Morgunblaðið - 01.02.1997, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 1. FEBRÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
»
t
Ástkær faðir minn,
SIGURÐUR SIGURÐSSON
verslunarmaður,
Kleppsvegi 20,
Reykjavík,
andaðist þann 29. janúar.
Jónas Sigurðsson.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
HAFDÍS INGVARSDÓTTIR,
Austurströnd 2,
Seltjarnarnesi,
verður jarðsungin frá Seltjarnarnes-
kirkju mánudaginn 3. febrúar kl. 13.30.
Aðalheiður Gestsdóttir, Sigurður Þór Sigurðsson,
Hafþór Gestsson, Emma G. Eiríksdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
<4*
t
Elskulegur maðurinn minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og bróðir,
E. KRISTINN CLAUSEN,
sem andaðist í Flore í Noregi 20. janúar,
verður jarðsunginn frá Grafarvogskirkju
mánudaginn 3. febrúar kl. 13.30.
Ragnheiður Blandon,
Hrund Clausen, Ola Waage,
Ole K. Clausen,
Kristín Clausen,
Ragnar Steinn Clausen,
Hörður Þ. Sigurðsson,
Þorsteinn Kristinsson,
barnabörn og systkini.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og vinarhug
við andlát og útför eiginmanns míns
og föður okkar,
SIGURSTEINS ÓSKARS
JÓHANNSSONAR
frá Galtarvík.
Sérstakar þakkir til E-deildar Sjúkra-
húss Akraness.
Fyrir hönd aðstandenda.
Þuríður Katarínusardóttir
og börn.
Hjartans þakkir til allra sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns míns, föður,
fósturföður, tengdaföður og afa,
BJÖRNS GUNNARS JÓNSSONAR
bónda,
Laxamýri,
Suður-Þingeyjarsýslu.
Guð blessi ykkur.
Kristjóna Þórðardóttir,
Jón Helgi Björnsson,
Halla Bergþóra Björnsdóttir,
Sveinbjörg Björnsdóttir, Helgi Hróðmarsson,
Elín Margrét Hallgri'msdóttir, Kjartan Helgason
og barnabörn.

Eitt blab fyrir alla!
SR^rðisnMikM^
-kjarni málsins!
OLGEIR H.
JÓNSSON
+ 01geir Hinriks-
son Jónsson var
fæddur á Höskulds-
stöðum í Reykjadal
5. maí 1902. Hann
andaðist I Hvammi,
heimili aldraðra á
Húsavík, 24. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Kristín Kristjáns-
dóttir, d. 1945, og
Jón Olgeirsson, d.
1936, er bjuggu á
Höskuldsstöðum
frá árinu 1898. Hös-
kuldsstaðasystkinin
voru alls tíu, og var Olgeir sjö-
undi í röðinni, en auk hans eru
Jiau, í aldursröð: Björg, Anna,
Asgeir, Elín, Hermína, Ásrún,
Sigfríður, Dórothea og Jakob-
ína. Eru þau nú öll látin nema
Sigfríður og Dórothea. Olgeir
ólst upp á Höskuldsstöðum og
tók við búinu af föður sínum
ásamt systkinum sinum, þeim
Heldur er hugur minn þungur
og erfítt að festa hann við nútíðina,
því gamlir tímar leita mjög á þessa
stundina. Olgeir Jónsson, Olli
frændi á Höskuldsstöðum, er farinn
yfír móðuna miklu. Egill Olgeirs
hringdi í okkur kvöldið sem Olli dó
og sagði okkur tíðindin. Það hafði
verið haldið þorrablót í Hvammi um
kvöldið. Borðhaldið gekk vel fyrir
sig og var mjög gaman. M.a. voru
skemmtiatriði, söngur og fleira.
Olli hafði beðið sönghópinn að æfa
óskalag og var það síðasta lagið á
dagskránni. Það var ljóðið mitt um
Reykjadalinn, dalinn, sem honum
þótti svo óumræðilega vænt um.
Olli hlustaði á og ljómaði allur.
Hann var sáttur og ennþá teinréttur
og hress. Síðan var stiginn dans
og dansaði Olli einn dans, en fór
síðan til herbergis síns, en þangað
komst hann ekki af sjálfsdáðum.
Hann féll á ganginum og þó svo
að læknir væri kominn innan nokk-
urra mínútna, kvaddi Olli á nokkr-
um andartökum. Vona ég að þar
með hafi gengið eftir ósk hans um
að verða ekki sjúkur og öðrum til
byrði.
Olli frændi var okkur öllum sem
áttum því láni að fagna að kynnast
honum sem börn og unglingar, mik-
ill vinur og leiðbeinandi, en ekki
síst tákn þess tíma sem var þá að
kveðja í samfélagi okkar. Við lærð-
um til verka með þeim amboðum
sem fyrri kynslóð notaði og okkur
lærðist að ekki er allt fengið með
hraða og kröfum nútímans. Olgeir
Jónsson var maður orðheldinn,
traustur, vinamargur og umfram
allt sá sem allir, sveitungar sem
frændur og vinir, gátu leitað til.
Alltaf var einhveija úrlausn að hafa
hjá honum og konu hans Krist-
björgu Jónsdóttur, sem nú er geng-
in fyrir nokkrum árum. Við hjónin
áttum okkar bestu stundir tengdar
þessu fólki og heimili þeirra að
Höskuldsstöðum í Reykjadal. Þar
áttum við okkar tilhugalíf og þar
áttum við vini sem voru hafnir yfír
allt kynslóðabil. Þau hjónin ásamt
heimilismanni sem hjá þeim var síð-
ustu búskaparárin, Aðalsteini Krist-
Ásgeiri og Önnu.
Arið 1953
kvæntist Olgeir
Kristbjörgu Jóns-
dóttur, f. 31.12.
1907, frá Voladal á
Tjörnesi, d. 30.10.
1982, en hún hafði
komið til hans sem
ráðskona árið
áður, þá orðin
ekkja og með tvö
börn, Pétur, f.
1934, og Helgu
Sigurrós, f. 1939.
Þau bjuggu á Hö-
skuldsstöðum allan
sinn búskap, eða þar til þau
fluttu í Hvamm, heimili aldr-
aðra á Húsavík, 1982. Þá var
Kristbjörg farin að missa heils-
una, en Olgeir var hraustur og
stóð á áttræðu þegar hann
hætti búskap.
Útför Olgeirs fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
jánssyni frá Bergstöðum, voru okk-
ur bömum og unglingum sem áttum
þar lengri eða skemmri dvöl, sumar-
langt eða ámm saman, eins og sum
okkar, bestu vinir og uppalendur
sem nokkur getur óskað sér. Mörg
dæmi og margar sögur er hægt að
segja frá þessum árum. Þó held ég
að ekki sé hægt að taka allt til hér
og erfítt er að gera upp á milli,
voranna við lambfé, girðingarvinnu
og áburðardreifíngu, sumarvinnu
við heyskapinn, sláttar og hirðingar
eða haustanna við smölun, flokkun-
ar sláturfjár, slátranar og undirbún-
ings vetrar. Þá var ómetanlegt að
kynnast natni og umhyggju hans
og þeirra allra við gegningar og
hirðingu búsmala yfír veturinn. Því
kynntist ég nokkuð þegar nálgaðist
fullorðinsár mín.
Ég get þó ekki látið hjá líða að
minnast heyskapar á útengjum, nið-
ur við Vestmannsvatn, þar sem
slegið var með orfí og ljá. Síðan
bundum við í bagga, votaband, sem
við settum í prammann og fluttum
þangað sem hægt var að koma
vagni og dráttarvél að vatninu. Þá
munum við líka þegar síðast var
heyjað í Höskuldsstaðaey. Þar var
heyið þurrkað og bundið í bagga
sem vora á sama hátt selfluttir í
prammanum til lands. Ekki get ég
sleppt að geta veiðiskaparins í Vest-
mannsvatni.
Ofarlega í huga verða okkur
stundirnar við vatnið, umhverfíð
allt er ein náttúraperla og gerast
þær ekki fegurri á íslandi. Sumar-
kvöldin í kyrrðinni við vatnið þegar
verið var að vitja um lagnet eða
draga fyrir gleymast engum sem
það hefur upplifað. Að læra hand-
tökin og staðsetningar, mið og ann-
að sem í huga verður að hafa þeg-
ar verið er að veiða þama er eitt,
en það sem Olli kenndi okkur um
lífíð, náttúruna, kyrrðina, fegurðina
og hvernig allt þetta hafði síðan
áhrif á líf okkar, mannlífíð allt, það
er eitthvað sem maður lærir bara
á Stólpadráttunum hjá Olgeir á
góðu kvöldi eftir langan og erfíðan
dag í heyskap eða öðrum daglegum
verkum í sveitinni. Þá era okkur
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug vegna andláts og
útfarar
ÞORSTEINS FRIÐRIKSSONAR
frá Hálsi,
Dalvík.
Guð blessi ykkur öll.
Arnar Þorsteinsson,
Guðrún Björk Þorsteinsdóttir,
Friðrik Magnússon,
Arnfríður Friðriksdóttir,
Magnús Friðriksson,
Sveinn Friðriksson,
Hlynur Þór Sveinbjörnsson,
Guðrún Þorsteinsdóttir,
Sigurður Helgi Hreinsson,
Rósfrfður Káradóttir,
Björk Þorgrímsdóttir.
öllum ógleymanlegar margar
stundir við orgelið í stofunni, á
tröppunum á vorkvöldum eða um
,júlínótt“ við vatnið, þegar söngur-
inn ómaði, þar sem við lærðum öll
gömlu og góðu lögin. Hver man
ekki „Kvöldið er fagurt", „Nú máttu
hægt um heiminn líða“ eða „Kvöld-
blíðan lognværa kyssir hvern reit“.
Olgeir lauk svo oft erfiðum vinnu-
degi með því að kalla hópinn saman
að orgelinu til að syngja fallegt lag
áður en lagst var til hvflu.
Fyrir þessar stundir eram við svo
óendanlega þakklát og þær hafa
gefíð okkur svo mikið og vonandi
getum við skilað einhveiju af því
til bama okkar og komandi kyn-
slóða.
Það segir mikið um þetta fólk
að ættlið eftir ættlið komu böm og
unglingar til sumardvalar hjá þeim,
Þannig hélst og endurnýjaðist sam-
bandið, ekki bara við heimilisfólkið,
heldur má segja að allur sá hópur
fólks sem þar dvaldi á mismunandi
tímum þekktist og kynntist. í dag
er það vel á þriðja tug manna sem
við þekkjum, bæði sem voru okkur
samtíða þar, en einnig þeir sem
vora þar áður og svo líka börn
þeirra, sem vora þar á eftir okkur.
Þetta fínnst mér lýsa Olla frænda
og fólkinu á Höskuldsstöðum betur
en svo margt annað sem hægt
væri að segja frá, því af nógu er
að taka. Þessi andartök og minn-
ingabrot rísa hvað hæst með okkur
hjónum þegar við lítum til baka.
Elsku Olli, ég bið góðan Guð að
geyma þig og ég veit að á hans
vegum mun þörf fyrir þig og þína
líka. Við þökkum af alhug samveru
liðinna ára og þann fjársjóð sem
við notum í daglegu lífí og rekja
má til vera okkar hjá þér.
Ég kveð þig, elsku frændi minn,
ég veit að þú fórst sáttur við alla
menn og hafðir lokið góðu verki,
því get ég ekki leyft mér að syrgja
í eigingirni, en í þess stað fagna
ég heimkomu þinni til ástvina, vina
og ættingja sem gengnir era á und-
an þér.
Þinn systursonur,
Stefán Jón Bjarnason.
Fyrir rúmlega hálfri öld voru
búskaparhættir í sveitum landsins
með öðrum hætti en nú á dögum.
Þegar við systkinin „vorum send í
sveitina" austur að Höskuldsstöðum
í Reykjadal á fímmta áratug aldar-
innar vora hestarnir ennþá helstu
aflgjafamir við bústörfín, fyrir utan
fólkið á bænum. Það varð okkur
mikill og dýrmætur skóli að fá að
kynnast gömlu búskaparháttunum
og einnig að fylgjast með innreið
nýrra tíma í búskapnum.
Það hafði ekki síður mikil áhrif
á okkur að kynnast því heilsteypta
og glaðlynda fólki sem tók á móti
okkur á vorin og gekk okkur í for-
eldrastað yfír sumarið.
Olgeir bjó á Höskuldsstöðum öll
þau ár sem við vorum þar í sveit.
Hann kenndi okkur að umgangast
húsdýrin með vinsemd og virðingu
og einnig lærðum við að meta gildi
þess að reyna að vinna verk okkar
fljótt en af vandvirkni. Þessi þjálfun
hefur orðið okkur dijúgt veganesti.
Þegar við urðum eldri og vorum
ekki lengur að staðaldri í sveitinni
yfir sumarið urðu samskiptin að
sjálfsögðu minni, en alla tíð hafa
tengslin haldist. Og það hefur alltaf
verið jafn ánægjulegt að heimsækja
Olgeir, lengst af á Höskuldsstöðum,
meðan hann bjó þar, og seinni árin
á Dvalarheimilinu Hvammi á Húsa-
vík, þar sem hann dvaldi eftir að
hann hætti búskap.
Svo kemur sumarið bjarta.
Sólin á lofti hækkar.
Mannsins hugur og hjarta
heillast af jurt, sem stækkar,
úr blöðum sínum hún breiðir,
bætir landið og græðir,
áhyggjum bóndans eyðir,
uppskeruvonir glæðir.
Við systkinin kveðjum góðan vin
með þessum orðum föður okkar,
Ármanns Dalmannssonar, um sum-
ardrauma bóndans.
Ingólfur og Stefanía
Ármannsbörn.