Morgunblaðið - 19.04.1990, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ JFTMMTUDAGUR 19. APRIL 1990
21
Flugeldar í flugvélum
eftir Sigmar Þór
Sveinbjörnsson
Þann 29. des. 1988 var ég í áætl-
unarflugi Flugleiða, á leiðinni
Reykjavík-Vestmannaeyjar. Þar sem
mér líkar vel að ferðast með flugvél-
um hlakkaði ég til ferðarinnar. Ég
hef mikinn áhuga á slysavömum alls-
konar, og veit að hvergi er gert
meira í þeim málum en í flugi. Þess
vegna kom mér virkiiega á óvart sú
reynsla sem ég átti eftir að lenda í,
í þessari ferð.
Þar sem ég sat þarna og drakk
kaffið mitt, í Flugstöðinni í
Reykjavík, virti ég fyrir mér þá far-
þega sem voru að fara til Eyja. Tók
ég eftir því að sumir farþegarnir
voru með plastpoka fulla af flugeld-
um og blysum. Ég hugsaði með
mér, miklir kjánar eru þetta að halda
að þeir komist með þetta um borð í
flugvélina, enda fór það svo að það
voru teknir pokar af þremur farþeg-
um. Ekki voru farþegarnir alveg
sáttir við starfsfólk Flugleiða en tóku
þó rökum á endanum.
Ekki er að orðlengja það, kallað
var út í vél. Ég var með þeim fyrstu
um borð og settist í þriðja fremsta
sætið. Þau sem sátu fyrir framan
mig komu með þeim seinustu inn í
vélina, ung hjón. Tek ég eftir því
þegar ungi maðurinn sest, að hann
er með fullann poka af flugeldum
og blysum, og standa prikin langt
upp úr pokanum. Ég hnippti í mann-
inn og benti honum á, að það væri
stranglega bannað að fara með þetta
í flugvélina og ég hefði horft á starfs-
fólk afgreiðslunnar taka af þremur
farþegum samskonar poka þegar
skráðir voru inn farþegarnir. Farþeg-
inn með pokann sagði að þetta væri
allt í lagi, hann hefði sl. þrjú ár far-
ið til Eyja um áramót og alltaf ferð-
ast með flugeldana svona. Það hefði
aldrei verið sagt neitt við því. Ekki
vildi ég una þessu og bað hann að
spyija flugfreyjuna hvort þetta væri
leyfilegt. Hann sagði að hún vissi
af þessu, því að hann hefði rétt ver-
ið búinn að reka prikin í augun á
henni þegar hann kom inn í vélina.
Nú fór að síga í mig og ég var
ákveðinn í því að tala sjálfur við flug-
freyjuna þegar hún færi framhjá
mér. Hún var aftur á móti upptekin
við að koma manni í hjólastól fyrir
aftast í flugvélinni. Meðan hún var
að koma manninum fyrir voru hreyfl-
arnir settir í gang og vélin tók af
stað út á flugbrautina. Skömmu
seinna kom flugfreyjan fram eftir
vélinni og hugði að farþegum. Ég
reyndi að ná sambandi við hana en
hún virtist ekki heyra í mér, senni-
lega út af vélarhljóðinu. Hún struns-
aði fram í vélina eitthvað að ræða
við flugmennina. Þá hugðist ég tala
við hana þegar hún kæmi til baka.
En eitthvað dvaldist henni lengi
frammí, við vorum komnir langt eft-
ir flugbrautinni þegar hún kom aft-
ur, svo ég ákvað að aðhafast ekkert
í málinu að sinni. Nú var komið að
brautarenda og flugvélin tók á loft.
Eins og oftast í flugtaki hristist allt
og nötraði og titringurinn varði í 10
mín., eða hálfa leiðina.
Á meðan var ég vægast sagt
skíthræddur og hugsaði sem svo að
nú væru helvítis flugeldarnir að
nuddast saman í pokanum, og það
mætti því búast við því að kviknaði
í þeim hvenær sem væri. Eftir 10
mínútna flug hætti hristingurinn og
þessi titringur sem var í vélinni og
róaði það mig svolítið. Það flaug í
gegnum huga mér hvað það var rétt
að banna reykingar í innanlands-
flugi, ekki hefði það bætt skapið að
vita einhvern með sígarettu í vél-
inni. Flugið til Vestmannaeyja tók
20 mín. og lentum við þar án óhappa,
þar lauk ógeðslegustu flugferð sem
ég hef farið. Þegar ég stend upp til
að ganga út úr vélinni sé ég mér til
mikillar furðu að tveir aðrir farþegar
eru með samskonar poka og farþeg-
inn sem sat framan við mig, þar með
höfðu þrír farið inn í vélina með flug-
elda. Þetta var þremur of mikið og
mér datt í hug: Hvað með aðra far-
þega, gat ekki verið að einhveijir
væru með þess háttar í handtöskum
eða jafnvel í stórum ferðatöskum
með öðrum farangri?
Þótt ég vissi svarið, spurði ég
umboðsmann Flugleiða þegar ég
kom inn í flugstöð, hvort mætti vera
með flugelda um borð. Hann sagði
að það mætti alls ekki, það væri
stranglega bannað. Ég skýrði honum
frá því að þrír farþegar hefðu verið
með þess háttar í vélinni. Hann var
að afgreiða flugvélina svo við gátum
ekki rætt þetta að sinni. (Seinna
ræddum við saman um þetta mál.)
Þegar heim kom hringdi ég í af-
greiðslu Flugleiða í Reykjavík og
spurðist fyrir um það hvort mætti
vera með flugelda með sér í vélum
félagsins, sú sem svaraði þurfti að
leita sér upplýsinga til að geta svar-
að mér, auðvitað neitandi. Skýrði ég
henni síðan frá því hvers vegna ég
hringdi. Þar sem mér fannst af-
greiðslan taka þessu fálega, ákvað
ég að hringja í hærra settan mann.
Hann var mér mjög þakklátur fyrir
að hafa komið þessu á framfæri við
sig, og sagðist strax ætla að gera
eitthvað í málinu, sem hann og gerði.
Hér hefði þessi saga átt að enda.
en svo er ekki. Því nú kemur að
ekki síður umhugsunarverðum kafla.
Um páskana fór ég í fermingarveislu
eins og gengur. Á mannamótum sem
þessum koma mörg mál til umræðu,
og þar á meðal var flughræðsla. Þar
sagði ég frá fyrrgreindri sögu af
sjálfum rriér. Hjón sem hlustuðu á
mig höfðu nú aðra sögu að segja en
svipaða. Þannig var að þau höfðu
verið á Kanaríeyjum yfir jól og ára-
mót (1988-1989). Á gamlárskvöld
tóku þau eftir því að íslendingarnir
fóru að skjóta upp flugeldum og
kveikja á blysum í tugatali. Þegar
Sigmar Þór Sveinbjörnsson
farið var að skála fyrir nýja árinu
spurðu þau fólkið að því hvar það
hafi keypt flugeldana og blysin. Jú,
það var ekkert mál. Þau komu með
það með sér frá íslandi, ekki einn
maður heldur margir. Ég er sann-
færður um að þetta fólk sem pakkar
þessu sprengiefni niður í töskur
sínar, gerir sér enga grein fyrir því
hvað það er í raun og veru að gera,
enda hvergi minnst á þetta neins-
staðar í auglýsingum flugfélaganna,
að ekki megi hafa þetta í farangri
farþega.
Ég skrifa þessar línur eingöngu
til að vekja fólk til umhugsunar um
þessa hættu og til að benda stjórn-
endum allra flugfélaga á að fræða
farþega sína um hættuna sem þetta
skapar í hinum annars örugga ferða-
máta sem flugið er. Það mætti gera
með auglýsingum í bæklingum ferða-
skrifstofanna, og með auglýsingum
í desember á öllum flugstöðvum
landsins. Fyrir nokkrum árum var
mikið rætt um að einnota gaskveikj-
arar gætu sprungið og einn slíkur
hefði jafnvel grandað farþegaþotu.
Þetta vita flestir íslendingar og fara
því ekki með slíka kveikjara um borð
í þotur.
Höfundur er stýrimaður á
licrjólfi.
NYR O G STÆRRI
MEÐ ALLA KOSTI SM A B I L S I N S
Frumsýning í nýjum húsakynnum
Suzuki bíla, Skeifunni 17, fimmtud.-sunnud.
Um leið og Suzuki bílar flytja í nýtt húsnæði að Skeif-
unni 17 bjóðum við þérað koma, skoða og reynsluaka
þessum glæsilega farkosti, Suzuki Swift Sedan, og
þiggja léttar veitingar. Nú er tækifæri hinna fjölmörgu
ánægðu Suzuki eigenda til að eignast stærri og rúm-
betri bíl, en halda jafnframt þeim fjölmörgu kostum
sem grýða þessa frábæru bíla.
Suzuki Swift Sedan er fáanlegur í ýmsum útfærslum
og ein þeirra hentar þér áreiðanlega. Meðal annars
í hinu nýja og glcesilega húsnœði í
Skeifunni 17, er allt
á einum stað: góð
sýningaraðstaða,
varahlutir, verkstœði
og persónuleg þjónusta.
Sýningin er opin:
fimmtudag kl. 13—17
föstudag kl. 09-18
laugardag kl. 10-17
sunnudag kl. 13-17
býðst þessi kostagriþur með 1,6 lítra, 16 ventla og
91 hestafla vél sem þýðir minni mengun og afar þýð-
an gang. Einnig má fá hann með
srtengdu aldrífi sem margfaldar
gæði aksturseiginleikanna og
eykur öryggið.
Suzuki Swift Sedan er sérlega glæsilegur og rúm-
góður að innan og það fer vel um farþegana. Farang-
ursgeymslan er líka ótrú-
lega rúmgóð.
SWIFTSEDAN: frákr. 765.000,-
SWIFT: frá kr. 613.000,-
Gleðilegt Suzuki sumar
$ SUZUKI
—...............—
SUZUKIBÍLAR HF
SKEIFUNNI 17 ■ SÍMI 685100