Morgunblaðið - 09.12.1989, Qupperneq 60

■MORGUNBLAÐIÐ LAUGARÐAGUR 91 DESBMBER 1989
Minning:
Sveinn S. Stefáns-
son, Ólafsfírði
Fæddur 25. apríl 1940
Dáinn 29. nóvember 1989
Dáinn, horfínn - Harmafrep.
Hvílíkt orð mig dynur yfir.
En ég veit að látinn lifir.
Það er huggun harmi gep.
(Sálmur)
á Akureyri, gift Guðmundi Ólafs-
syni, Páll Gísli er dvelur á Reykja-
lundi, Guðlaug Sigríður, býr á Ak-
ureyri, gift Gunnlaugi Guðmunds-
syni, Jóhanna Lovísa, býr í Kópa-
vogi, gift Eyvindi Jóhannssyni, og
Sigurrós Þórleif, býr á Sauðár-
króki, gift Birni Sigurbjömssyni.
Mér komu í hug þessar ljóðlínur
Jónasar Hallgrímssonar er mér.var
tilkynnt andlát uppeldisbróður míns
og frænda, Sveins Siguijóns Stef-
ánssonar vöruflutningabílstjóra frá
Ólafsfirði. Við sem byggjum þetta
land verðum oft að kljást við óblíða
náttúru og taka áhættu til að sjá
okkur farborða í lífínu. Lítið sam-
félag norður við ysta haf þarf ekki
síður en önnur samfélög sem betur
eru í sveit sett á sínum nauðþurftum
að halda. Sveinn var einmitt í þjón-
ustu þess samfélags sem byggir
Ólafsfjörð er kallið kom. Fyrir
nokkrum ámm stofnaði hann fyrir-
tæki með fjþlskyldu sinni sem sá
um vömflutninga milli Ólafsfjarðar
og Reykjavíkur og hafði afgreiðslu
í Reykjavík hjá Landflutningum hf.
Kona hans og dætur tóku af alhug
virkan þátt í fyrirtækinu. Til marks
um þann samhug fjölskyldunnar er
það að elsta dóttir hans, Araa, afl-
aði sér réttinda til að aka svo stóm
farartæki sem vömflutningabifreið
er. Hún fór stundum með föður
sínum í þessar ferðir til að létta
undir með honum við aksturinn á
langri leið.
Sveinn Siguijón Stefánsson
fæddist á sumardaginn fýrsta, 25.
apríl 1940, á Vatnsenda f Ólafs-
firði. Foreldrar hans vom Anna
Sveinsdóttir, en hennar foreldrar
vom Guðlaug Bjarnadóttir og
Sveinn Sigmundsson á Gmndar-
landi í Unadal í Skagafirði, og Stef-
án Stefánsson, en foreldrar Stefáns
vom Stefanía Stefánsdóttir og Stef-
án Björnsson er bjuggu í Vík í
Héðinsfirði. Anna dvelur nú á Elii-
og hjúkmnarheimilinu Hombrekku
í Ólafsfirði, en Stefán lést 1974.
Varla er hægt að hugsa sér betri
sumargjöf en lítinn son sem auk
þess er fmmburður ungra hjóna.
Brátt stækkaði systkinahópurinn
og auk mín og systur minnar,
Emelíu, barna Oddnýjar föðursyst-
ur Sveins og Bám Sæmundsdóttur
uppeldisdóttur ömmu okkar var það
fjölmennur bamahópur sem ólst
upp við leiki og störf á Vatnsenda.
Systkini Sveins em sex, þau: Stef-
anía, sem býr í Reykjavík, gift Jó-
hannesi Bjarnasyni, Anna Lilja, býr
Þegar Sveinn var aðeins 10 ára
gamall missti Anna, móðir hans,
heilsuna og hefur dvalið langtímum
saman á sjúkrahúsum síðan. Stefán
faðir hans hélt áfram búskap með
öll bömin ásamt aldraðri móður
sinni og systmm. Það lá því beint
við að Sveinn hjálpaði til við bú-
skapinn enda var hann ekki nema
um fermingu þegar hann vár farinn
að vinna að öllum búskaparstörfum
eins og fullorðinn maður. Þá var
vélvæðingin, sem síðar átti eftir að
breyta búskaparháttum til sveita,
lítið sem ekkert komin í Ólafsfjörð
og öll sveitastörf unnin með hestum.
Honum fórst sú vinna svo vel úr
hendi að fljótt var farið að ieita til
hans af öðmm sem höfðu túnbletti
og þurftu að fá þá slegna.
Kappið og dugnaðurinn komu
snemma fram í fari Sveins bæði við
leik og nám. Ólafsfjörður er snjó-
þung sveit svo að sjaldan verður
þar snjóavant á veturna. I Ólafs-
firði hafa löngum verið skíðamenn
í fremstu röð. Það lá því í hlutarins
eðli að Sveinn fór mjög ungur að
stunda skíði. Oft og tíðum þurfti
að grípa til þeirra til að koma sér
á milli staða. Sveinn fór margar
ferðimar á skíðum að heiman og í
skólann, leið sem er rúmlega einnar
stundar gangur. Hann lét sér ekki
nægja þessar gönguferðir, því fór
hann að æfa skíðaíþróttina af kappi
og náði að komast í fremstu raðir
á skíðamótum íslands.
Sveinn var ágætlega vel gefinn
og fljótur að átta sig á hlutunum.
Hann nýtti sér þá námsmöguleika
sem buðust í Ólafsfirði á þeim tíma
þegar hann var að vaxa úr grasi.
Þá var starfandi í Ólafsfirði iðn-
skóli sem nokkrir áhugasapiir menn
höfðu komið á fót til að gera æsku-
fólki staðarins kleift að afla sér
þeirrar bóklegu menntunar sem þá
tilheyrði iðnnámi. Sveinn stundaði
þar nám og lauk þaðan prófí án
þess að ætla sér frekar í iðnnám.
Sjálfsbjargarviðleitnin var hon-
um í blóð borin. Hann lærði fljótt
að bjargast á eigin spýtur og vildi
síst af öllu vera upp á aðra kom-
inn. Greiðvikni og ósérhlífni voru
svo stór þáttur í lífi Sveins að oft
t Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
SALVÖR JÓNSDÓTTIR,
áður á Skúlagötu 72,
lést á Droplaugarstöðum aðfaranótt 8. desember.
Jóna Pedersen, Haukur Jónsson,
Nanna Pedersen, Olgeir Olgeirsson,
Vilborg Pedersen, Jósef T ryggvason,
Guðgeir Pedersen, Edda Finnbogadóttir,
Auður Pedersen, Valdimar Jónsson,
Karen Nielsen, Arnfinn Nielsen,
Guðrún Sundet,
Anna Ingebretsen.
t
Þökkum innilega öllum, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
FANNEYJAR GUNNLAUGSDÓTTUR,
Hafnargötu 50,
Bolungarvík.
Sérstakar þakkir til hjúkrunar- og starfsfólks á sjúkrahúsi Bolung-
arvíkur fyrir frábaera umönnun á undanförnum árum.
Guðrún Benediktsdóttir,
Kristrún Benediktsdóttir, Ásgeir Guðmundsson,
Guðmundur Benediktsson,
Ásgeir G. Benediktsson, Brynhildur Sæmundsdóttir,
Ingibjörg Benediktsdóttir, Birgir Hallgrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
og tíðum frestaði hann sínum eigin
störfum til að liðsinna öðrum. Hann
vildi láta hlutina ganga, kunni ekki
að hlífa sjálfum sér og var lítt hrif-
inn af seinagangi hjá öðrum. Hann
var skilningsríkur faðir því alltaf
var hann tilbúinn að hlusta á dætur
sínar og stóð með þeim í blíðu og
stríðu. Þá kom oft glettnin fram
með góðlátlegum athugasemdum.
Sveinn var mjög barngóður og börn
hændust að honum. Hann kunni svo
vel að skilja og tala þeirra mál að
óðar en varði voru þau komin upp
í fang hans. Hann kom oft á mitt
heimili og gat gengið hér inn og út
á nóttu sem degi. Þá var oft slegið
á létta strengi með bömum mínum
og vinum þeirra með góðlátlegu
gríni og var það oft svo að þegar
bíllinn var kominn að húsinu þá
komu vinir barnanna í heimsókn til
að hitta Svein. Hann unni byggðar-
lagi sínu mjög og vildi að hagur
þess væri sem bestur og taldi mikil-
vægt að íbúunum fækkaði ekki því
svo lítið byggðarlag mætti engan
missa. Hann sagði stundum við mig
að í hvert sinn sem hann flytti eina
fjölskyldu í burtu frá Ólafsfírði þá
þyrfti hann helst að flytja þangað
tvær í staðinn.
Þann 28. maí 1966 kvæntist
Sveinn eftirlifandi konu sinni, Björk
Amgrímsdóttur ættaðri frá
Hólmavík. Hún er dóttir hjónanna
Guðnýjar Bergsveinsdóttur og
Amgríms Guðbjörnssonar. Arn-
grímur lést 1983, en Guðný býr í
Ölafsfirði. Sveinn og Björk hófu
búskap fyrst á Vatnsenda með Stef-
áni föður Sveins, en tóku við búinu
1967 þegar Stefán fluttist niður í
kaupstaðinn. Þau bjuggu á Vatns-
enda til ársins 1969 en þá seldu
þau jörðina og fluttu sig um set til
kaupstaðarins.
Sveinn var virkur þátttakandi í
ýmsum félögurri í Ólafsfirði. Fyrir
utan félagsstörfin sem fylgdu skíða-
íþróttinni tók hann þátt í leikstarf-
semi Leikfélags Ólafsfjarðar, var
um skeið formaður þess félags og
sté stundum upp á fjalimar og tók
þátt í leiksýningum. Hann söng um
tíma með Karlakór Ólafsíjarðar og
var einnig í stjórn hans. Kiwanis-
klúbbur Ölafsíjarðar var stofnaður
í mars 1976. Sveinn var fyrsti for-
seti/ þess félagsskapar og gegndi
þvi starfi í hálft annað ár. Eftir að
akfært varð fyrir Ólafsfjarðarmúl-
ann var fengin sjúkrabifreið til
Ólafsfjarðar og nokkrir ungir menn
tóku að sér að annast sjúkraflutn-
inga í sjálfboðavinnu milli Ólafs-
fjarðar og Akureyrar. Sveinn var
einn af þeim sem tóku þátt.í því
ábyrgðarmikla starfi og var alltaf
reiðubúinn til þeirra ferða. Einnig
var hann formaður í vömbílstjórafé-
laginu Múla á Dalvík.
Skömmu eftir að hann fluttist til
kaupstaðarins fór hann að vinna
með vömbíl og þungavinnuvélar.
Þessi atvinna var fremur ótrygg og
átti það illa við Svein að sitja að-
gerðarlaus þegar lítið var að gera
enda var honum mjög umhugað um
að sjá vel fyrir fjölskyldu sinni. Til
að tryggja sér ömggari atvinnu
keypti hann vömflutningabifreið til
flutninga á vömm milli Ölafsfjarðar
og Reykjavíkur. Starfsemi þessi var
ekki stór í sniðum í fyrstu en jókst
brátt og var hann nú hin síðari ár
með tvo bfla í föram. Sveinn var
ömggur bflstjóri og kunni að bregð-
ast rétt við ef eitthvað bar út af í
akstrinum. En örlögin höguðu því
svo að hann náði ekki heim úr sinni
síðustu ferð.
Það er sár söknuður hjá eigin-
konu, dætmm, dótturdóttur, móður
og systkinum er sjá nú á bak
hraustum og góðum dreng á miðj-
um aldri sem búinn var að afkasta
miklu en átti þó svo margt ógert.
Sveinn og Björk eignuðust fjórar
dætur en þær em: Guðný Arna,
fædd 9. febrúar 1966, stundar nám
í viðskiptafræði við Háskóla ís-
lands, dóttir hennar er Sveindís Ösp
fædd 2. nóvember 1986. Anna,
fædd 8. desember 1967,- stundar
nám við Fósturskóla íslands. Sigríð-
ur Guðrún, fædd 5. september
1971, hún er við nám í Menntaskól-
anum á Akureyri, og Soffía Snædís
fædd 24. september 1984.
Útför Sveins fer fram frá Ólafs-
fjarðarkirkju í dag. Kæra Björk og
M'mning:
Sigurður Stefáns-
son, Grundarfírði
Fæddur 19. janúar 1898
Dáinn 3. desember 1989
Við hver tímamót setjast menn
niður og hugleiða fortíð og framtíð
og jafnvel stöðu líðandi stundar.
Þau em mörg tilefnin til þess hátt-
ar hugsana á lífsins leið. En er
göngu lífsins lýkur er oftast litið
til baka.
Ungur maður sem á þessari
stundu situr með penna sinn og
blokk í eldhúsinu sínu lítur til lið-
inna ára. Hann rifjar upp 25 ára
gamla sýn þegar hann sem strákl-
ingur fylgist með aflabrögðum og
vinnslu fisks í því litla sjávarþorpi
sem Gmndarfjörður var þá.
í fiskkösinni stendur þrekmennið
við búkkann sinn og hausar af
krafti, aleinn og hálfblindur. Hinu-
megin við vegginn er verið að setja
upp hausingavél sem leysa á af
hausarann gamla. Þrekmennið fær
þá hvíld. Hvíld frá því starfi sem
hann hefur svo samviskulega leyst
af hendi um áraraðir. Breytingin
er að verða, tæknin er að hefja inn-
reið sína. Brátt verður ekki þörf
fyrir hraustmenni og kraftakarla.
Dagar amlóðanna em að koma,
loksins. Siggi sterki staldrar við,
stálar sveðjuna og hefst svo handa
við að hausa á ný, annað dugir
ekki, hann verður að hafa undan
heilu frystihúsi. Hvíld þarf hann
enga. Það er kappsmál gamla
manninum að hin nýja hausingavél
þurfi að snúast svolítið til að gera
betur en hann. „Það verður nógur
tími til hvíldar í ellinni," tautar
kappinn og brosir út í annað og
þorskhausamir fjúka. Það kvöldar
og með hvíldinni er rétt að hafa
svolitla bijóstbirtu og blessaðir
unglingarnir koma í heimsókn. Með
þeim koma fréttir úr bæjarlífinu,
gleði og hlátrasköll og gamli maður-
inn fer með vísur. Þannig líður ellin
í félagsskap æskunnar og gleðinnar
og hraustmennið segir sögur. Dag-
urinn er tekinn snemma. Þá er rölt
niður í frystihús. Þar hittast gömlu
kempurnar í verkstjórakompunni.
Þar er spjallað um fiskirí, gamla
daga og framtíðarhorfur sem sífellt
fara versnandi, en í þessu ágæta
athvarfi þynnist hópurinn smátt og
smátt.
Kraftakarlinn Siggi sterki stend-
ur einn í stafni. Félagarnir em farn-
ir í ferðina miklu. Hinn ákveðni
dætur, ég og fjölskylda mín vottum
ykkur dýpstu samúð. Minningin um
góðan dreng mun fylgja okkur um
aldur og ævi.
Sveinbjöm Sigurðsson
frá Vatnsenda
Slysin gera ekki boð á undan
sér. Maður er svo óviðbúinn slæmu
fréttunum. Hörmulegar fréttir bár-
ust mér miðvikudaginn 29. nóvem-
ber, að Sveinn hefði lent í alvarlegu
slysi sem leiddi til þess að hann er
ekki lengur á meðal okkar. Það er
hlutur sem erfítt er að sætta sig
við. Hver er tilgangurinn? Það er
ekki hægt að trúa að tæplega fimm-
tugur maður sé hrifinn svo snögg-
lega frá fjölskyldu og atvinnu-
rekstri.
Ég átti því láni að fagna að kynn-
ast Sveini er hann réð mig í vinnu,
ungan borgarstrákinn. Það var
mjög gott að vinna hjá og með
honum og mun ég sakna þess. Aldr-
ei hafði ég kynnst ósérhlífnari
manni, dugnaðurinn og harkan vom
ótrúleg. Enda hefði ekki neinn
aukvisi getað byggt upp flutninga-
fyrirtæki, ásamt fjölskyldu sinni,
hér í Ólafsfirði. Maður á erfitt með
að ímynda sér svona rekstur án
Sveins sem var potturinn og pannan
í öllu og gat aldrei unað sér hvíldar.
Sveinn var mjög góður bflstjóri.
Ef eitthvað bar út af þá kunni hann
ráð við öllu. Hann þekkti leiðina frá
Ólafsfirði til Reykjavíkur eins og
höndina á sér og kom það oft að
góðum notum. Það var mjög gott
að hafa hann við hliðina á sér þeg-
ar maður var að keyra í þoku eða
blindbyl, það var eins og hann hefði
innbyggðan radar, svo vel þekkti
hann leiðina.
Oft gerði hann góðlátlegt grín
að borgarstráknum er við þurftum
að moka okkur í gegnum snjóflóð
í Múlanum, sem oft kom fyrir, þá
var það alltaf ég sem þurfti hvíldina
en Sveinn blés ekki úr nös. Ég
undraðist oft vinnuþrekið sem hann
hafði, það var aldrei Sveini líkt að
gefast upp.
Núna verður erfitt að horfast í
augu við að aldrei oftar er von á
Sveini að sunnan og ekki hægt að
sækja meiri lærdóm til hans. Minn-
ingin um góðan mann mun lifa með
mér. Ég er mjög þakklátur Sveini
fyrir þá tilsögn sem ég fékk hjá
honum og ftiun ég búa að því alla
mma tíð.
Að lokum vil ég og fjölskylda
mín senda Björk, dætrum og öðrum
aðstandendum innilegar samúðar-
kveðjur. Ykkar missir er mikill.
Vignir
kappi er á leiðinni, alblindur og lé-
legur í fótum. Samt eru þeir fáir
sem leggja í krók við rúmlega
nírætt gamalmennið. Vangaveltur
um krafta og afrek verða minnis-
stæðust hjá þessum aldurhnigna
kappa. Skyldi Jón Páll vera nokkuð
sterkur? Ætli hann hafi tekið
Snorrahelluna? Skyldi þýða að bjóða
honum út á Djúpalónssand par sem
við gætum reynt með okkur? Kjark-
urinn bilaði aldrei.
Og nú er hann allur. Sigurður
sterki Stefánsson er genginn til
feðra sinna. Við ungir og gamlir
sem gengum með honum á lífsins
braut þökkum samfylgdina.
Ingi Hans