Haukur - 01.05.1914, Side 1
HAUKUR
HEIMILISBLAÐ MEÐ MYNOUM.
<fo <g> ~<f>~ ###■#########
£eynðarðómar parísarborgar.
Saga eftir Eugene Súe.
Með myndum eftir frakkneska dráttlistarmenn.
(Framh.)
»Á jeg að fara með einn eða tvo geldinga út
1 slátrunarhúsið?« spurði pilturinn.
»Já, og taktu með þjer vel beittan hníf, ekki
aUt of þunnan, en vel sterkan«.
»Hann skal vera til taks. Jeg er einmitt með
hann hjerna. Hann bítur eins og skeggbnífur.
<*erið svo vel!«
»Þetta líkar mjer!«
hJælti Breddubeitir,
^ieðan hann var að
^i'a úr frakkanum og
^retta upp skyrtu-
ermunum. »Þetta
^tinnir mig á æsku-
arin. Nú skuluð þjer
^ara sjá, hvernig jeg
handleik hnifínn 1 Bara
jeg væri byrjaður!
^omdu með hnífinn
Þinn, drengur, hnifínn
þinn. — Þetta er af-
bragðs-hnitur — óað-
^nnanlegur! Dauðiog
^jófull! Með þessum
^nta skyldi jeg ráða
^iðurlögum ólmasta
blótneytis!«
Breddubeitir reiddi
^nifinn til höggs og
sVeiflaði honum kring
tttn sig. Augun urðu
^ldrauð. Dýrseðlið
hafði náð yfirtökun-
Utn. Gamla grimmd-
^r'æðið hafði hertek-
hann.
Sláturhúsið var eitt af útihúsum þeim, er voru
^ingum garðinn. Það var steinhús með hvelfingu
^nr. Gluggi var á miðri hvelfingunni, og kom
^okkur hirta ofan um hann; en annars var hált-
skdggsýnt þar inni.
Pilturinn kom með eina kindina að dyrunum,
°8 spurði, hvort hann ætti að binda liana.
»Binda hana? Nei, fjandinn taki mig, það
geri jeg ekki. Til hvers ætti jeg þá að hafa hnjen?
~~~ Nei, vertu bara rólegur, jeg skal svei mjer halda
kenni milli þeirra — rjett eins og í skrúfstykki.
Komdu bara með skepnuna, og farðu svo og gættu
búðarinnar«.
Drengurinn fór, og Rúdólf varð einn eftir með
Breddubeiti. Hann virti Breddubeiti fyrir sjer,
og var hálf-kvíðafullur um úrslitin.
»Svona, nú farið þjer víst að taka til starfa«,
mælti Rúdólf«.
»Já, og það skal
ekki líða langur tími,
þangað til þjer fáið
að sjá, að jeg kann
að beita hnífnum! —
Hver djöfullinn! Jeg
er skjálfhentur, og jeg
fæ einhverja bölvaða
suðu fyrir eyrun —
æðarnar sprikla eins
og sprettfiskar í gagn-
augunum á mjer, rjett
eins og áður fyrri,
þegar allt varð rautt
fyrir augunum á mjer!
Hæ, þú þarna vesal-
ingur, — komdu, svo
jeg geti stungið þig!«
Augun leiftruðu ó-
geðslega, líkt og í óð-
um manni. Hann
hafði auðsæilega
gleymt því, að Rúdólf
var viðstaddur. Hann
tók kindina í fang
sjer, og hljóp með
hana inn í slátrunar-
húsið, rjett eins og
þegar úlfur hleypur
til liolu sinnar með bráð. —
Rúdólf fór inn á eftir lionum, en nam staðar
frammi við dyrnar, er hann lokaði á eftir sjer.
Sólarljósið sem kom inn um þakgluggann,
fjell nú einmitt á andlit Breddubeitis, bjarla hárið
hans og rauða vangaskeggið. Hann laut niður,
hjelt kindinni fastri milli hnjánna, og hnifurinn,
sem hann hjelt á í munninum, blikaði ógeðslega í
rökkurdimmunni, er var þarna inni. Þegar hann
hafði hagrætt kindinni eins og hann vildi, tók
hann með vinstri hendinni heljartaki um kjálka
Nr. 1B.—15.
Hann hjelt kindinni fastri milli hnjánna, og hnífurinn,
sem hann hjelt á i munninum, blikaði ógeðslega
í rökkurdimmunni.
IX. BINDI