getið fengið tíu franka
lánaða, ef þjer látið hann að veðiu.
„Aribert gaf mjer hringinn, þegar hanu bað
ttnn. Jeg kýs heldur að deyja úr hungri, en að
láta hann af hendiu.
„Hvaða skelfing er-
Uð þjer tilfinninganæm
já, fyr má nú vel
Vera. Nú, en þarna
eigið þjer líka dýrindis
brjóstnál. Á jeg ekki
að reyna að selja hana?
J’.jer verðið þó um fram
aJt að fá eitthvað, til
fress að lifa áu.
„Já, þess þyrfti jeg
reyndar, jafnvel þótt
J6g neyti svo að segja
6>Qskisu, svaraði Elín
klökk.
Madama Andrea
bal aði svo lengi um
fyrir Elinu, að hún trúði henni að lokutn fyrir því,
að selja næluna.
Litlu síðar lagði madama Andrea af stað til
Sttllsiniðs eins.
„Hvað viljið þjor gefa fyrir þessa brjóstnál?u
8Pttrði hún gullsmiðinn.
Hullsmiðurinn, gamall maður og grannleitur,
i'ék við nælunni og virti hana nákvæmlega fyrir
sjer.
„Hún er sjálfsagt allt að því tíu franka virðiu,
svaraði hann.
„Við skulum nú ekki láta eins og við sjeum
^brnu, mælti madama Andrea. „Það er ekki jeg,
sem á brjóstnálina, og jeg á ósköp hægt rneð að
fara með hana til annars, sem betur býðuru.
„Nú, við getum þá sagt firnmtán frankau.
„Við skulum segja þrjátíu franka, og svo
gefið þjer mjer fimm franka fyrir ómak mitt.
Milligöngumaðurinn verður þó ætíð að fá eitthvað
ofurlitið“.
Gullsmiðurinn virtist hugsa sig um. Hann
skoðaði næluna vandlega, og velti henni fyrir sjer
á alla vegu. Það leyndi sjer ekki, að honum ljek
hugur á að ná í hana, þótt hann reyndi að láta
sern minnst bera á því.
Því næst greiddi hann madömu Andreu 30
franka fyrir næluna, og gaf henni 5 franka i ómaks-
laun, eins og hún hafði farið fram á.
Madama Andrea þakkaði fyrir, og hjelt síðan
aftur hoim til Elínar.
„Nú er ekki um gbtt að gera, að koma mun-
um út fyrir nokkurt verðu, mælti madama Andrea
með spekingssvip. „Allir eru svo logandi hræddir
við það, að Kússar muni brjótast inn í borgina
þegar minnst vonurn vari. Jeg hefi hlaupið frá
einum gullsmiðnum til annars, og var nærri því
farin erindislejrsu. Loksins fjekk jeg þó tíu franka
fyrir brjóstnálina - já, og eitthvað ofurlitið verð
jeg þó að fá fyrir ómakið, en það er nú undir
hjartagæzku yðar og góðvilja komið, hvað mikið
þjer hafið það. Jeg er fátæk kona, og tíminn er
mjer dýrmætur. Jeg verð að standa allan daginn
á hausnum við þvottastampinn".
Elín gaf madömu Andreu tvo franka i ómaks-
laun, en madarna Andrea Ó9kaði henni aftur á móti
allra heilla, og sagði
henni að kalla til sín, ef
hún þyrfti að biðja sig
einhvers.
Madama Andrea
skundaði því næst inn í
herbergiskytru sína.
„Þetta er þá auli“,
tautaði hún fyrir munni
sjer. „En mjer geðjast
samt sem áður vel að
henni. Hún hefir ekkert
illt í fari sínu, og fellur
mjer það illa hennar
vegna. Jeg skal hafa
einhver ráð með að út-
vega henni mann, ef hún
rnissir þennan, sem hún
á. Við skulum nú sjá, tuttugu franka vann jeg
á sölunni, fiinm fjekk jeg hjá gullsmiðnum, og tvo
fjekk jeg hjá henni. Þetta verða samtals 27 frankar.
Það var svei mjér betur farið en heima setið. Bara
að liamingjan gefi, að þetta verðí ekki í síðasta,
skifti, sem hún þarf eitthvað að seljau.
Næstu daga heimsótti madama Andrea Elinu
oft á dag, og var einstaklega vinaleg við hana.
Hún spurði hana iðulega um það, hvort hún lifði
ekki við skort og vandræði, og kvaðst fús á að
reyna að selja eitthvað fyrir hana.
„Þegar maður á aðra eins skrautgripi, og þjer
eigið i fórum yðar, þá getur maður lifað eins og
— 119 —
120 —