Morgunblaðið - 23.02.1979, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 23. FEBRÚAR 1979
VlK>
MORöJKí-
KAFr/NO

(ö
GARD
Það var svei mér heppilegt að
við skyldum ekki taka okkur
tvo bfla á leigu?
Má ég biðja um borð nærri
útgongudyrunum?
Hvað sögðu sorphreinsunar-
mennirnir við hinum vinsam-
legu ábendingum þínum?
9*
Bætt lífsambönd

Myndin sýnir fjarlæga vetrarbraut.
BRIDGE
Umsjon: Páll Bergsson
Eitt leiðir af öðru eins og
lesendur sjá þegar þeir mynda
sér skoðun um og ákveða úrspil í
fremur auðveldu a-fingarspili.
Austur er gjafari, allir á hættu
og austur og vestur segja báðir
alltaf pass.
Norður
S. Á742
H. Á754
T. K6
L. D65
Suður
S. DG
H. DG863
T. Á93
L. ÁK4
Vestur spilar út tíguldrottningu
gegn sex hjörtum og hvernig ætlar
þú að haga úrspilinu?
Sjálfsagt hefur þú komist að
raun um, að fátt er merkilegt við
þetta spil. Og þó. Hugsanlegir
tapslagir eru þrír. Einn á spaða og
tveir á tromp. Og það, sem gefur
spilinu gildi er, að byrja þar á að
athuga spaðaleguna. Staðsetning
kóngsins mun ráða hvernig við
spilum trompunum. Við tökum því
útspilið á hendinni, spilum spaða-
drotnningu og látum hana fara.
Taki austur slaginn má gefa að-
eins einn tromslag, sem þýðir, að
vestur verður að eiga kónginn með
aðeins einu smáspili. I þessu spili
reynum við ekki að ná kóngnum
blönkum.
En takist spaðasvíningin má
gefa einn slag á tromp. Þetta er
ekki vandamál þegar þau skiptast
2-2 eða 3-1. Og eigi vestur öll
fjögur erum við bara óheppin og
töpum alltaf spilinu. En séu öll
trompin á hendi austurs er alls
ekki sama hvernig við spilum
litnum.
COSPER
COSPER
Þaö er ekki lengur hægt að treysta þér. Þú sagðir að
þú kæmir ekki heim fyrr en klukkan 6!
Á árinu 1974 minntumst við
ellefu alda búsetu í landi okkar.
Við minnumst hinna djarfhuga
forfeðra og formæðra er beindu
knörrum sínum „austan um hyl-
dýpis haf, hingað í sælunnar reit“,
til að varðveita þann neista, er
þeim hafði verið trúað fyrir, sam-
bandsneistann, sem ekki mátti
slokkna. Lífsambandið við hina
sælu guði skyldu hér eflast. Hér
skyldi verða síðasta vígi Ása og-
Ásynja. Hér skyldi varist, og velli
haldið þótt ríki þeirra í norðurálfu
féili. Hér skyldi lifað frjálsu lífi,
sem hafið væri yfir það, er annars-
staðar gerðist.
Og hvernig fór? Hingað féllu
öldur annars átrúnaðar og
erlendrar yfirdrottnunar. Þjóðin
neyddist til að lúta í lægra haldi.
Hún fékk ekki rönd við reist. Hinn
forni átrúnaður laut í lægra haldi.
Og margar aldir, sem fóru í hönd,
urðu dimmar og dapurlegar. En
þrátt fyrir allt varð neistanum
bjargað, þeim neista sem ekki
mátti slokkna. Sambandið við Æsi
rofnaði aldrei til fulls á landi
okkar,
Meðan hin nátengdu norrænu
lönd
nornin í sundur réð draga,
lagðir þú, ísland, með letrandi
hönd
lífsfræin komandi daga.
(A. Munch — Matth. Joch.)
Sagnir og forn kvæði um Æsi
voru skráð á bækur. Þjóðin minnt-
ist þeirra, þrátt fyrir allar þreng-
ingar. Á dimmum vetrarkvöldum
safnaðist fólk saman á heimilum
og hlýddi á hinar fornu sagnir.
Og aftur rofaði til. Fyrir langa
baráttu og harðfylgi bestu lands-
ins sona, varð hinni erlendu áþján
létt af þjóðinni. Hún rétti úr
kútnum smátt og smátt bæði
andlega og líkamlega.
I byrjun þessarar aldar kom
fram vitsnillingurinn Helgi
Pjeturss og uppgötvaði líf-sam-
bandið í alheimi, á þann hátt að
aldahvörfum mundi valda, ef þegið
yrði.
Þetta samband, sem íslendingar
höfðu svo lengi vitað um, þó á
óljósan hátt væri, og notið af
magnanar nokkurrar, það gat nú
orðið öllum lýðum ljóst með
náttúrufræðilegum skilningi.
Lífneistanum hafði að lokum
verið bjargað á öruggan hátt. Eftir
var aðeins að glæða hann, svo að
úr yrði sá kyndill, er lýsa mætti
öllum heimi. Hér þurfti við stuðn-
ings, mikils fjölda manna, og
Islendingar höfðu í fyrstunni,
einir þjóða, aðstöðu til að veita
slíkan stuðning. Islensk þjóð varð
að verða fyrst til að skilja hinn
nýja boðskap um sambandseðli
lífsins og hverrar hjálpar má
vænta frá lengra komnum vinum
annarsstaðar í alheimi.
Enn er þjóðin ósamstillt um
Vestur
S. K865
H. -
T. DG1042
L. G832
Austur
S. 1093
H. K1092
T. 875
L. 1097
Og auðvitað hefur þú ætlað að
taka fyrstu trompslaginn með á og
spila síðan t.visvar að hendinni svo
austur fái aðeins einn slag.
„Fjólur — min Ijúfa"
Framhaldssaga eftir Else Fischer
Jóhanna Kristjónsdóttir pýddi
67
iögreglumaAur kom inn með
kápu sem hann lagði á borðið
fyrir framan Bernild. Gætilega
og með þýðingarmiklu augna-
ráði dró hann sérkennileg og
sterk gleraugu upp úr vaaan-
um.
— Og hvar fannst þetta?
spurði Bernild.
— Kápan fannst saman-
kuðluð uppi í geymslunni á
háalofti, en fröken Wainberg
viðurkennir að þetta sé hennar
kápa.
Ilún segir að vfsu að hún hafi
síðast séð gleraugun í vasa
Lydiu og að hún hafi lagt þau á
borðið vegna þess hún hafi
ckkert um þau vitað, en ég sé á
henni að hún segir ósatt.
— Og þá verðum við að
byrja upp á nýtt. Sendið fröken
Wainberg inn.
— Ég veit ekkert um þessi
gleraugu. Susanne barðist við
grátinn og horfði þrjózkulega
á lögregluforingjann.
— Þau voru í vasa yðar.
— Já. það sá ég, en hver sem
er gat komið þeim fyrir þar. Og
það eitt að kápan mín var
kuðluð saman og falin bendir
til að einhver sé sá sem vill
skella skuldinni á mig, svaraði
Susanne. — Það var augljóst að
kápan yrði skoðuð, ekki sízt cf
hún væri samankuðluð og hálf-
falin. Það var ekki nóg að setja
gleraugun í vasa henni niðri í
forstofunni, því að þá er ekki
vfst að neinum hefði fundist
eitthvað grunsamlegt við það.
Ef kápan aftur á móti var týnd
svo að allir fóru að leita og svo
íinnst hún af furðulegri
tilviljun...
— Þér eruð furðuiega æstar
yfir glcraugum sem finnast af
tilviljun í vasa yðar, sagði
Bernild rólega. — Við höfum
ekki einu sinni rætt um hver
hafi átt þessi gleraugu.
— Með tilliti til þess að hver
sjónvarpsglápari þekkir
gleraugu Einars Einarsens,
byrjaði Susanne.
— Við höfum ekkert sagt um
hvort þetta væru gleraugu
Einars Einarsens. Rödd
Bernilds var í meira lagi
hranaleg.
— Við höfum aðeins sagt að
þessi gleraugu hafi verið í
kápuvasa yðar. Við höfum ekki
gcngið úr skugga um hvort
Einar Einarsen átti þau. Til
þess þarf sérfræðing og við
verðum einnig að láta athuga
hvort á þeim eru fingraför.
— Þá finnið þér áreiðanlega
ffn fingraför á þeim.
Susanne settist niður í
stólinn gegnt lögreglu-
foringjanum og reyndi að hafa
vald á sér. Svo bætti hún við:
— Þér finnið væntanlega
fingraför mín og Lydiu.
Gleraugun voru í vasa Lydiu
og ég tók þau upp þegar hún
var dáin og lagði þau á borðið.
— Þér tókuð þau upp úr
vasa hennar, þegar hún var
dáin?
— Ég veit vel að yður tekst
að búa allt til úr engu, svaraði
Susanne hljómlausri röddu. —
Ég tók þau upp vegna þess ég
fann það var eitthvað bart í
vasanum þegar við vorum að
hagræða henni á sófanum og þá
setti ég þau á borðið.'þar sem
hver og einn gat síðan tekið
þau.
— Eða í kápuvasa þar sem
^ átti að fela þau, þangað til
betri felustaður hefði fundist,
svaraði Bernild.
Susanne beit á vör sér.
— Mér finnst ég vera að
gefast upp á þessu öllu, sagði
' hún. — Fjölskyldunni meðtal-
inni. Martin hatar mig fyrir
það sem ég sagði um peningana
og nú hefur einhver bætt gráu
ofan á svart og lagt gleraugun
í vasa minn og reynt að láta
þetta líta mjög grunsamlega út
með því að henda kápunni
mirini upp í geymslu. Eg sé
auðvitað að alltof margt bendir
á mig, en hvað get ég gert...
— Sagt sannleikann, sagði
Bernild í hvatningartón. —
Segið mér það sem þér vitið,
segið mér allt hversu smávægi-
legt sem það kann að virðast.