Morgunblaðið - 28.07.1982, Blaðsíða 22

54
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 28. JÚLÍ1982
„?abbi, h'Jcx'f i kjúkli^urium erix
nú^lorncxr ?"
Ást er...
... að skilja ekki
blöðin eftir út um
allt.
TM R«q U.S Pat. Ofl.-aN riflhts reserv«d
•1982 Los Angetm Tlmee Syndlcate
Ef þeæar pillur duga ekki við
stelsýkinni, bjargaðu mér þá um
sjónvarpstæki.
Með
morgunkaffinu
Bíði’ann bara hægur, því ég segi
Sigga bróður frá þessu og þá ...
HÖGNI HREKKVÍSI
, S£Ge>U TIL / " y
Slys eða eðlileg
upplýsingamiðlun?
Skúli Jón Sigurðsson hjá
flugmálastjórn skrifar:
„Velvakandi.
Oft hefur gengið fram af mér
að fylgjast með framgöngu
sumra fréttamanna þegar slys
og hörmungaratburðir verða, en
nú get ég ekki þagað lengur. Til-
efnið er umfjöllun nokkurra
„fréttamanna" á slysinu í Kistu-
felli.
Einhver drengur sem kallar
sig blaðamann hellir fúkyrðum
og hneykslan yfir lögregluna,
fyrir það að hún hindraði að
óviðkomandi menn, þar með
taldir blaðaljósmyndarar, færu
að hinum hörmulega slysstað í
Kistufelli á undan rannsóknar-
mönnum sl. þriðjudagskvöld.
Lögreglan gerði þetta sam-
kvæmt ósk rannsóknarnefndar-
innar, svo að við nefndina er að
sakast, en ekki lögregluna. Ekki
hefur „blaðamaðurinn" kannað
málið vel.
Kannski er „blaðamaðurinn"
sá hinn sami og „blaðamaður"
Tímans, er hringdi í mig síðdegis
á miðvikudaginn, er ég var ný-
kominn ofan úr fjallinu, og lýsti
mikilli óánægju sinni og taldi
okkur hafa móðgað íslensku
blaðamannastéttina! — hvorki
meira né minna. Þeim væri
treystandi til þess að meta,
hvaða myndir mætti birta frá
stað sem þessum.
Ég sagði dreng þessum, að
nefndin hefði ákveðið þetta, en
ef hann vildi heyra mitt per-
sónulega álit þá væri það það, að
„Ástæða þess að við
ákváðum að banna frétta-
mönnum, Ijósmyndurum
og öðrum forvitnum óvið-
komandi mönnum að fara
þarna upp um kvöldið, var
sú fyrst og fremst, að slík
umferð gat stórspillt og
eyðilagt viðkvæm vegsum-
merki og rannsóknarefni
skerst.“
blaðamenn og ljósmyndarar
hefðu ekkert erindi átt á slys-
stað fyrr en við værum íarnir af
staðnum.
Ástæðan til þess að við ákváð-
um að banna fréttamönnum,
ljósmyndurum og öðrum forvitn-
um óviðkomandi mönnum að
fara þarna upp um kvöldið, var
sú fyrst og fremst, að slík um-
ferð gat stórspillt og eyðilagt
viðkvæm vegsummerki og rann-
sóknarefni skerst. Lögregla og
björgunarsveitir kunna að nálg-
ast og umgangast slysstaði, en
óvaningar ekki.
Hitt er svo annað mál, að hinn
tilfinningalegi þáttur vegur
þungt og því miður er það svo, að
fáir einstaklingar í blaðamanna-
stétt spilla áliti þeirra, sem eru
traustsins verðir. Þarna eru
blóðelskandi æsifréttaskrifarar,
sem finnst að þeir séu að leiða
fram fréttir, þóknast sannleik-
anum og fullnægja sjálfsagðri
upplýsingaskyldu, en gera þetta
með því að velta sér upp úr sorg
og ógæfu meðborgarans. Sorgar-
atburður sem þessi er hvalreki
sem ber að hagnýta sér til hins
ítrasta til þess að selja lélegt
blað. Þeir, sem vilja sjá verk
þessara manna, ættu t.d. að
fletta Tímanum og Dagblaðinu
& Vísi eftir slysið og hugleiða
myndaval þar á bæjum.
Hvers konar tilfinningar búa
að baki því verki t.d. að birta
nærmynd af sundurrifnu og
brotnu sæti úr flugvélinni og
líkbörum, sem björgunarsveit-
armenn bera á milli sín, svo að
eitthvað sé nefnt? Hugsaði sá
sem myndirnar valdi ekkert um
tilfinningar syrgjenda.
Hafi þessir „fræðendur" verð-
ugan álitsauka og virðingu við
hæfi fyrir framkomu sína. Hvar
var nú „sanngirni og viðeigandi
nærgætni“ sem skrifari sunnu-
dagsgreinar Tímans segir sjálf-
sagða hjá blaðamönnum við „erf-
iðar kringumstæður”? Eigum við
að telja þetta slys hjá blöðunum,
eða eðlilega upplýsingamiðlun?
Kona að nafni Ólöf Davíðs-
dóttir getur ekki orða bundist í
pistlum Velvakanda sl. laugar-
dag. Hún er ein úr hópi neytenda
„fréttafæðunnar" sem framreidd
var eftir sorgaratburðinn í sl.
viku.
Þarna fer manneskja með
mannlegar tilfinningar og
óbrenglaða dómgreind. Hafi hún
þökk og virðingu fyrir skrif sín.
Orð hennar eru töluð fyrir munn
margra, hins þögla meirihluta."
Þessir hringdu . . .
Er meiningin
að láta rauða
kolkrabbann
kyrkja bænda-
stéttina?
Þorvarður Júlíusson á Sönd-
um hringdi og hafði eftirfar-
andi að segja: — Við teljum
okkur, bændur,' hart keyrða.
Og heldur elnar okkur sóttin,
ef svo mætti segja, þegar við
eru hýrudregnir um 1,5 og upp
í 3 gamlar milljónir vegna
þess sem við lögðum inn í
sölufélögin 1980. Er það e.t.v.
meiningin að láta rauða kol-
krabbann kyrkja bændastétt-
ina með því að svipta hana
þessum tekjum, miðað við
vísitölubú, og taka þó mest af
frumbýlingum? Eru fram-
leiðsluráðið og landbúnaðar-
ráðherra að biðja um það og
óska eftir j)ví að ríkja á nak-
inni og sviðinni rústinni og
kasta rekunum á landbúnað-
inn?
Og svo er fólk
alveg hlessa
K.Ú.B. hringdi og hafði eft-
irfarandi að segja: — Hefurðu
nokkurn tíma gefið þér tíma
til að gaumgæfa bíóauglýs-
ingar blaðanna, Velvakandi?
Þú yrðir furðu lostinn, ef þú
gerðir það: Glæpir í ótrúlegu
úrvali — morð, ofbeldi, rán,
svik og lauslæti og er þó að-
eins lítið eitt talið af því efni
sem ætlað er það hlutverk
meðal annars, hlýtur að vera,
að rækta íslenska æsku. Það
er nefnilega orðin viðurkennd
staðreynd, en ekki getgátur
einar, að kvikmyndir eru
áhrifamikill miðill í mótun
ungs fólks. En ætli það sé
hægt að komast neðar í soran-
um án þess að það varði bein-
línis við lög? Og síðan hristir
fólk höfuðið hneykslað yfir
hegðan ungdómsins, sem svo
er alinn. Hvergi hef ég þó séð
eða heyrt að kvartað væri yfir
þessu. Ekki hef ég heyrt prest-
ana tala um þetta á stólnum,
eða kirkjunnar menn. Ekki
kennara eða aðra uppeldis-
frömuði. Ekki foreldra eða
foreldrafélög. Hvergi hef ég
séð settar fram kröfur um að
þarna yrði að verða breyting
á. Er ekki ástæða fyrir okkur
mæðurnar að taka okkur sam-
an um að reyna að stinga við
fótum og láta hlusta á okkur?
Og nú er Vísir & Dagblaðið
aftur tekið til við sérkennilegu
sakamálin sín: Hver beitti
hnífnum sem drap Barböru?
Fimm dálka fyrirsögn sem
dregur til sín athygli barna
ekki síður en fullorðinna. Er
svona lagað hæft í húsum og
híbýlum, þar sem börn eru og
ná til? Hvaða erindi á öll þessi
sjúka og siðlausa glæpa-
mennska úr spilltu stórborg-
arlífi í útlöndum inn á íslensk
heimili? Eigum við að stefna
að því að sýkja og menga hug-
arfar upprennandi kynslóðar í
landinu, í stað þess að byggja
hana upp jákvætt og búa hana
undir að takast á við verkefni
framtíðarinnar?