Morgunblaðið - 14.03.1982, Blaðsíða 38

86
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 14. MARZ 1982
Umsjón: Séra Karl Sigurbjömsson
Séra AuÖur Eir Vilhjálmsdóttir
A U DROTTINSDEGI
Biblíulestur
vikuna 14.—20. mars
Sunnudagur 14. mars Lúk. 11, 14—28
Mánudagur 15. mars Jóh. 8, 1—11
Þriðjudagur 16. mars Jóh. 8, 12-27
Miðvikurdagur 17. mars Jóh. 8, 28—45
Fimmtudagur 18. mars Jóh. 8, 46—59
Föstudagur 19. mars Jóh. 9, 1-21
Laugardagur 20. mars Jóh. 9, 22-41
Heiiagi fadir, helga oss í sannleikanum, þitt orð er
líf, andi og sannleikur. Amen.
Hefurðu hugieitt það, að
harn, sem nú er að líta
dagsins Ijós á Vesturlönd-
um kemur að öllu óbreyttu
til með að gera á ævi sinni
tilkall til 20 sinnum meiri
hráefna, matvæla og orku,
en jafnaldri þess á Indlandi
eða í Afríku?
Mörgum býr uggur í brjósti
vegna rányrkjunnar á auðlind-
um jarðar og sívaxandi misrétt-
is milli fátækra þjóða og auð-
ugra. Þessa uggs kenna allir
þeir sem af einlægni reyna að
horfast í augu við raunveruleik-
ann eins og hann er í heiminum
okkar. En þeir eru enn fleiri,
sem ekki vilja horfast í augu við
raunveruleikann. Oft heyrast
þær raddir, að við verðum að
auka tekjur okkar og bæta efna-
leg lífskjör til að geta haft
eitthvað afgangs til að hjálpa
þeim fátæku. Það er kenning,
sem mér finnst harla billeg að-
ferð til að slæva samviskuna
með.
Við lifum
um efni fram
Hve oft höfum við ekki heyrt
það og fallist á, að við lifum um
efni fram. Stöðugt þyngist
skuldabagginn, sem við Islend-
ingar öxlum til að halda uppi
velsældar þjóðfélagi okkar, og
margur spyr hversu lengi það
geti gengið. En við megum ekki
gleyma því,j að þótt við búum
„yst á ránarslóðum", þá erum
við hluti stærri heildar, þar sem
hver er öðrum háður. Heimur-
inn hefur skroppið saman, að
því leyti, að fréttir af atburðum
í fjarlægum heimshlutum eru á
sömu stundu komnar inn í stofu
til okkar, hér á „hjara veraldar".
Það er stundum talað um heim-
inn okkar sem „heimsþorpid" því
fjarlægðirnar eru ekki lengur
umtalsverðar hindranir milli
manna, og hver veit um annan.
En það hefur líka verið sagt með
sanni, að þótt stutt sé á milli
húsa í heimsþorpinu, þá sé allt
of langt milli hjartna mann-
anna.
Þegar skyggnst er um af víð-
ari sjónarhóli, en bæjarhóllinn
okkar er, þá verður okkur ljóst,
að við og næstu nágrannar
okkar vestan hafs og austan —
að mannfjölda til einungis
fjórðungur mannkyns — nýtum
% alls hráefnis jarðar og Vs
Við
liftim
um
eftii
fram
allrar orku veraldar. Stóran
hluta þess sækjum við til þeirra
landa, þar sem % hlutar mann-
kyns búa, að miklum hluta við
geigvænlegan skort.
Þetta vita allir, enda margoft
tíundað í ræðu og riti. Og vissu-
lega er margt gert til að leið-
rétta þetta misvægi, en það er
bara hvergi nærri nóg að gert.
Það vantar allan vilja til raun-
verulegra aðgerða.
Bilið breikkar
stöðugt
Bilið milli auðs og örbirgðar
verður stöðugt breiðara. Reynd-
ar er ekki rétt að tala um bil,
heldur hyldýpis gjá. Hugsaðu
þér t.d., að 20 auðugustu menn
heims hafa jafnmiklar tekjur og
200 milljónir manna fátæku
landanna! Alþjóðastofnanir
vinna vissulega merkt starf til
að bæta kjör hinna snauðu, og
er það að stærstum hluta fjár-
magnað af Bandaríkjunum og
V-Evrópuþjóðum — en nær al-
gjörlega hundsað af Austur-
blokkinni — sem ætti að vera
þeim til ævarandi smánar. En
þrátt fyrir gífurlegt starf þá
breikkar bilið stöðugt. Það er
ömurlegt til þess að vita, að Al-
þjóðaheilbrigðismálastofnunin,
sem vinnur þrekvirki til bættrar
heilsugæslu og til að útrýma
farsóttum, hefur ámóta fjár-
magn til starfsemi sinnar og
New York borg ver til snjó-
moksturs á meðal vetri!
Fyrir hálfum áratug sam-
þykktu Sameinuðu þjóðirnar að
auðug ríki heims verðu a.m.k.
1% þjóðartekna til þróunar-
hjálpar. ísland átti hlutdeild að
þeirri samþykkt. En því fer
fjarri að þessu marki hafi verið
náð hér á landi, né nokkurs
staðar reyndar. En þess má geta
að ein stétt manna á íslandi —
prestastéttin — samþykkti að
skattleggja sjálfa sig og leggja
fram 1% tekna sinna til hjálp-
arstarfa, í þeirri von að aðrar
stéttir fylgdu á eftir.
„bad ætti
að banna þessar
hungurmyndir“
Oft höfum við séð í sjónvarpi
og á síðum blaðanna myndir af
sveltandi börnum og hrjáðu
fólki þróunarlandanna. Margur
amast við þessum myndum og
mótmælir birtingu þeirra." Það
ætti að banna þessar hungur-
myndir!" sagði maður nokkur
við mig og kinkaði kolli í áttina
að veggspjaldi Hjálparstofnun-
ar kirkjunnar. Hann vildi
meina, að þessar myndir væru
tilgangslausar af því að við gæt-
um hvort sem er ekkert gert til
að lina þjáningar þessa fólks, og
þær væru til þess eins að slæva
samvisku okkar gagnvart
neyðinni. Getur það verið? Hver
slik mynd lýsir ekki bara ógn-
vænlegum veruleik í lífi millj-
óna í okkar samtíð, hún sýnir
einstaklinga, sem eru systkin
okkar þótt í fjarlægð búi. Þetta
eru systkin okkar, sem við berum
ábyrgð á gagnvart föður okkar á
hininum.
Helförin
Myndaflokkur sjónvarpsins
um Helförina — útrýmingar-
herferð nasista á hendur Gyð-
ingum — er okkur í fersku
minni. Og margir spurðu sjálfa
sig: Hvers vegna var ekkert gert
til að stöðva þessar ofsóknir?
Einnig var rifjað upp hversu
smánarlega íslendingar brugð-
ust við þegar hrjáðir einstakl-
ingar af Gyðingaættum leituðu
hælis hér hjá okkur.
Nú eru hundruð milljóna
manna á helför og sjá fram á
tortímingu vegna óþolandi
ranglætis og misréttis. í dag eru
10 milljónir flóttamanna heim-
ilislausar og án vonar. Hvað get-
um við gert til hjálpar? Þeirrar
spurningar skulum við spyrja
okkur sjálf, og halda samvisku
okkar vakandi. Við getum ekki
til lengdar fleytt rjómann ofan
af auðlindum jarðar. Þar kemur
að við verðum að greiða skuld
okkar við hina snauðu meðbræð-
ur okkar í heimsþorpinu.
Það hefur verið bent á ýmsar
leiðir til lausnar. En hér skal
minnt á leið fóstunnar. Það er að
neita sér um eitthvað, endur-
skoða lífsstíl sinn og neyslu-
venjur, að það gæti orðið þeim
til góðs sem búa við skort og líða
nauð. iljálparstofnun kirkjunnar
getur verið farvegur fyrir það,
sem þú lætur af hendi rakna.
Það má líka minna á starf móð-
ur Teresu í Kalkutta. Möguleik-
arnir eru margir, ennþá.
með mér, er á móti mér
Sá, sem ekki er
Lúkas 11,14—28
Við eigum að taka afstöðu til
Krists. „Sá, sem ekki er með
mér, er á móti mér, og sá, sem
ekki samansafnar með mér,
hann sundurdreifir," segir guð-
spjallið í dag. Jesús talar oft um
nauðsyn játningarinnar. Það
verður að segja frá honum,
gleðifregnin um upprisukraft-
inn verður að berast frá manni
til manns, frá kynslóð til kyn-
slóðar. Það getur verið hættu-
legt að vera játandi, en Jesús
segir að sérhver verði að taka
sinn eigin kross og fylgja sér.
Það getur kostað erfiði að vera
boðberi, heimurinn finnur
sjaldnast til þarfar fyrir fagn-
aðarerindið þótt margir ein-
staklingar heimsins þrái það
heitt. Vottar kirkjunnar á hin-
um fyrstu tímum urðu að gjalda
fyrir trú sína með lífi sínu, en
blóð þeirra varð sáðkorn krist-
innar trúar um heiminn allan.
Fólk situr í fangelsum fyrir
kristna trú sína á okkar dögum
og það er hætt og sniðgengið í
löndum, sem kalla sig kristin.
En svo segir Jesús líka á öðr-
um stað að þau, sem ekki séu á
móti sér, séu með sér. Nú tökum
við, sem erum oft veik í trúnni,
að efast, spyrja hvers vegna allt
það, sem krafist var af fórn og
þrengingu, hafi þá verið heimt-
3. sunnudag-
ur í föstu
að af þeim, sem alltaf urðu að
samansafna með Jesú úr því
sumir fengu að koma upp í létt-
ari köflum. Hver er hlutur
þeirra, sem veittu Kristi og ríki
hans lið án þess að játa hann
sjálfan? Og hvers vegna þurfa
raunar þau, sem játa Krist, að
bera svo misþunga krossa? Þau
svör eru okkur ekki gefin. Hitt
er okkur sagt að okkur ber að
endurfæðast, segja frá Jesú,
bera með honum þann kross,
sem hann úthlutar okkur. Öll-
um ber að endurfæðast en það
er ekki okkar að dæma um
hjörtu annarra, það er verk
Guðs eins. Guð gefi okkur
ábyrgð og alvöru í trú okkar og
djúpan frið og himinháan upp-
risufögnuð í þeirri alvöru.