Vísir - 05.11.1956, Síða 9

Mánudaginn 5. nóvember 1956
VÍSIR
s
Frah. af 4. síðu:
„Heyrðu, þú hefur víst ekki
litið út um gluggann, Ólafur“,
sagði ég. ,,Það er orðið hvítt af
snjó. Sn flestar kindurnar
mínar eru komnar inn í Skúms-
staðasel, ég ætla að gefa þeim.“
Svo át ég og drakk og bjó mig
af stað aftur.
„Kemurðu ekki bráðum aft-
ur?“ spurði Ólafur.
,,0, ekki verður það nú fy.rr
en með morgninum,“ sagði ég
og hljóp af stað með troðinn
tunnupoka af töðu á bakinu.
Ég kem nú upp eftir heldu.r
kát og gef fénu mínu, lét heyið
hringinn í kring með veggjun-
um á. selinu, — þá voru þær
bornar, ærnar tvær sem eftir
voru, og öílu leið sæmiiega vel.
Nú sat ég þarna yfir fénu
þangao til komin var fótaferð
og var þá farið að birta í lofti
og hætt að drífa, en mjóaleggs-
snjór kominn milli þúfna og
allt hvítt. En nú fór að hlýna.
Engínn maður kom að heiman
og áttu þó allir fé sitt þarna í
girðingunni. Svo lagði ég af
stað 'heim, og eftir sólarbjarm-
anum ialdi ég að klúkkan væri
um sex. Ég fór ekki beint
heim, heldur tók á mig ýmsa
króka, þangað sem eg sá að
kindur voru. Kem nú þar að,
sem blesótt ær'ér nýborin, hún
liefur fætt tvær gimbrar svart-
flekkóttar, én guð mirin góður
— þær voru báðar dauðar úr
kulda. Svo gerig ég lengra og
fihri aðra á nýborna frá sáma
manni. Hún hafði átt tvo hrúta,
- þefr voru báðir dauðir líka,
eins og flekkóttu gimbrarnar.
Ég vár með tóman heýþokann
undir hendinni, og nú týndi' ég
oll dauðu lömbin í hann og
labba með þau heim á bakinu
og að húsinu, þar sem eigandi
þeirra b'jó, og hvolfdi þeim um-
svifalaast á stéttina. í sama
b'ili eru dyrnar opnaðar og út
k'emur konan. Hún biður gúð
að hjálpa sér. „Og-er þetta frá
okkur?“ segir hún.
„Stundum er betra
vaka en sofa.“
,,Já,“ segi ég, „það er stund-
um betra að vaka en sofa.“ Og
með það fór ég.
Sólvangur stendur nær fjár-
haganum en önnur hús á Bakk-
anum. Það kom oft fyrir að ég
vakti upþ hjá Þórarni um miðja
nótt og bað hann að gefa méi
eitthvað volgt ofan 1 lömbin,
sem ég hafði fundið r.ær dauða
en lífi áf kulda uppi á mýri.
Sum lifðu, önnur dóu.
Að lokum langar mig að fara
nokkrum orðum um bleik-
skjóttu merina mína, sem ég
fargaði núna í haust: Það var
eiriri dag í maí fyrir rúmum
átta árum, að Guðjón í Dags-
brún kemur ofan af mýri og
segir glaðklakkaralega: Nú er
hún Bleikka þín köstuð. með
skjóttri meri.
„Hvar er hún?“ spju’ ég.
,.Hún er á þeim bezta stað
sem hugsazt getur — í hólun-
um við Skúmsstaðasel. Folald-
ið er koiriið á spena og allt í
lagi.“
MeS folaldið
I fanginu.
En um kvöldið klukkan tíu
er komið rok og slagveður. Þá
hugsa um að hátta hjá Ólafi,
heldur komast til merarinnar.
Og þegar ég kem upp eftir, er
hún komiri á þann versta stað,
sem hún gat fundið: út í horn
á gírðingúnni, hafði hrakið
þangað undan veðrinu, og allt
fullt af stóði í kringum hana.
Ég beizlaði hana og ætlaði með
hana heim, en bá var folaldinu
orðið svo kalt, að það stóð í
keng og hreyfði sig ekki. Þá sá
ég ekki önnur fangráð en bera
folaldið. Heim mundi ég reynd-
ar aldrei koma því á þann
hátt, og hugsaði mér að bezt
væri að reyna að fara með það
austur í Skúmsstaðasel. Þang-
að var þó drjúgur spölur og
auk þess inargir skurðir og
flóðgarðar á leiðinni. Ég var
( með þykka ujlarhyrnu á herð-
unum undir kápunni og tók
hana nú af mér og batt henni
| utan um folaldið og lagði á
stað með það i' fanginu. Þetta
jvar erfitt, enda var ég áldrei
j kraftamikil, éri mestan óleik
gerði stoðið mér. Það ýar al-
' veg vitlaust í folaldið, eins ög
veiijá þeás er, og fylgdi svo
fast á eftir, að þegar ég var
að klöngrast yfir flóðgarðana,
j tróð það aftur ög aftur á pils-
földuhúm mínum, én ekki
méiddi það mig samt. Ég
komst loksins í selið og lok-
aði hryssuna, folaldið og allt
stóðið ’inni í réttinni. Þar var
skjól. Þarna tók ég hyrnuna
af folaidínu, þurrvatt hána óg
batt hana síðan aftur á fol-
aldið. Það var riú hætt að
skjálfa, og ekki fór ég frá
því fyrr en það var búið að
sjúga vel og lengi.
Þetta folald óx síðan upp og
varð átta vetra gömul hryssa í
haust, þégar henni var slátrað.
(.En eftir lifir folaldið hennar,
skjótt eins og móðirin, og heit-
ir Perla, Það er eina hrossið,
sem ég á núna, eins og ég sagði
þéf síðast' þegar við. töluðum
saman.“
VarS þér aldrei mein
af vosbúðinni.
„Varð bér aldrei neitt meint
af vosbúðinni og erfiðinu,
Tóta?“
„Nei. í öllum mínum svað-
ilforum á nóttu og degi hafði
ég alltaf sömu góðu heilsuna,
varð aldrei kalt þó ég blotnaði
Og kvefaðist ekki. Lífsgleðin
brann í mér eins og eldur og
hélt mér heitri, — og svo er
enn.“
Þórunn hefur lokið máli sínu
að sinni og kveður. En ég sit
einn eftir yfir útskrifuðum
blöðunum og tauta niður í
bringuna gamlan húsgang:
Þú skalt elska smalann
eins og þitt eigið blóð.
F j ár mannahr íðin
er full af bölmóð.
En stundum skín sólin líka
á smalann og allt leikur í lyridi
Og þá er hamingja hans djúp
og rík, því hann lifir með hjörð
sinni og hennar tilfinningar
eiga farveg gegnum hjarta
hans.
Guðmundur Daníelsson.
verður að stöðva með breyttri
löggjöf, ef aðför fógeta er lög-
leg.
Eitthvert skynsamlegt mat"
verður að ráða því hvað þessir
herrar telja sig mega selja fyr-
ir kröfum sínum áður en svo
langt er gengið.
Hvort hin háu uppboðslaun
af sölu á húseignum ráða þess-
um aðgerðum eða gamall hefnd-
arhugur, um það læt ég ósagt,
Borgarfógetaembættið er
virðulegt embætti, en fógetinn
er ekki friðhelgur, sízt ef það
er rétt að hann hafi prósentúr
af öllum uppboðum í lögsagn-
arumdæmi Reykjavíkur. Eg
vildi að þessi orðsending yrði
borgarfógeta ekki óþsegilégrien
auglýsing hans hefur orðið
rnínu heimili.
Eg vona að þessi aðför borg-
arfógeta að mér verði ekki til
þess að varpa skugga á það
[t'raust, sem fyrirtækr og eih-
staklingar um land allt hafa
sýnt mér í sambandi við at-
vinnurekstur minn í nærfellt 20
Vegna auglýsingar borgar-
fógetans í Reykjavík dagana 25.
til 27. okt. um sölu á húseign
minni Lindargötu 50 vil ég
að gefnu tilefni taka það fram,
að skattakrafa.tolistjórans, sem
auglýst var upphaflega í Lög-
birtingablaðinu, var vegna fyr-
irtækis. þess, sem ég er fram-
kvæmdastjóri fyrir. Þær aug-
lýsingar eru því ekki samhljóða
auglýsingu dagblaðanna. Hér
eru því brögð í tafli og fógeti
hefur ekkert leyfi til að selja
húseign mína fyrir fyrri kröfu
, tollstjórans. Þétta þrætumái
! liefur tekið eitt ár. Hins vegar
á fyrirtaekið nægar eignir til
að gera fjárnám í; ef á þyrfti að
(halda til tryggingar nokkur
, þúsund króna skuld. En það
^ sem er þó athyglisverðast í
þessu öllu er það, að fógeti
virðist hafa áberandi áhuga
fyrir því að selja ekki minna en
heila húsei’gn og eignarlóð fyrir
nokkur þúsund krónui’ til lúkn-
ingar gjöldum sem annar aðili
á að borga. Siíka græðgi sem
felst í því að ætla að selja griða-
stað hvers borgara^ hús hans og
i heimili fyrir nokkrar krónur,
ar.
Reykjavík, 1. nóv. 1956.
Björgvin Frederiksen.
Eiwrn Árnasoíj,
Lmcíargötu 25.
Sími 3743.
BEZT AÐ AUGLÝSAI VlSI 1
Blöð og
tímarit
BLAÐATURNINN
Laugavegi 30 B.
Við gerum við og endurnýjum „DÍSUR“ í eldsneytisloka
með yfirstærð af nýjum náium, Yfirstærðir af nálum fyrir-
liggjandí í Bosch, Cav, Ruston og Poiar „DÍSUR“. Til sölu
„DÍSUR í Volvo og Scania dieseibifreiðar. Hagkvæmt verð.
Yídgerdarsíofaii Hver£isg.öí« 5?)
Edward Proppé. — Sími 7044.
Frá Gapfræftaskóíamim v!S
RéttarkoKsveg
Miðvikudaginn 7. nóvember komi nemendur í skóiann
sem hér segir:
2. bekkur ki. 2,30 e.h.
1. bekkur kl. 4 e.h.
Nemendur hafi með sér ritföng.
1 , SKÓLASTJÓRI
Ævintýr H. C- Aixiersen ♦ 1
Snædrottningiii
jæja, nú byrjum við —
þegar sögunm er lokið, vit-:
um við meira en við vitum
nú. Því að einu sinni var
gamalt tröll, sem var með
verstu tröllum, því að það
var sá vondi sjálfur. Dag
nokkurn var hann í sól-
skinsskapi, því að hann
hafði smíðað spegil. Allt
gott og fagurt, sem speglað
var nú Tóta gamla ekki aðvar í honum, minkaðl Og(
varð hór um bil að engu,
en það sem var vont, kom
skýrt í ljós og versnaði.—
Fagurt landslag hvarf og
bezta fólk varð Ijótt og af-
skræmt. -— Þetta er ákaf-
lega skemmtilegt, sagði
skollmn og hann hló að
sinni eigin uppfinnmgu.
Hann hafði skóla og allir
nemendur hans hlógu að
þessu og sögðu, að það
hefði skeð kraftaverk og
nú ætluðu þeir að fljúga
til himms og gera gys að
englunum og skaparanum.
Því nær sem þeir komu
menn fengu svona korn í
augað, sáu þeir ekkert
nema það, sem var ljótt og
vont. Sumir fengu líka
ofurlítið spegilbrot í hjarh
himmnum, því meira hlógu (að og þá varð hjartað kalt
þeir. Þá misstu þeir allt í
einu spegilinn og hann féll
til jarðar og fór þar í þús-
und milljómr mola og sum-
ir molarmr voru ekki
stærn en sandkorn. Og ef
sem ís. Og þessir menu
urðu ranglátir. Skollinn
hló, svo að hann ætlaði að
rifna og enn þá þyrluðust
mörg spegilbrot um loftið*