Morgunblaðið - 09.09.1988, Blaðsíða 42

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 9. SEPTEMBER 1988
42
Minning:
Alda Rafnsdóttir
Fædd26.júlí 1963
Dáin 3. september 1988
Alda var dóttir hjónanna Karenar
Gestsdóttur og Rafns Vigfússonar.
Móðuramma hennar, María Frið-
bergssori, er frá Færeyjum, svo
Alda var af góðu íslensku og fær-
eysku bergi brotin. Alda Rafns-
dóttir fæddist 26. júlí 1963, en þá
bjuggu foreldar hennar að Hafna-
dal í Nauteyrarhreppi við ísafjarð-
ardjúp. Hún var þriðja í röð fímm
systkina en hin eru Anna Ósk,
Hafni Már, Gylfi Engilbert og
Guðni.
Fjölskyldan flutti frá Hafnadal
haustið 1964 að húsinu Dílum í
austanverðum Kópavogi. Þangað
var ætíð gott að koma til Karenar,
Rabba og bamanna. Húsið var vina-
legt timburhús, afsíðis frá hinni
almennu bæjarbyggð og minnti þau
aðeins á sveitina, sem komið var
frá. Þetta athvarf þessarar fjöl-
skyldu brann til kaldra kola þann
21. maí 1970. Hús og innbú var
lágt vátryggt og þung raun hefur
verið fyrir fjölskylduna að standa
uppi með nánast tvær hendur tóm-
ar. Þau fluttu eftir þetta á Nýbýla-
veg 38a, sem var byggt á sínum
tíma af Guðmundi G. Hagalín og
hann nefndi „Fílabeinshöllina".
Á Þorláksmessu 1973 flutti Qöl-
skyldan inn í hálffrágengið einbýlis-
hús í Lyngheiði 14. Mótlætið hafði
ekki beygt þau, heldur blasti við
sú framtíðarsýn að eiga öruggt
heimili allar götur síðan farið var
frá Hafnadal. Þröngt var þó um
þau fyrstu nóttina, bömin sváfu öll
í hjónarúminu og hjónunum varð
ekki svefnsamt þá nótt. Tíminn leið,
heimilið fylltist meiri fegurð og
búið var í haginn sem best. Alda
Rafnsdóttir óx úr grasi í faðmi fjöl-
skyldunnar við þessar aðstæður.
Enn er þess minnst er Alda og
Anna Ósk fóm að vinna í físki ung-
ar að ámm, þær komu báðar með
fyrstu launaumslögin sín til pabba
síns og báðu hann að nota aurana
upp í skuldir.
Alda gekk sína skólagöngu í
Digranesskóla, gagnfræðastig í
Víghólaskóla og var síðan vetuma
1978 og 1979 í Héraðsskólanum á
Núpi í Dýrafírði. Síðastliðin rúm tvö
ár starfaði hún sem deildarritari á
deild 12 A, Landspítalanum í
Reykjavík.
Þann 3. september 1981 eignað-
ist hún Alda sinn mesta sólargeisla
á skömmum lífsferli. Það var dreng-
ur og hlaut hann nafnið Vilberg
Rafn. Hans faðir er Hans Vilberg
Guðmundsson. Alda var drengnunr
sínum hlý og góð móðir til hinstu
stundar enda er söknuður drengsins
mikill við móðurmissinn. Hún var í
sambúð með æskuvini sínum, Jó-
hanni Ólafí Jóhannssyni, um
tveggja ára skeið. Þótt þeim auðn-
aðist ekki að ganga lífsveginn sam-
an vom þau tryggir vinir til hins
síðasta. Jóhann Olafur sýndi trygg-
lyndi sitt ekki síst er hann kom í
heimsókn til litla drengsins á Lyng-
heiðinni laugardaginn þánn 3. sept-
ember sl., á afmælisdaginn.
Ég fylgdist með lífsferli þessarar
dóttur fósturbróður míns og Karen-
ar alla tíð. Mér þótti ákaflega vænt
um hana og það var gagnkvæmt.
Hún var traust stúlka og ákveðin,
hlý og glaðbeitt. Hún var reglusöm
og setti sínu lífí ákveðnar skorður,
en að sjálfsögðu skemmti hún sér
með vinum sínum eins og ungs fólks
er háttur og það átti við. Ég kenndi
henni undir ökupróf og allur hennar
ökuferill var áfallalaus. Ég minnist
þess oft er hún var lítil að hún
hringdi til mín og bað mig að setja
mömmu sína undir stein. Mamma
hafði skammað hana fyrir eitthvað
og hún vildi rétta sinn hlut. Af því
ég var í lögreglunni hafði hún eitt-
hvað heyrt talað um stein. Siðasta
skiptið sem ég hitti hana var nú
fyrir þremur vikum er hún kom í
Mosfellssveitina ásamt Önnu Ósk,
systur sinni, og þær komu með
lítinn kettiing til okkar. Alda setti
hann í kjöltu mér og bað mig að
gæta hans vel.
Þegar litli drengurinn hennar var
skírður bað hún okkur hjónin að
vera guðforeldra hans. Síðar minnt-
ist hún á það að ef eitthvað kæmi
fyrir sig, hefðum við þeim skyldum
að gegna að gæta hans vel og fylgj-
ast með honum. Nú hefur það
gerst. Alda var heimilisföst hjá for-
eldrum sínum í Lyngheiði 14. Þar
hafði faðir hennar útbúið smekklegt
húsnæði fyrir hana og litla dreng-
inn. Hann fær áfram að vera í faðmi
afa sfns og ömmu og systkina móð-
ur sinnar, þess fólks sem hann
þekkir og hefur umgengist mest.
Sá þáttur er ekki áhyggjuefni hvað
varðar drenginn.
Þessum skrifum hér við lokin á
lífshlaupi Öldu Rafnsdóttur fylgja
kveðjur frá heimilisfólkinu á Halls-
stöðum við ísafjarðardjúp. Hún átti
þar vandamenn og vini sem víða
annars staðar. Er ég gekk um
híbýli Öldu nú eftir lát hennar veitti
ég athygli litlu ljóði innrömmuðu.
Hún hafði gaman af kveðskap og
setti sjálf saman vísur.
Ég leyfí mér að láta þetta ljóða-
brot fylgja hér með sem kveðju frá
mér og minni fjölskyldu.
Þó að kali heitur hver
hylji dali jökull ber
steinar tali alit hvað er
aldrei skal ég gleyma þér.
(Skáld-Rósa)
Að endingu sendi ég samúðar-
kveðjur í Lyngheiði 14, til allra
annarra aðstandenda og vina, enn-
fremur til þeirra sem um sárt eiga
að binda af öðrum ástæðum vegna
þessa atburðar í Lyngheiði 14.
Þeim sem vilja minnast hinnar
látnu vilja aðstandendur benda á
Minningarsjóð Vilbergs Rafns Vil-
bergssonar. Gírónúmer sjóðsins er
77100-7.
Gylfi Guðjónsson og
fjölskylda, Mosfellsbæ
Er við fréttum að hún Alda okk-
ar væri dáin gátum við ekki annað
en staldrað við. Hvemig er hægt
að taka hennar líf svona frá okkur
og litla drengnum?
Hún sem var svo góð við okkur
mæðgur. Alltaf þegar Alda kom var
eins og birti á mínu heimili og við
gátum talað um allt milli himins
og jarðar. Voru það oft líflegar
umræður því Alda var mjög víðsýn
og skemmtileg viðræðu.
Það ríkir mikil sorg hjá öllum
hennar vandamönnum og vinum,
við biðjum því algóðan guð að
styrkja þau í sorg sinni.
Saknaðarkveðja,
Alma Kristmannsdóttir,
Marin Ósk Hafnadóttir.
Það er skrýtð að þurfa allt í einu
að kveðja Öldu hinsta sinni.
Ekki óraði okkur fyrir né nokk-
um annan sem hana þekktu að hún
hyrfí úr tölu okkar svo ung. Hún
sem var varla byrjuð að láta ljós
sitt skína eins og hún hafði áform
um að gera svo rækilega. Reyndar
fómm við sem þekktum Öldu ekki
varhluta af þeirri birtu og þeim
krafti sem oftlega stafaði frá henni.
Alda var manneskja sem þorði að
taka afstöðu til mála þegar þau
snertu hana enda skapmikill kar-
akter með sterka réttlætiskennd.
Stundum gat hún verið ögrandi.
Það fer oft fyrir brjóstið á þeim sem
ekkert skap hafa og vilja fínna
auðveldustu og gjaman ódýrustu
leiðina út úr öllum hlutum. Slíkt
fólk hefur varla mikið að gefa eða
miðla til annarra. Alda var þannig
að við sem þekktum hana náið fór-
um ekki varhluta af örlæti hennar
og hún gaf ekki til þess að láta
þakka sér. Það er kostur sem alltof
fáir búa yfír. Elsku Alda fékk varla
að lifa nógu lengi til að gefa af
sjálfri sér. Hún átti sína drauma
en fékk ekki tíma til að láta þá
rætast. Minnumst þess að dauðinn
er aðeins áfangi að einhverju öðru
og meim sem er ofar skilningi okk-
ar mannanna. Við trúum því að hún
fái annað tækifæri. Annað tækifæri
til þess að öðlast enn meiri þroska
svo hún geti kannað betur djúp
sálar sinnar til þess að hún megi
þiggja meira af lífinu næst þegar
hún fæðist. Orka eyðist aldrei, hún
bara umbreytist. Við munum lengi
sjá ásjónu Óldu í hugskoti okkar
því hennar fallega bros mun lifa
áfram í hjörtum okkar allra.
... „Og þannig hefur það alltaf
verið að ástin þekkir ekki dýpi sitt
fyrr en á skilnaðarstundinni. “
(Úr Spámanninum.)
Frændsystkini úr
Laugarnesinu.
Þegar ég hugsa til þess að leiðir
okkar Öldu eigi ekki eftir að liggja
saman í bráð verð ég döpur. Þó
erfítt sé verð ég nú að reyna að
horfast í augu við lífið og gera mér
grein fyrir að við deilum ekki sam-
an okkar sorgum og gleði i lífínu
lengur.
Þó að ég hafí ekki þekkt Öldu
lengi finnst mér að ég hafí þekkt
hana alla tíð. Hún var lifandi; litrík-
ur og skemmtilegur persónuleiki.
Hún var líka sannkölluð vinkona,
alltaf svo jákvæð og horfði björtum
augum á framtíðina. Á þann hátt
streymdi frá henni jákvæð orka og
þó ég kæmi til hennar döpur þá
leið ekki á löngu þar til hún kom
mér í gott skap og við hlógum sam-
an. Það voru góðar stundir sem ég
hef átt með Öldu og fjölskyldu
hennar á Lyngheiðinni. Á þetta
skemmtilega heimili var ég alltaf
velkomin, þar var ég frjáls og mér
leið vel og einhver bönd í huga
mínum drógu mig oft að Lyng-
heiðinni. Alltaf kom ég þaðan betri
t
Móðir okkar,
GUÐRÚN GUÐMUNDSDÓTTIR,
Stóragerði 36,
lóst á Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund 8. september.
Slgríður Jakobsdóttir,
Jón Jakobsson,
HaukurJakobsson.
t
GUÐJÓN E. GUÐMUNDSSON
frá Þóroddsstöðum,
áðurtil heimilis í Hjallalandi 14,
verður jarðsunginn frá Hallgrímskirkju, föstudaginn 16. septem-
ber kl. 13.30.
Sigrún Helgadóttir.
t
Útför eiginmanns míns, föður okkar og sonar,
GUÐMUNDAR EINARSSONAR,
Eyjaholti 13,
Garðl,
verður gerð frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 10. september kl. 14.00.
Fanney Jóhannesdóttir,
Guðmunda Ólöf Guömundsdóttir,
Pétur Rúnar Guðmundsson,
Úlfar Guðmundsson,
Slgríöur Benedlktsdóttir,
Elnar Jóhannsson.
t
Eiginkona mín og móðir okkar,
SIGRÍÐUR GRÉTA PÁLSDÓTTIR,
Lambastekk 9,
Reykjavfk,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju í dag, föstudaginn 9. septem-
ber, kl. 15.00.
Þórlr Bjarnason,
Þóra Þórlsdóttir,
Páll Þórlsson.
t
Útför
DANlELU JÓNSDÓTTUR
frá Króktúni,
Dvalarheimllinu Lundl,
Hellu,
sem lést í Landakotsspítalanum 30. ágúst, fer fram frá Stórólfs-
hvolskirkju laugardaginn 10. september kl. 14.00.
Óskar Karelsson,
Guörún Halldórsdóttlr,
Jón Halldórsson,
Björgvin Halldórsson,
Daníel Gunnarsson,
og fjölskyldur þeirra.
manneskja. Það er ekki nema mán-
uður síðan við komum saman úr
sumarfríi frá Mallorca ásamt sjö
ára syni hennar, Villa Rabba, og
þar áttum við margar góðar stund-
ir sem voru til að styrkja vináttu-
bönd okkar enn frekar. Ég mun
ávallt minnast Öldu sem traustrar
og góðrar vinkonu. Þeirrar mann-
eskju sem Alda geymdi verður
ávallt sárt saknað. Ég vil að lokum
votta litla syni hennar, Villa Rabba,
fjölskyldu og ástvinum mína fyllstu
samúð í von um Guðs blessun um
alla framtíð.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
(V. Br.).
Helena Brynjólfsdóttir
Þú, .Guð míns lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum föðurörmum þínum
og hvíli sætt, þótt hverfí sólin bjarta,
ég halla mér að þínu föðurhjarta.
„Ég vil hafa allt gott eins og það
var. Vissi maðurinn, sem drap hana
mömmu ekki að hún átti lítið bam?“
sagði litli drengurinn hennar Öldu.
Ég held að það fari ekki hjá því
að alla þjóðina setji hljóða þegar
fréttir berast af slíkum hörmungar-
atburði, sem leiddi til dauða þessar-
ar ungu móður. Sú spuming vaknar
í bijósti okkar hvað það sé sem fái
ungan mann, arftaka þjóðarinnar,
til að fremja slíkt ódæðisverk, að
myrða unga móður sér bláókunn-
uga, með bamið við hlið sér, bæði
sofandi. Þetta hlýtur að varða allt
þjóðfélagið — þyrftum við ekki að
staldra við eitt augnablik?
í dag verður ung, falleg stúlka
borin til hinstu hvílu langt fyrir
aldur fram. Hún hét Alda Raftis-
dóttir.
Alda var fædd 26. júlí 1963 og
lést 3. september 1988, var því
aðeins 25 ára. Alda var dóttir hálf-
bróður míns, Rafns Vigfússonar og
Karenar Gestsdóttur. Systkini Öldu
em fjögur. Þau heita Anna Ósk,
Hafni Már, Gylfí Engilbert og
Guðni.
Fyrstu æviár Öldu bjó fjölskyldan
í Hafnadal í Norður-ísafyarðarsýslu
en flutti síðan í Kópavog og hefur
hún búið lengst af í Lyngheiði 14.
Það má með sanni segja, að Karen
og Rabbi hafí umvafið böm sín
mikilli hlýju og fyölskyldan ætíð
verið samhent og staðið saman sem
einn maður.
Alda lætur eftir sig lítinn dreng,
Vilberg Rafn Vilbergsson. Villi
Rabbi var augasteinn móður sinnar.
Þau vom búin að búa sér lítið, fal-
legt heimili við hliðina á afa og
ömmu. Það var svo notalegt að
vera nálægt þeim þegar mamma
fór snemma tij vinnu.
Alda var dugleg stúlka og vel
liðin. Hún vann sem deildarritari á
Landspítalanum. Alda og systir
hennar, Anna Ósk, vom mjög sam-
rýmdar og pössuðu þær hvor fyrir
aðra, þannig gátu þær unnið auka-
vinnu því báðar stefndu þær að því
að eignast sína eigin íbúð.
Alda hafði sínar ákveðnu skoðan-
ir um lífið o g tilvemna og oft spunn-
ust léttar og fyömgar umræður um
óráðin málefni yfír kaffíbolla á
Lyngheiðinni. Það var óneitanlega
erfíður afmælisdagurinn hans Villa
Rabba, 3. september. Drengurinn
hennar Öldu, hann Villi Rabbi, varð
7 ára. Þau mæðginin höfðu kvöld-
inu áður undirbúið afmælið — þau
höfðu bakað og skreytt súkkulaði-
karl ásamt brauði til þess að hafa
heitt í ofni og þar að auki var búið
að blása út skrautlegar blöðmr
handa veislugestunum, en skyndi-
lega dró ský fyrir sólu. Nú var ekki
allt eins gott og áður. Litli gestgjaf-
inn varð að taka einn á móti gestun-
um. — Það er mikill missir fyrir 7
ára bam að missa móður sína. En
við vitum að hann stendur ekki einn
— með ömmu, afa og móðursystk-
ini sér við hlið, sem munu reyna
að gera honum móðurmissirinn eins
léttbæran og í mannlegu valdi
stendur. Þá ósk á ég heitasta Villa
Rabba til handa, að hann erfí glað-
værð móður sinnar og verði góður
og nýtur þjóðfélagsþegn eins og
móðir hans var.
Mig langar itl að senda honum
lítið vers sem langafi hans, Vigfús,