Morgunblaðið - 15.03.1990, Page 42

42
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. MARZ 1990
Oddný Einars-
dóttir - Kveðjuorð
Fædd 22. apríl 1921
Dáin 23. desember 1989
„Um miðjan dag á síðastliðinni
Þorláksmessu losnaði andi hennar
frá lasburða líkama, sem átti sér
enga framtíð."
Eitthvað á þessa leið mælti sr.
Einar Jónsson er hann . jarðsöng
Oddnýju Einarsdóttur, skjólstæðing
minn og kæra vinkonu, sem mig
langar til að minnast nokkrum fá-
tæklegum og síðbúnum orðum.
Við hittumst fyrst fyrir u.þ.b. 6
árum á Vífilsstaðaspítala, þar sem
hún þurfti að dvelja oft og lengi
vegna langvinns og erfiðs sjúkdóms,
sem bættist við sífellda vanheilsu frá
því hún var um tvítugt. Útlit hennar
vakti athygli. Augun, sem voru svo
dökk og talandi að það snart við
fyrstu sýn. í mörgum, löngum og
ströngum sjúkrahúslegum hennar
átti ég þó eftir að kynnast máli og
tjáningu þessara augna svo miklu
betur. Þeirri tjáningu hugans, sem
andnauð og kvöl hindraði hana svo
oft í að birta með orðum. Hugrenn-
ingum sem hana langaði svo innilega
að geta deilt með sínum nánustu.
Hún var athygli verð fyrir fleira en
dökku svipföstu augun. Hun var smá
vexti og áberandi grönn, eiginlega
lftil, en úthald hennar, ótæmandi
þrek, andleg reisn og kjarkur, sem
bar yfir flest, vakti undrun, aðdáun
og virðingu okkar sem umgengumst
hana á ótal erfiðum stundum.
Á stundum þegar harðast var að
henni sorfið átti hún til að segja:
„Þau vilja koma og vera miklu meira
krakkarnir, en það er bara svo er-
t
Móðir okkar,
KATRÍN MAGNÚSDÓTTIR
frá ísafirði,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Skjóli 14. mars.
Margrét Kristjánsdóttir,
Jónína Kristjánsdóttir,
Rebekka Kristjánsdóttir.
t
Tengdamóðir mín,
GUÐRÚN VALDIMARSDÓTTIR
fyrrv. Ijósmóðir,
Dalbraut 27,
lést í Vífilsstaðaspítala 13. mars.
Fyrir hönd barnabarna hennar, fjölskyldna þeirra og annarra
ættingja,
Christina Kjartansson.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐJÓN ÁRNASON
vélstjóri,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður Ölduslóð 6,
lést að kvöldi 13. mars.
Árni Guðjónsson, Lilja Guðjónsdóttir,
Auður Guðjónsdóttir, Guðbjartur Þormóðsson,
Sigriður Alexanders,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær faðir minn og bróðir okkar,
ÆVAR HUGASON
rafvirki,
sem lést í Svíþjóð 24. f.m. verður jarðsunginn frá Kotstrandar-
kirkju, Ölfushreppi, laugardaginn 17. mars nk. kl. 14.00.
Sætaferðir frá BSÍ sama dag kl. 12.45.
Katrín Lilja Ævarsdóttir
og systkini hins látna.
t
Frændi okkar,
KRISTLAUGUR BJARNASON,
Grund,
Eyrarsveit,
sem lést í Sjúkrahúsi Stykkishólms 9. þ.m. verður jarðsunginn frá
Grundarfjarðarkirkju laugardaginn 17. mars kl. 14.00.
Systkinabörn.
t
Jarðarför eiginkonu minnar og móður,
ELÍNAR GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Ásvelli í Fljótshh'ð,
til heimilis í Grænumörk 1,
Selfossi,
verður gerð frá Selfosskirkju laugardaginn 17. mars kl. 13.30.
Guðni Þorgeirsson,
Þórhallur Guðnason.
fitt þegar mæðin er svona mikil og
ég get svo lítið talað við þau, mann
langar til að geta talað við þá sem
koma í heimsókn."
Við ræddum oft saman, aldrei
lengi í einu, en margt bar á góma.
Þótt henni þætti sumt fara miður
hallaði hún þó aldrei á nokkurn
mann svo að ég vissi og lá ævinlega
gott orð til fólks. Hversu illa sem
henni leið og hversu veik sem hún
var bar hún velferð og líðan sam-
sjúklinga sinna sífellt fyrir bijósti.
Sumum stofufélögum sínum, sem
einnig áttu við langvinn veikindi að
stríða, fylgdist hún með og sendi
kveðjur þau tímabil sem hún gat
sjálf dvalið heima.
Þegar verst gegndi og henni voru
Iíkamlegar þjáningar og andlegt
álag nánast óbærilegt varð hún að
fara á ókunnugar deildir um tíma.
Eftir að hún kom aftur til okkar,
sem hún þekkti svo vel, sótti sú
hugsun mjög á hana að hún hefði í
vanlíðan sinni verið ónotaleg við
starfsfólkið, sem ugglaust hefði lagt
sig fram þótt það megnaði ekki bet-
ur. Þetta þótti henni mjög miður og
fannst hún hafa brugðist, því ekki
bæri fólki annað en notalegt viðmót
einkum og sér í lagi ef það væri að
reyna að hjálpa.
Það getur ekki verið heigluni hent
að vera langvinnt veikur. Ég get
stundum ekki látið vera að velta því
fyrir mér hvort fólk sé valið til þess
hlutskiptis eða hvort þeim sem slíkt
ok er lagt á hlotnast einhver orka
og styrkur, sem við hin skynjum
ekki almennilega hvaðan eru fengin.
Eitt sinn í fögru sumarveðri ókum
við Oddný um nágrenni Vífilsstaða,
Hafnarfjörð og Álftanes, röltum
síðan um garðinn heima. Kom þá
skýrt fram hve nákomin hún var
náttúrunni. Það var með undarlegri
tilfinningu að ég horfði á hana lúta
niður að kúptum steini og lykja
ástúðlega um hann báðum lófum.
Vitandi það að hún var árum saman
að mestu hindruð í því að njóta þess
unaðar, sem fylgir því að vera í
snertingu við þá náttúru sem hver
einn ann.
Þá sagði hún mér frá því að fyrir
40 árum hefði val hennar og Bene-
dikts manns hennar staðið um að
hann yrði bústjóri á Bessastöðum
eða að þau flyttu norður í Árnes-
hrepp, sem varð ofan á: „Þótt ýmis-
legt hafí farið öðru vísi en maður
hefði óskað sér þá hef ég aldrei séð
eftir því vali,“ sagði hún og horfði
á mig sínum einörðu augum. „Hann
Benedikt er þaðan,“ bætti hún svo
við.
Mér auðnaðist að heimsækja hana
á myndarheimilið Árnes 2, Árnes-
hreppi. Þar sáust þess ekki merki
að húsmóðirin hefði ekki haft heilsu
til stórra verka árum saman. Hirðu-
semin og natnin lýstu af öllu, utan
húss og innan. Meðan ég stanzaði
varð ég vitni að hve hún naut vin-
áttu nágranna sinna sem litu inn
ýmist vegna þess að þeir voru ný-
komnir heim úr ferðalagi eða á för-
um í burtu og þótti henni vænt um
komur þeirra og alla viðkynningu.
Þessi ferð að Árnesi mun verða
minnisstæð fyrir margra hluta sakir,
ekki sízt þeim barnabörnum mínum
sem voru með mér og nutu stund-
anna með sonardætrum Oddnýjar,
sem sýndu slíka leikni í að sinna
gestunum að sómt hefði hverjum
heimsborgara.
Sl. haust þegar Oddný kom suður
varð fljótlega ljóst hve mjög kreppti
að heilsu hennar, hvert reiðarslagið
eftir annað dundi yfir hana og fannst
okkur þó öllum nóg fyrir.
Fjölskylda hennar öll stóð þá sem
hnappur að henni og síðustu daga
hennar hér skiptu þau því með sér
að sitja við sjúkrabeð hennar hveija
stund. Benedikt kom suður í blíð-
skaparveðri kvöldið fyrir Þorláks-
messu. Þau sögðu öll að veður hefðu
skipast eins og Oddný hefði ávallt
sagt: „Ég er alltaf svo lánsöm. Það
hefur ævinlega verið hægt að fljúga
þegar ég hef þurft að komast suður
hversu brátt sem veikindin hefur
borið að.“
Hún dvaldi heima meðan kleift
var, enda umhverfíð heillandi fagurt
og hún fann sitt gildi þar sem
blómstra rósir sunnan undir húshlið
meðan él bylur á norðurglugga
síðasta dag ágústmánaðar. Bene-
dikt, börnin og barnabörnin voru
hennar dýrmæti, hennar lífshnoss.
Þau virtust öll hafa sérstakt næmi
til að bera, líkt og hún sjálf. Stund-
um sagði hún svo giöð: „Þau komu
að norðan í gær,“ eða að nettur hlut-
ur prýddi gluggakistuna og hún
nefndi barnabarn, sem hafði glatt
hana með sínu smekklega vali og
væntumþykju, sem einnig birtist svo
vel í þeirra hinztu kveðju við val
söngs við jarðarför hennar. Eitthvað
gott frá öllum, til allra, um alla.
Slík var öll hennar gerð og um-
hverfi. „Ef þú lendir í vandræðum
þá láttu okkur vita og þér verður
fylgt," var sagt við mig er ég lagði
upp í 30-40 km áfanga yfir örgustu
vegleysur, rétt eins og þau þyrftu
aðeins að skjótast yfir götu.
Minningin um þá stærð sem ekki
verður greind með augunum mun
lengi lifa og lýsa í tilfinningum þeirra
sem þekktu hana. Fjölmyndrænt
form rekaviðarins, rótarhnyðjanna,
sem hrífa ímyndunaraflið með sér á
flug og bera blæ hins óþekkta með
sér eru verðugir minnisvarðar okkar
kynna. Að annast hana og kynnast
henni gat aðeins haft mannbætandi
og þroskandi áhrif. Stundum gat
leikið vafi á um hvor veitti þá meira,
skjólstæðingurinn með sitt þrek, ein-
stæðu lífssýn og þolgæði eða önnuð-
urinn í viðjum vanmáttar, takmark-
aðrar kunnáttu og vanmegnugur til
lausna þegar mest á reyndi.
Af henni mátti læra það sem ekki
verður numið af bókum.
Jóna V. Höskuldsdóttir
Valgeir K. Hauks-
son - Kveðjuorð
Fréttin um lát Valgeirs Kristoff-
ers Haukssonar kom sem þruma
úr heiðskíru lofti. Ekki mörgum
dögum fyrir andlátið hringdi hann
til mín, hress og kátur eins og
venjulega. Við töluðum um allt
milli himins og jarðar, þ. á m. um
mikinn áhuga hans á kanínurækt
sem hann reyndi að framkvæma.
En að biðja um hjálp og skilning
var eins og að beija höfðinu í vegg.
Hann varð fyrir miklum vonbrigð-
um með hvað fáir höfðu áhuga á
þessu á íslandi, því hann vissi að
kanínukjöt er bæði hollt og gott.
Ég kynntist Kristoffer á Hvann-
eyri árin 1966-1968 þegar við vor-
um saman í skóla þar. Við höfum
reynt að halda sambandi öll þessi
ár þó langt væri á milli okkar.
Við áttum saman margar gleði-
og ánægjustundir á hestbaki að
ekki sé talað um stundimar sem
við sungum saman, hann, ég og
Sveinbjörn. Söngurinn var stór
hluti af lífi hans eins og allir vita
sem þekktu Kristoffer. Ég kem
alltaf til með að muna vikuna sem
Kristoffer og Sveinbjörn voru hjá
okkur, mér og fjölskyldu minni í
Noregi. Það var gott að hafa hann
á heimili okkar. Hann var hjálp-
samur og góður við börnin. Því
miður leið sú vika allt of fljótt.
Ég vil nota tækifærið og þakka
fyrir hjartanlegar móttökur á
síðasta sumri þegar við komum til
íslands. Dísa og börn: Þið vissuð
ekki hversu gott þið gerðuð okkur.
Eitt veit ég að ef allir hefðu verið
eins glaðir og góðir sem Kristoffer
hefði ekkí verið erfitt að lifa í þess-
um heimi.
Ég óska ykkur, Dísa og börn,
alls þess besta sem og foreldrum
og systrum.
Að lokum. Eitt eigum við sam-
eiginlegt og enginn getur tekið frá
okkur. Það eru þær ljúfu og góðu
ánægjustundir sem við höfum átt
með Kristófer.
Ég kveð kæran vin. Megi hann
hvíla í friði.
Tryggvi
Til greinahöfiinda
Aldrei hefur meira aðsent.
efni borizt Morgunblaðinu en
nú og því eru það eindregin
tiimæli ritstjóra blaðsins til
þeirra, sem óska birtingar á
greinum, að þeir stytti mál sitt
mjög. Æskilegt, er, að greinar
verði að jaftiaði ekki lengri en
2-3 blöð að stærð A4 í aðra
hveija línu.
Þeir, sem óska birtingar á
lengri greinum, verða beðnir
um að stytta þær. Ef greinahöf-
undar telja það ekki hægt, geta
þeir búizt við verulegum töfum
á birtingu.
Minningar- og
afmælisgreinar
Af sömu ástæðum eru það ein-
dregin tilmæli ritstjóra Morgun-
blaðsins til þeirra, sem rita minn-
ingar- og afmælisgreinar í blaðið,
að reynt verði að forðast endur-
tekningar eins og kostur er, þegar
tvær eða fleiri greinar eru skrifað-
ar um sama einstakling. Þá verða
aðeins leyfðar stuttar tilvitnanir í
áður birt ljóð inni í textanum. Ef
mikill fjöldi greina berst blaðinu
um sama einstakling mega höf-
undar og aðstandendur eiga von
á því að greinar verði látnar bíða
fram á næsta dag eða næstu daga.
Ræður
Töluvert er um það, að Morgun-
blaðið sé beðið um að birta ræð-
ur, sem haldnar eru á fundum,
ráðstefnum eða öðrum manna-
mótum. Morgunblaðið mun ekki
geta orðið við slíkum óskum nema
í undantekningartilvikum.
Ritstj.