Morgunblaðið - 10.05.1978, Blaðsíða 14

46
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 10. MAÍ 1978
Vidtal vid Baldur Brjánsson
Baldur sker upp í sjónvarpssal.
flögraði náttúrlega upp úr kassan-
um, en ég leiddi það alveg hjá mér,
fleygði kassanum aðeins til hliðar
og byrjaði á næsta atriði. Var ekki
að sjá að hin óvænta uppljóstrun
gestsins hefði nokkur áhrif á aðra
viðstadda.
Hefði þurft að flýja land
Hvaða töfrabrögð þykir þér
skemmtilegast við að eiga?
„Án efa sígarettutöfrabrögð,"
segir Baldur, og handleikur síg-
arettupakka á borðinu af mikilli
ákefð. „Margir reykja og því er
þetta mjög nátengt almenningi.
Galdurinn sjálfur er í því fólginn
að láta sígarettur hverfa og koma
aftur, draga logandi sígarettur út
úr loftinu, upp úr vösum og af
gestum.
Hins vegar hafa áhorfendur
mest gaman af að sjá krassandi
töfrabrögð með góðlátlegu gríni.
Helzt þarf fólkinu að hrylla við
göldrunum, þannig að það geti
með herkjum horft á þá. Þá muna
áhorfendur betur eftir brögðunum
og hafa gaman af að segja frá
þeim. Núna er ég til dæmis með
töfrabrögð þar sem ég gleypi
rakvélarblöð, og ég veit að fólk
hefur mjög gaman af þannig
brögðum. Um daginn stóð kona úti
í sal upp og signdi sig þegar ég var
búinn að gleypa eitt blað, og hún
var svo alvarleg að engum kom til
hugar að hlæja að henni.“
Nú komst þú um daginn fram í
sjónvarpi og skarst sjúkling upp,
var erfitt fyrir þig að gera þann
uppskurð?
„Eg hef aldrei lent í annarri eins
lífsreynslu," svarar töframaðurinn
og glottir. „Þegar ég kom fram í
Kastljósi gerði ég mér enga grein
fyrir hvað ég var að segja, og það
var ekki fyrr en eftir á að ég sá
hvernig í pottinn var búið. Sjón-
varpið hringdi í mig á laugardegi
og bað mig að koma fram í þætti
sem átti að taka upp næsta
miðvikudag. Nú, ég hafði ekki
minnstu hugmynd um hvernig ég
átti að fara að þessu, enda þótt ég
kannaðist við handbrögð anda-
skurðlæknanna. Allan laugardag
„Atvinnusvindlarar og
töframenn eru heiðar-
legustu menn í heimi”
þetta hafi verið illa gert. Náttúr-
lega varð ég að hafa eitthvert grín
í uppskurðinum og þvi ákvað ég^ið
nema burt egg úr manninum, hitt
sem ég tók burtu var súpukjöts-
tægja.
Áður en ég skar upp í sjónvarps-
sal var mikið talað um andaskurð-
lækningar, en síðan þá hefur
ekkert heyrst um andaskurðlækn-
ingar. Andalækningasinnar eru
alveg mát.“
Af hverju komstu fram í sjón-
varpinu?
„Nú, andaskurðlækningar og
annað kukl eru efni sem höfða
mikið til mannsins. Mig langaði
bara til að sýna fram á að menn
þurfa ekki að hafa neina yfirnátt-
úrulega hæfileika til að geta
skorið mann upp. Þegar maður
veit hve mikið er af alls konar
gabbi og plati í heiminum, fer ekki
hjá því að maður sé tortrygginn.
En það er með andaskurðlækning-
ar eins og annað, að þegar fólk
bítur þær í sig, er erfitt að koma
því ofan af skoðunum sínum. Ég
trúi sjálfur auðvitað ekki á
andaskurðlækna og huglækna, og
ekki heldur á miðla og drauga. Það
mun ég ekki gera fyrr en ég verð
fyrir einhverri dulrænni reynslu."
Laddi var
leiðinlegur
Hefur þú aldrei verið með
dáleiðslu á dagskrá þinni?
„Nei, ég hef lítið gert af því, og
aldrei hef ég dáleitt áhorfendur.
Það er ósjaldan sem ég skemmti
fólki undir áhrifum áfengis og þá
geta eftirköst dáleiðslu verið
nokkuð slæm, viðkomandi geta
fengið höfuðkvalir og fundið til
vanlíðunar. En ég hef stundum
dáleitt aðra skemmtikrafta sem
hafa komið fram með mér. Á
þriðjudaginn ætlaði ég t.d. að
dáleiða Halla og Ladda. Það gekk
þó ekki nægilega vel, Halla var
ekki hægt að dáleiða, en með
Ladda gekk betur og hann fór í
trans. En þó Laddi væri dáleiddur
var hann ekkert skemmtilegur,
hann var bara leiðinlegur, áreið-
anlega í fyrsta sinn á ævinni.
Laddi var alveg grafalvarlegur, en
ætlaði þó að fara að klæða sig úr
buxunum, en því tókst að afstýra.
Þó sagði Laddi einn skemmtilegan
hlut, sem gestirnir því miður fóru
á mis við. Ég spurði hann hvað
pabbi hans héti, og hann svaraði
Sigurður Jónsson Haraldsson, og
sagði að Jónsson væri eftir ömmu
hans,“ segir Baldur og hlær við.
„Gestirnir höfðu hins vegar ekki
minnstu hugmynd um hvað var að
gerast og tóku þessu flestir illa. Ég
hafði hins vegar Iúmskt gaman af
dáleiðslunni."
Það er mjög auðvelt fyrir
töframann að dáleiða fólk. Þegar
hann fer að galdra, þá finnst fólki
„Fólk vill láta blekkja sig og borgar fúslega stórfé til
að sjá töframenn, hafi þeir eitthvað frambærilegt upp á
að bjóða. Sjálfur hef ég alltaf gaman af að hrekkja aðra,
og hef haft það allt frá því að ég var stráklingur og lék
mér að því að binda snæri í veski og kom því fyrir á
gangstétt. Þegar fólkið ætlaði svo að ná í veskið, dró ég
í spottann og lét fólkið elta veskið á gangstéttinni góða
stund.“ Það er Baldur Brjánsson, töframaðurinn góðkunni,
sem hefur orðið, en Mbl. spjallaði við hann fyrir skömmu
um hans sérstæða starf.
„Ég hafði snemma gaman af
spilagöldrum," segir Baldur, er við
spyrjum hann hvenær þessi ábugi
hans hafi kviknað. „Eg sýndi
félögum mínum galdrana og þeir
tóku það ekki illa upp þótt ég
plataði þá, en spurðu aðeins
hvernig ég færi að þessu. En ég
kenndi þeim aldrei galdrana og hef
heldur aldrei kennt neinum töfra-
brögð. Auðvitað las ég líka mikið
um galdra og töfrabrögð í blöðum
og bókum, t.d. las ég um Houdini
og hans brögð og hafði gaman af.
Ég kom aldrei fram í skólum eða
afmælisveizlum og sýndi töfra-
brögð mín, heldur æfði ég mig
aðeins á vinum og kunningjum.
Smám saman var ég búinn að æfa
upp dálítið af göldrum, en ég hafði
þó ekki mikinn hug á að koma
fram opinberlega."
Hvenær byrjaðir þú að fremja
galdur á skemmtunum?
„Það var árið 1974. Smári
Valgeirsson var þá að halda
dansleik og þar sem hann vissi um
mig og mína iðju og vantaði
eitthvert skemmtiefni á ballið bað
hann mig að galdra fyrir gestina.
Mér leið ákaflega illa á sviðinu,"
segir Baldur og brosir, „en ég held
að ekkert hafi mistekist hjá mér,
allt blessaðist þetta einhvern
veginn. Nú, síðan hef ég haft þetta
að öðru starfi, ég kem yfirleitt
fram um helgar, og svo á árshátíð-
um og öðrum skemmtunum.
Þegar ég var að byrja á þessu
stóð fólki einhver stuggur af mér,
og ég man eftir því að eitt sinn er
ég hafði lokið dagskrá minni og
var að fara heim kom ung stúlka
til mín, og bað mig að breyta
litnum á bílnum sínum. Stúlkan
var grafalvarleg og greinilegt var
að hún meinti þetta i fúlustu
alvöru."
Og upp koma rakvélablöðin, líkt og á færihandi. Ljósmyndir: Rax.
Hefur þér aldrei mistekist?
„Nei, ég held ekki,“ segir Baldur
og horfir þungt hugsi út í loftið.
„Og þó. Ég var um tíma með atriði,
þar sem ég lét dúfu hverfa. Ég
stakk henni ofan í kassa, með
tvöföldum botni, og þegar ég
opnaði kassann, var dúfan horfin.
Eitt sinn sem oftar þegar ég var
búinn að láta dúfuna hverfa, stóð
gestur úti í sal á fætur og gekk til
mín og opnaði kassann. Nú, dúfan
og sunnudag lokaði ég mig því inni
og hugsaði ráð mitt og eftir að
hafa brotið heilann um þetta datt
ég niður á lausnina. Þá var eftir
að æfa galdurinn upp og var ég að
því næstu þrjár nætur, því ég vinn
aðra vinnu. Mistækist mér væri ég
búinn að vera, sennilega hefði ég
þurft að flýja land, en til þess kom
þó ekki, því að allt gekk þetta eins
og í sögu. Ég hef ekki ennþá heyrt
einn einasta mann tala um að
að hann hljóti að búa yfir
yfirnáttúrulegum hæfileikum, þó
það viti fullvel innst inni, að
aðeins er verið að leika á það. Það
eina sem dáleiðandinn verður að
gera; er að vera sjálfsöruggur,
vera viss um að hann geti dáleitt.
Hér má enginn efi grípa um sig
hjá dáleiðandanum, því að dá-
leiðsla er í raun ekkert annað en
trú,“ segir Baldur og horfir
hvössum augum á blaðamann Mbl.