Tíminn - 24.12.1938, Blaðsíða 2

2
T í M I N N
JMargarei Weymouíh Jackson:
Litlu Andersonskrakkarnir fimm, Peanut
hundskaðist með, hímdu við sýningarglugg.
ann á skartgripaverzlun Phibbs og flöttu
nefin út á rúðunni. Þau andvörpuðu öll og
störðu seiðbundin á rauða glerskál, sem
stóð þar á einni hillunni. Það var fallegasti
gripurinn í glugganum, miklu álitlegri
heldur en stóru krystalsskálarnar, hand-
máluðu skrautkerin, armbandsúrin, dem-
antshringirnir, perlufestarnar og allir
skartgripirnir, sem raðað var á áberandi
staði í glugganum. Skálin var sem næst
fimm þumlungar í þvermál, dumbrauð að
lit og prýdd ljómandi fallegum, gylltum
laufum. Hún var fallegri en rúbínsteinarnir,
girnilegri en allt annað í búðinni. Og verðið
var aðeins tvær krónur og sextíu aurar,
að vísu há upphæð fyrir Andersonskrakk-
ana, en þó smámunir samanborið við verðið
á öðru, sem haft var til sýnis í glugganum.
Þarna var armbandsúr, sem kostaði 200
krónur, í glugganum hans Phibbs.
Sis, sú elzta, dró andann djúpt. Hún var
tíu ára gömul og dável lífsreynd á sína vísu.
Hún vissi, að þau gátu ekki staðið þarna
öllu lengur. Herra Phibbs var ekkert um það
gefið, að krakkar lægju tímunum saman
með nefið upp við rúðurnar hans. Og búð-
arfólkið þarna í grenndinni kannaðist vel
við andlitin á þeim systkinunum fimm.
— Ef ykkur finnst hún eins falleg og mér,
þá ætla ég að tala við hann, sagði Sis. Við
eigum sextíu aura.
Hinir krakkarnir fjórir gáfu samþykki
sitt til þessa stórræðis og Peanut gelti og
góndi dökkum, fallegum augunum á Sis
og iðaði allur í skinninu.
-— Jæja, sagði Sis borginmannlega. Eg
ætla að fara ein. Hann kærir sig ekki um
okkur öll inn í búðina sína. Eg ætla að fá
honum aurana okkar og biðja hann að taka
skálina frá og halda henni eftir fram að
jólunum. Þá getum við komið og borgað
það, sem á vantar, og fært mömmu gjöfina.
Getið þið hugsað ykkur hve hún verður
glöð?
Þau störðu öll á hana og tilhlökkunin
skein út úr þeim. Og svo fóru þau aftur
að rýna í gluggann.
— Edit heldur í hendina á Georg og
Magga og Tilly haldast í hendur. Og svo
megið þið ekki hreyfa ykkur eitt fet frá
glugganum, fyrr en ég kem aftur. Þú bíður
líka, Peanut, og hreyfir þig ekki.
Krakkarnir hlýddu óðara og Peanut
veifaði stuttri rófunni.
— Og munið þið, að þið megið ekki biðja
mömmu um einn einasta eyri. Það væri
ekki mikið í það varið að kaupa handa
gat hann komizt þangað. En þá man hann
allt í einu eftir að hann á móður á lífi.
Og hann er friðlaus unz hann finnur hana.
Hún býr í afskekktum dal fram til fjalla.
Er hann kemur, spyr hún hann einskis,
það er eins og hún vissi allt. Eitt sinn kom
hann seint heim. Herbergi móður hans var
í hálfa gátt og hann sér hana sitja með
spenntar greipar og horfa til himins. Yfir
ásjónu hennar hvíldi slíkur friður og feg-
urð að hann hafði aldrei séð neitt þvílíkt.
Hann hraðar sér aftur út. Og hann spyr
sjálfan sig, hvað móðir hans væri að gera,
var hún að biðja? Og til hvers beindi hún
bæn sinni, til Guðs? En var þá nokkur Guð
til? Hann vissi það ekki. En eitt vissi hann
og það var að frá móður hans streymdi
yfirnáttúrlegur kraftur yfir sjúkt líf hans
og í nærveru hennar fann hann loks frið.
Rau ð a
henni jólagjöf fyrir peninga, sem við höfum
sníkt hjá henni sjálfri!
Við dyrnar dokaði Sis ofurlítið við og
herti upp hugann. Phibbs var voðamaður,
með mikið grátt skegg og gljáandi skalla,
augun voru hörkuleg og glömpuðu eins og
sumt af varningnum í búð hans, og augna-
brúnirnar voru ákaflega loðnar og fyrir-
ferðarmiklar. Hann var síönugur og vell-
ríkur. Lítil stúlka með örfáa aura í lófan-
um, hlaut að verða að gjalti frammi fyrir
slíkum manni. En óttinn við, að rauða
skálin drægi að sér athygli einhvers veg-
farandans, sem myndi óðar langa til að
eignast hana, blés Sis hetjuanda í brjóst.
Hún opnaði þungu hurðina og gekk inn, en
systkini hennar og Peanut horfðu á eftir
henni með óttablöndnum svip.
Búðin var löng og þröng, afgreiðsluborðið
til annarrar handar, veggurinn á hina. Við
hinn veginn stóð stór peningakassi. Phibbs
tifaði fram og aftur bak við borðið. Hann
var frakkaklæddur og augnabrúnirnar úfn-
ar og útlitið allt æði tröllslegt.
— Viljið þér gera svo vel... .
— Sis Anderson! Farðu með þessa grísl-
inga burtu frá glugganum mínum. Eg þvæ
gluggann á hverjum morgni og kæri mig
ekkert um að. ...
— Herra Phibbs, ég ætla að kaupa af
yður!
Phibbs þagnaði. Það leit ekki út fyrir,
að þessi telpa gæti látið mikil verðmæti
af hendi rakna. En slíkt var þó aldrei hægt
að fu-llyrða. Það er aldrei hægt að fullyrða
neitt um slíkt að óreyndu; það hafði Phibbs
margsinnis rekið sig á.
— Það er rauða skálin í glugganum. Við
ætlum að kaupa hana handa mömmu á
jólunum. En við eigum ekki nóg fyrir skál-
inni.
— Eg get ekki lækkað verðið um einn
eyri, svaraði Phibbs undir eins. Eg hef
þegar lækkað það úr fimm krónum og
fimmtíu niður í tvær krónur og sextíu.
Þetta er fínasta skál og laufin eru úr skíru
gulli.
— Við ætluðum ekki að biðja yður að
slaka til um verðið, svaraði Sis, en mig
langaði til þess að biðja yður að taka hana
frá handa mér.
— Það get eg ekki heldur, sagði Phibbs.
Fjölda fólks langar til að kaupa þessa
skál.
Og hann spyr enn: Hvaðan kom móður
hans þessi kraftur og þessi ró, sem umvafði
allt líf hennar. Hann fann ekkert svar, en
fann aðeins að hvergi var hvíld nema hjá
henni. Honum fannst sem hann hefði verið
dáinn og legið lengi í dimmri og votri gröf,
en vera nú að risa upp úr gröf sinni aftur.
Það var móðir hans, sem var að fæða hann
á ný.
Hver jól eru haldin til minningar um
þann mesta kærleika, sem opinberazt hefir
á þessari jörð. Inn í veizluglaum heiðinna
jóla, þar sem hækkandi sól í ytri náttúru
var fagnað, kom hann með hita og gróandi
sjálfs vorsins í sál sér. Enn heyrist viða
endurómur frá hornaglaum heiðninnar inn
í kristin jól, þar sem villimannleg nautn
situr í öndvegi. En ennþá víðar mun þó
þessi hátíð snerta hjörtun, meir en nokkur
skálin
— Ekki heldur, þó að við borgum sextíu
aura fyrirfram? spurði Sis og kenndi nokk-
urs stærilætis í röddinni, þótt Sis hefði
beig af Phibbs. Við eigum sextíu aura og
ætlum að láta það ganga upp í skálarverðið.
Við komum bráðum með það, sem á vantar.
Það eru tvær krónur, er það ekki?
Phibbs þagði við. Sextíu aurar voru pen-
ingar. Hann hafði ekki ráð á að forsmá
litlar upphæðir. Og skálinni þeirri arna
myndi enginn annar líta við.
— Jæja, sagði hann og brá kynlega við
svipbragð Sis, sem lyftist af fögnuði við
þetta eina orð. En taktu eftir, Sis Anderson,
bætti hann við og var dálítið þvingaður af
jólagleði barnsins. Ef þú kemur ekki með
það, sem til vantar, þá tapar þú því, sem
þú borgar mér núna. Eg get ekki tekið
skálina frá og sleppt þannig tækifærinu
til þess að selja hana, án þess að eiga eitt-
hvað víst í aðra hönd.
— Eg veit það, við förum ekki fram á
slíkt. Við látum yður fá peningana og eigum
allt á hættu sjálf.
Hún fölnaði upp við þá tilhugsun að tapa
aurunum. En það er ekki hægt að gefa
mömmu sinni rauða skál á jólunum, án þess
að borga hana háu verði. Hún lagði aurana
sína á búðarborðið og Phibbs tíndi þá upp
og var ærið fingrafljótur. Sis staldraði ör-
lítið við og gekk svo hægt fram búðina.
— Það eru tíu dagar til jóla. Við komum
á Þorláksmessu að sækja skálina.
— Þú ættir að koma með aurana til mín
jafnóðum og þér áskotnast þeir, svaraði
hann. Þú getur kannske týnt þeim annars.
Hún brosti að umhyggju hans, en honum
varð undarlega við. Svo opnaði hún þunga
hurðina og fór út. Peanut fagnaði henni
eins og hann væri að endurheimta hana
eftir langa fjarvist.
Það var hlýtt veður og göturnar forugar^
Rigningarvatnið hafði myndað polla hér og'
þar á gangstéttunum. Sis lagði nú af stað
heimleiðis með föruneyti sitt. Georg var
aðeins tveggja ára gamall, stuttur og feitur.
Á hverjum degi bannaði mamma þeirra
Sis að bera hann, því að hann væri of
þungur fyrir hana, svo að hann yrði að
ganga það, sem þau færu með hann. En
þau voru ekki fyrr komin úr augsýn móður
sinnar, en Georg var kominn upp i fangið á
Sis og dinglaði þar holdmiklum fótunum.
— Goggur þreyttur, sagði hann og vildí
ekki ganga lengra. Og Sis lyfti honum upp,.
annar tími ársins. Mörgum mun finnast
sem þeir vakni þá upp á víðavangi og sjái
inn í fegurð himinsins og þrá að komast
heim, heim á æskuheimilið, þar sem allt var
umvafið ást og umhyggju, heim í fátæk-
legan bæ, þar sem nokkur yfirlætislaus,.
logandi kerti kölluðu frið og fegurð him-
insins inn í litla stofukytru. Og hinn kristni
heimur mun engan tíma sem á jólum, jafn
samtaka og samstilltur í bæn um allsherjar
frið yfir alla jörð, um að ylríkt, gróandi
vor vefji allt mannlegt líf sínum unaðslega
faðmi. Og hver megi, er þessu lífi lýkur,
ganga inn í fagnað annarrar enn fegurri
tilveru.
Svo óskum vér öllum gleðilegra jóla og.
náðar Guðs.
Pdll Þorleifsson.