Haukur - 01.01.1908, Blaðsíða 7

HAUKUR.
Holmes dró hana frann á gólfið, og fór að bisa við
að spenna ólarnar. Hann var önnum kafinn við
M, þegar ökumaðurinn kom inn.
„0, viljið þjer ekki gera svo vel, og hjálpa
tnJðr svolitið með þessa ól hjerna, ökumaður?“
ttælti Holmes á hnjánum, og leit ekki einu sinni
1 attina þangað, sem ökumaðurinn var.
Maðurinn færði sig nær með skuggalegum
brjózkusvip, og seildist niður með hendurnar, til
þess að hjálpa Holmes. í sömu svipan heyrðist
einhver smellur, eitthvert málmhljóð, og Sherlock
Holmes spratt á fætur.
„Herrar mínir“, mælti hann, og var sem eldur
brynni úr augum hans, „má jeg komaykkurí kynni
við herra .Tefferson Hope, morðingja þeirra Enoch
Hrebbers og Joseph Stangersonsu.
Þetta hafði allt gerzt í einni svipan — svo
fljótt, að jeg hafði engan líma til að átta mig á því.
Hn mjer er enn sem jeg sjái hve hróðugur Holrnes
var á svipinn þetta augnablikið, og heyri sigur-
kætina í röddinni hans, og mjer er líka sem jeg
sjai vandræðalega grimmdarsvipinn á ásjónu öku-
Ir'annsins, er hann starði á spegilfögur handjárnin,
seni — líkt og með göldrum — höfðu allt í einu
lokast um úlnliði hans.
Fyrstu augnablikin stóðum við allir sem steini
lostnir af undrun, og hverjum, sem hefði sjeð okkur,
flefði hlotið að detta í hug, að við værum mynda-
8tyttur. En svo varð fanginn allt í einu hamslaus,
rak upp ógurlegt öskur, sleit sig úr höndum Sherlock
Holmes, og ætlaði að fleygja sjer út um gluggann.
gluggarimlarnir og rúðurnar brotnuðu og hrukku
1 allar áttir. En áður en hann kæmist út um glugg-
ann, stukku þeir Gregson, Lostrade og Holmes allir
a hann eins og grimmir hundar. Þeir drógu hann
flam á mitt gólfið, og þar hófst áttalegur aðgangur.
Hann var svo óskiljanlega sterkur og hamslaus af
flfæði, að hann fleygði okkur öllum, hvað eftir annað,
8ínum í hverja áttina, og brauzt um á hæl og hnakka
eins og flogaveikur maður. Hann hafði skorið sig
töluvert, bæði á andliti og höndum, á rúðubrotunum,
®n blóðmissirinn dró ekkert úr honum. En loksins
Aeppnaðist svo Lestrade að koma hendinni undir
Aálsklúti un hans, svo að honum lá við köfnun, og
þá fyrst gátum við sannfært hann um það, að það
væri gagnslaust fyrir hann, að reyna að veita frekari
^nótspyrnu. Og jafnvel þá vorum við ekki óhræddir
um hann, fyr en við höfðum bundið fætur hans,
8vo að hann var bundinn bæði á höndum og fótum.
fln að þvi loknu stóðum við upp, lafmóðir og óstyrk-
if af þreytu.
„Yagninn hans er hjerna við dyrnar“, mælti
^Aerlock Holrnes; „við getum flutt hann í honurn
a iögreglustöðvarnar. Og nú, herrar mínir“, mælti
flann enn fremur og brosti ánægjulega, „nú hefir
°flkur tekizt að ráða þessar rúnir. Nú er ykkur
fr,jálst að spyrja mig hvers sem þið viljið, því að
nú hefi jeg ekkert á móti því að svara ykkur“.
Síðari iilntinn.
Meðal hinna síðustu daga heilögu.
__ Nlííí_
1. k a p í t u 1 i.
A saltsljettunni miklu.
Hjer um bil í miðju hins mikla meginlands
Norður-Ameriku er ber og ógeðsleg eyðimörk, sem
um langan tíma var því til fyrirstöðu, að byggð og
menning hvítra manna gæti breiðst vestur á bóginn.
Frá Sierra Nevada til Nebraska, og frá Yellowstone-
fljótinu að norðan til Colorado-fljótsins að sunnan,
liggur þetta auða og þðgula landflæmi, sem þó er
ekki með öllu tilbreytingalaust frá náttúrunnar hendi.
Þar eru bæði há, snævi þakin fjöll, og djúpir,
skuggalegir dalir, stór vantsföll, sem belja freiðandi
og fossandi ofan eftir djúpum gljúfrum, og feiki-
mikil flatlendi, sem á vetrum eru hvít af snjó og
á sumrum grá af lútarsalts-ryki. En eitt er þó
sameiginlegt bæði fjöllum, dölum og sljettum á öllu
þessu svæði, og það er nektin, ógestrisnin og
öinurleikinn.
Þetta vonleysisins land hefir enga íbúa. Hópar
af Pawnum eða Srartfætlingum (einn ættstofn Indí-
ana) sveima máske af tilviljun meðfram jöðrum
þess, þegar þeir eru á leið til veiðilanda sinna.
En jafnvel hinum djörfustu og hugprúðustu af þessum
sonum náttúrunnar, verður þó ljettara um hjartaræt-
urnar, þegar þeir sjá ekki lengur þessa hræðilegu
eyðimörk, og eru komnir á grassljetturnar frjósömu
og lífvænlegn. Oræfa-úlfurinn snuddar til og frá
í kyrkingslegu kjarrinu; gammurinn sveimar í hring
í loftinu, hægt og hægt, og grábjörninn þrammar
þunglamalega efrir giljum og klettaskorum, og leitar
að einhverju til að seðja með hungur sitt. En þetta
eru líka hinir einu íbúar eyðimerkurinnar.
Hvergi í heiminum er svo ömurlegt og fráfæl-
andi útsýni, sem úr brekkunum norðan í Sierra
Blanca. Svo langt sem augað eygir eru allt ein
flatnesku-öræfi, hvítgrá á lit af lútarsalts-ryki, og
hjer og hvar blettir með gisnu og kræklulegu
chapparel-kjarri. Yzt úti við sjóndeildarhringinn
sjest hilla undir langa röð af snævi þöktum fjalla-
tindum. A öllu þessu mikla svæði er árangurslaust
að leita að nokkrum votti um dýralíf eða manna,
eða neinu, er því heyri til. Ekki einn einasti fugl
að bera við sfálblátt loftið, engin hreyfing nein-
staðar á ömurlegri, grárri flatneskjunni — alstaðar
þögn og grafarkyrrð. fívernig sem maður reynir að
hlusta, heyrist þó ekkert hljóð, ekkert kvak frá
þessari stórfenglegu eyðimörk — ekkert nema
þögn, alger, átakanleg dauðaþögn.
Það var sagt, að á þessari öskugráu sljettu
sæist hvergi neinn vottur um lif dýra eða manna.
En það er þó ekki fyllilega rjett. Ef litið er ofan
á sljettuna úr brekkunum norðan í Sierra Blanca,
þá sjest stígur, er liggur í ótal bugðum eftir sljett-
unni, og sjest ekki f’yrir endann á honum. A stíg
þessum eru för eftir fjölda vagnhjóla, og troðningur
eftir fætur ótal æfintýramanna. A víð og dreif fram
með stignum stirnir á einhverja hvita hluti, er sólin
skín á þá, og stinga þeir af við grátt lútarsaltið.
— 157 —
— 158 -