Morgunblaðið - 20.11.1988, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. NÓVEMBER 1988
B AGDAD er borg, sem
er upplýst af sínum mikla
leiðtoga, Saddam
Hussein, við hvert fótmál
eru styttur af honum eða
myndir upp á nokkrar
mannhæðir. Hann er
brosandi á þessum
myndum, en það er aldrei
léttúð í þessum brosum,
heldur ábyrgðarfull
væntumþykja. „Hann
verður yngri og fegurri,
þessi maður með hverju
ári,“ sagði Ingo Gunther,
þýskur blaðamaður sem
ég hitti á hótel Babylon.
Hann sagðist hafa misst
myndavélar og fílmur,
þegar hann ætlaði að taka
mynd af glæsilegri
höggmynd fyrir framan
höll forsetans. Hann
GiaAbeittur leiðtoginn, Saddam Hussein. Þetta var eina myndin sem mér tókst að ná af nokkrum hundruðum sem prýða Bagdad. Það er bannað
„af öryggisástæðum" að taka myndir af myndum af honum.
sagði ég skyldi fara að
öllu með gát.
B(fg uppljómuð af leiðtoga
og óttaslegnu fóM
texti og myndir: Jóhonno Kristjónsdóttir
írakskir stríðsfangar. Nú eru þeir kannski komnir heim.
Blaðamaður Morgunblaðsins var isíðustu viku á ferðalagi
í írak þessu lokaða, stríðshrjáða landi,
Hér birtistfyrsta grein affjórumfrá þessariferð.
Hvað sem
líður bros-
um leiðtog-
ans við
hvert fótmál
er fljótlegra
að telja upp
hvað er leyft
í Bagdad en hitt. Það býr í fólkinu
skelfing og óoryggi sem er skynj-
anleg og skiljanleg, þegar maður
hefur í huga að þjóðin hefur verið
í stríði svo skiptir árum. Nú er
stríðinu lokið og það er líkt og
fólk trúi því ekki og það veit ekki
enn hvað það á að gera við friðinn.
Það var forsetinn sem leiddi
þjóðina til stórkostlegs sigurs yfir
hinum djöfullega Khomeini. Af
orðum opinberra aðila má ætla að
forsetinn hafi einn og óstuddur
unnið stríðið.
Það er óhugsandi að fara fijáls
ferða sinna um borgina, að minnsta
kosti með myndavél um öxl. Ein-
hverju sinni ætlaði ég að taka
myndir frá byltingarbrúnni yfir
Tígris, af því að mér fannst útsý-
nið fagurt og brúin til fyrirmynd-
ar. Vörður stoppaði mig snarlega.
Bannað að taka myndir af brúnni,
gjörsovel og koma þér í burtu. Ég
uppgötvaði að lögreglubíll kom í
humátt á eftir mér. Eg nam stað-
ar, hann líka. Það átti greinilega
að koma í veg fyrir að ég tæki
þessa brúarmynd. Auðvitað skipti
það engu meginmáli, en nú fannst
mér þetta orðið spennandi, og
ákvað að fara í spæjaraleik. Ég
ranglaði túristaleg í fasi — sem
er auðvitað vitleysa, það eru engir
túristar í írak — inn í skemmti-
garð í grenndinni. Sat þar stund
og löggubíllinn hvarf að sinni. Ég
stakk út leiðina sem ég gæti farið
til að vera sem næst brúnni, setti
myndavélina í veskið og kom sak-
leysið uppmálað út úr garðinum.
Gekk yfir götuna og leit í kringum
mig . . . og fyrsta sem ég sé er
auðvitað lögreglubíllinn sem bíður
við gangstéttarbrúnina.
Ég lyfti hendinni í átt til þeirra,
þeir tóku ekki kveðju minni. Ég
gekk að grindverki skammt frá þar
sem áin og brúin blöstu við. Ég
kom að gati í girðingunni og tyllti
mér niður. Lögreglubíllinn kveikti
á Ijósunum og kom í áttina til
mín. Ég þreifaði niður í veskið,
náði mér í sígarettu, þóttist vera
að leita að eldspýtu. Gekk svo að
bílnum, sem var að nema staðar
rétt hjá mér; hvort þeir gætu ekki
gefíð mér eld. Það duttu af þeim
andlitin en eld í sígarettuna fékk
ég og þakkaði þeim virktavel fyrir,
gekk aftur að grindverkinu, settist
niður og reykti af hjartans lyst.
Út undan mér sá ég að þeir
höfðu slökkt á þakljósinu, horfðu
á mig eins og í vandræðum með
hvað þeir ættu að gera við þennan
kvenmann. Að lokum keyrðu þeir
löturhægt í burtu. Ég hafði snör
handtök, reif vélina upp úr veskinu
og tók myndir eins og bijáluð í
nokkrar sekúndur. Henti svo vél-
inni inn fyrir grindverkið og kveikti