Morgunblaðið - 06.12.1998, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
SÆVAR
PÁLSSON
+ Sævar Pálsson
fæddist á Suður-
eyri við Súganda-
Qörð 17. janúar
1942. Hann lést á
Landspítalanum 21.
nóvember síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá
Bústaðakirkju 1.
desember.
Elsku Sævi. Okkur
systumar langaði að
kveðja þig.
Þú fórst svo snögg-
lega, það var varla að við tryðum
því að þú hefðir kvatt þennan heim.
Við komum til með að sakna þín
mikið, stundanna þegar öll fjöl-
skyldan og þú fór í útilegu og
bústað. Þú lékst á als oddi og það
var svo gaman að hafa þig með.
Við viljum þakka þér samveruna
hér á jörð. Vonandi líður þér vel þar
sem þú ert núna, elsku Sævi.
Guð blessi þig.
Linda og Heiða.
Það sem hefti þroska þinn
efldi minn.
Þessar ljóðh'nur Þórarins Eldjárns
til sonar síns komu í huga minn þeg-
ar ég heyrði lát Sæva eins og hann
var alltaf kallaður. Ég kynntist hon-
um þegar ég kom unghngur til
Suðureyrar. Hann var á eftir í
þroska eins og það er kallað. Fljót-
lega urðum við mestu mátar og
hann fór að heimsækja okkur vin-
konurnar í verbúðina. Sævi var
alltaf tilbúinn að fara í sendiferðir
fyrir okkur hvort heldur var út í
sjoppu á kvöldin eða snúast í kring-
um okkur í vinnunni í frystihúsinu.
Það var óhætt að treysta því að
hann kom alltaf með réttar pakkn-
ingar ef við báðum hann að sækja
fyrir okkur. Þó kunni hann ekki að
lesa og enn síður útlenskuna sem
stóð á umbúðunum en hann þekkti
orðin og honum urðu aldrei á
mistök. Hann sá líka strax ef ein-
hverjum hafði orðið á að pakka í
rangar umbúðir og lét samstundis
vita. Sævi var hluti af lífinu í fi’ysti-
húsinu, hann passaði sín verk og var
eldsnöggur að vinna þau.
Hann fylgdist vel með öllu í þorp-
inu og vissi um allt sem gerðist,
skipakomur, afla, fólk sem kom og
fór. Hann var ótrúlega minnugur á
fólk og atburði og um svo ótalmargt
einstakur. Hann hafði fyrir sið að
blanda ekki saman lífinu í vinnunni
og fjölskyldunni. Eitt sumarið tókst
okkur nöfnu minni Kristjánsdóttur
að brjóta þessa reglu hjá honum og
fengum Leó bróður
hans til að fara með
okkur heim í sveitina
okkar. Hann var ekki
vanur að vilja fara í
langferðir en í þetta
skipti vildi hann koma
með okkur og var þetta
heilmikil reynsla fýrir
okkur öll.
Eftirá finnst mér
stórkostlegt að foreldr-
ar hans sem ekki
þekktu okkur mikið
skyldu lofa okkur að
gera þetta. Að hafa
fengið að kynnast
Sæva, eignast vináttu hans og traust
finnst mér hafa verið gæfa og eitt af
því sem hafi auðgað líf mitt og aukið
skilning á fjölbreytni mannlífsins.
Móður hans, bræðrum og fjölskyld-
um þeirra votta ég samúð mína.
María Játvarðsdóttir.
„Enginn veit sína ævi fyrr en öll
er.“ Það sannar máltækið. Það er
sunnudagskvöld, komið fram yfir
miðnætti, ég sit við eldhúsborðið og
reyni að koma hugsunum mínum á
blað. Hvernig fer maður að því að
kveðja gamlan og tryggan vin sinn?
Hann Sævar Pálson, vinur minn, er
látinn, langt um aldur fram. Kallið
kom snöggt. Hann þurfti ekki að
þjást, betra gat það ekki verið. Við
Sævi ólumst upp hlið við hlið, hann á
Hjallavegi 13, en ég á 14 á Suður-
eyri við Súgandafjörð. Hann Sævi
var mikill barnavinur. Ég man það
að okkur krökkunum fannst það
mikill heiður þegar hann bauð okkur
í bíltúr með sér um eyrina, ég tala
nú ekki um þegar hann bauð okkur í
langan bíltúr. Þá var oft stoppað á
leiðinni og trallað mikið. Við Sævi
unnum saman í Fiskiðjunni Freyju,
það var oft gaman í vinnunni hjá
okkur. Allt vildi hann íyrir okkur
vinkonurnar gera, hann stjanaði við
okkur í vinnunni, við þurftum bara
að kalla þá var hann kominn um
hæl, sótti allt sem okkur vantaði. Ég
man þegar við vorum að fara heim í
matartíma, þá kom Sævi og sagði
við okkur vinkonurnar: „Eigum við
að koma í kapp heim?“ Við vorum
fljótar að samþykkja það hlæjandi.
Oftast var það Sævi sem vann, því
hann var svo fljótur að hlaupa.
Leiðir okkar Sæva skildu árið
1971, því þá fluttist ég suður. En við
hittumst aftur 17 árum síðar. Árið
1988 byrjaði ég að vinna í Háskóla-
bíói, þar sem þessi elska vann. Það
voru miklir fagnaðarfundir, hann
hafði lítið breyst frá því að við
sáumst síðast. Þegar ég mætti í
vinnuna kom hann hlaupandi á móti
SIGVALDIFANNDAL
TORFASON
+ Sigvaldi Fanndal Torfason
fæddist í Hvítadal í Saurbæ í
Dalasýslu 2. júlí 1922. Hann lést á
Héraðssjúkrahúsinu á Blönduósi
19. nóvember síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Blönduós-
kirkju 28. nóvember.
Þegar undirritaður var strákur
var Blönduós lítð þorp þar sem allir
þekktu alla. Einn góðan veðurdag
hafði nýr maður bæst í hina vösku
sveit bílstjóra á Blönduósi. Það var
Sigvaldi Torfason frá Hvítadal í Döl-
um. Hann var Strandamaður að ætt-
erni, mikill á velli og vörpulegur.
Ekki man ég hvernig fyrsti bíllinn
hans var en minnir þó að það hafi
verið Bedford. Hitt man ég hvert
keyrslulagið var hjá Silla en það lýsti
áhuga og það var eins og bfllinn
ræskti sig öðru hvoru.
Ástæða þess að Silli tók sér ból-
festu á Blönduósi var sennilega sú að
hann giftist Elísabetu, dóttur Finns
frá Skrapatungu, mikilli myndar- og
mannkostakonu.
Þau eignuðust fimm prýðilegar
dætur, Ingibjörgu, Guðrúnu, Torf-
hildi, Sjöfn og Svölu. Fljótlega hóf
Silli að annast olíudreifingu í
héraðinu og rækti það starf með
mikilli prýði í hartnær fjóra áratugi.
Þrennt var það sem einkenndi Sig-
valda Torfason. í fyrsta lagi mikil
greiðasemi. Hann vildi hvers manns
vanda leysa og brá ævinlega skjótt
við ef mann vantaði olíu og sparaði
enga fyrirhöfn.
I öðru lagi var Silli einstaklega
gestrisinn og þau hjón bæði. Á Ar-
brautinni var öllum tekið með sömu
rausninni og myndarskapnum á
þehTa fallega heimili og gilti þá einu
hvort maður kom þar í hópi bænda í
kaupstaðarrekstri eða á ferðalagi
með forsætisráðherra, alúðin var
alltaf söm.
I þriðja lagi var Silli mjög trygg-
lyndur drengskaparmaður. Hann
var samvinnumaður af hugsjón og
öruggur stuðningsmaður Framsókn-
arflokksins. Nú er Sigvaldi fallinn
frá. Ég þakka af heilum hug sam-
starf og vináttu undanfarna áratugi.
Ég færi Elísabetu, dætrum hans,
bamabömum og ástvinum öðrum
innilegar samúðarkveðjur.
Páll Pétursson.
SUNNUDAGUR 6. DESEMBER 1998 41
MINNINGAR
mér og sagði fagnandi með út-
breiddan faðminn: „Elskan mín,
ertu komin?“ Það vora ávallt svona
hlýjar móttökur sem maður fékk
þegar komið var í vinnu. Hann var
ekki bara svona við mig, heldur
einnig við hina vinnufélagana. Þetta
þótti okkur sem unnum í Háskóla-
bíói vænt um. Þarna er honum rétt
lýst, vinur vina sinna. Ég veit að
vinnufélagar hans úr Háskólabíói
eiga eftir að sakna þess að hann
komi ekki fagnandi þegar þeir mæta
til vinnu.
Við gátum strítt hvort öðru, farið
í gannislag eða í sjómann. Það var
oft glatt á hjalla á kaffistofunni okk-
ar í Háskólabíói og þar var Sævi
hrókur alls fagnaðar. En það kom
stundum fyrir að ég þurfti að
skamma hann, þá varð hann voða-
lega sár og sagði alltaf: „Ég skal
vera góður. Emm við ekki vinir?“
Það var stór stund þegar Sævi fór
að fara einn í strætó. Hann var svo
stoltur af því að geta farið einn með
fjarkanum í vinnuna. Það er sárt að
kveðja gamlan og tryggan vin.
Elsku Sævi, nú ert þú farinn til
guðs. Ég þakka þér fyrir samver-
una. Elsku Svana, Berti, Leó og
Gunni og aðrir ástvinir, ég votta
ykkur samúð mína og bið guð að
blessa ykkur á þessari sorgarstund.
Hervör Ilallbjörnsdóttir.
Sævar er dáinn. Á örfáum klukku-
stundum er hann allur. Dauðinn
kemur okkur alltaf að óvömm, sér-
staklega þegar fólk er hrifið svo
skyndilega frá okkur. Við hér á sam-
býlinu, sem Sævar bjó á, emm varla
búin að átta okkur á að þetta hafi
gerst. En svona er víst lífið. I einni
svipan getur það gjörbreyst. Sævar
var mjög litríkur persónuleiki,
aldrei lognmolla í kringum hann.
Hann hafði þessa sérstöku útgeisl-
un, barnslega einlægni, en var í senn
valdsmannslegur. Sævar var mjög
samviskusamur og hafði sterka
ábyrgðarkennd. Sævar sá til þess að
hver hlutur væri á sínum stað, hvort
sem það var í eldhúsinu, þvottahús-
inu eða bara hvar sem var. Ef eitt-
hvað týndist fann Sævar það alltaf.
Hann var í raun mikill stjórnandi og
skipuleggjandi. Hann var mjög
vinnusamur og alltaf að. Þegar hann
kom heim á daginn leit hann beint í
ísskápinn til að athuga hvað vantaði
fyrir morgundaginn og varð að
bjarga því strax, ekki seinna en
núna. Hann hafði mikla persónu-
töfra og með sterkustu einkennum
hans vom húmor og leikaraskapur.
Mér er minnisstætt þegar hann setti
á sig hatt og tók staf og fór í upp-
áhaldsgervið sitt, „gamla manninn".
Það var oft glatt á hjalla við
kvöldverðarborðið. Sævar gaf oft
skemmtilegar lýsingar á atburðum
dagsins með tilheyrandi látbragði og
framkomu. Sævar þekkti ótal
marga. Við fómm oft saman í versl-
unarferðir og alltaf þekkti Sævar
einhvern sem gaf sig á tal við hann.
Sævar sinnti ótal mörgum
smáhlutum hér á sambýlinu og nú
spyrjum við hvert annað: „Hver á
nú að sjá um þetta? Sævar sá alltaf
um þetta.“ Hann var mjög vanafast-
ur og allir hlutir áttu að gerast á
réttum degi og tíma, t.d. á fóstudög-
um eftir kl. 16. Þá setti minn maður
allt fram á gang og skúraði herberg-
ið sitt. Ekkert gat haggað þessu
frekar en öðm í lífi Sævars. Á hverj-
um degi fagnaði Sævar mér innilega
með kærleiksríkri framkomu sinni.
Eins og ég væri einstök. En einmitt
svona leið mörgum sem umgengust
Sævar. Með sinni sérstöku fram-
komu laðaði hann fram það besta í
okkur öllum. Er það ekki einmitt
þannig sem við eigum að umgangast
hvert annað? Þetta kenndi Sævar
okkur. Sævar átti ástríka og góða
fjölskyldu sem sinnti honum vel og
alltaf var hann með í einu og öllu hjá
þeim. Var það Sævari mikill styrkur
og uppörvun.
Ótal minningabrot og glefsur
koma upp í hugann er við minnumst
ljúfra og ánægjulegra stunda með
Sævari. Allar skemmtilegu upp-
ákomurnar með honum fá okkur til
að brosa og hjálpa okkur til að yfir-
vinna sorgina vegna skyndilegs frá-
falls hans. Við vottum aldraðri móð-
ur hans og fjölskyldu samúð okkar.
Birna Birgisdóttir.
KRISTÍN
BENEDIKTSDÓTTIR
+ Kristín Bene-
diktsdóttir fædd-
ist 14. febrúar 1917
að Hömrum í Hauka-
dal, Dalasýslu. For-
eldrar hennar voru
hjónin Guðrún
Guðjónsdóttir og
Benedikt Jónasson.
Kristín var næstelst
fjórtán systkina.
Kristín hóf sambúð
með Hermanni G.
Jónssyni f. 4.11. 1897
að Arnarstapa á
Snæfellsnesi, d. 10.5.
1954. Böm þeirra
vora Qögur, Erna, f. 15.11. 1936,
d. sept. 1979, Hreinn, f. 20.10.
1939, Jón Steinar, f. 2.8. 1945,
Hermina Guðrún, f. 10.6. 1954.
Utför Kristínar fer fram frá
Áskirkju á morgun, mánudaginn
7. desember, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Mig langai- til að kveðja elsku-
lega ömmu mína, hana ömmu Stínu
eins og ég og hin barnabörnin
kölluðum hana ávallt. Amma Stína
var yndisleg og góð manneskja
sem ég bar mikla virðingu fyrir og
þótti mikið til koma.
Amma Stína passaði mig þegar
ég var í kringum tveggja ára og
var einstaklega góð amma og hlý.
Ég á margar góðar minningar frá
þessum áram þegar ég kom á
Óldugötu 57 til ömmu Stínu. Amma
Stína prjónaði mikið á okkur
krakkana og eftir að hún veiktist
söknuðum við öll lopavettlinganna
og ullarsokkanna hennar. I ki’ing-
um 1980 lá leið hennar
vestur í Haukadal í
Dalasýslu þar sem
Guðjón Benediktsson,
bróðir hennar, bjó
ásamt konu og böm-
um. Amma hafði verið
mikið veik og kom
vestur rétt til að jafna
sig en dvölin varð að
fimm árum, að ég
held, henni leið svo vel
hjá þeim Guðjóni og
Stínu að húiy
blómstraði hreinlegá.
Ég vil þakka þeim
Guðjóni og Stínu fyrir
að hafa reynst henni ömmu svona
vel. Ég man hvað mér þótti gaman
að koma vestur og hitta ömmu og
fá að sofa í herberginu hennar. Ég
man líka hvað mér fannst alltaf góð
lykt af ömmu og hún hafði svo
mjúkar hendur, enda sofnaði hún
aldrei nema að setja á sig
handáburð.
Elsku amma, ég er svo glöð yfir
því að hún Svala mín fékk að kynn-
ast þér á Elliheimilinu Grand. Hún
kom mjög oft með mér eða mömmu
að heimsækja þig, við komum báð-
ar daginn áður en þú yfirgafsK
þennan heim og þú varst frekar
slöpp en samt reistir þú þig upp til
þess að veifa Svölu.
Elsku amma mín, ég veit að þar
sem þú hvílir nú, laus við allar
þjáningar, líður þér vel og ert búin
að hitta Hermann afa.
Hvíldu í friði elsku amma mín.
Þín
Bjarghildur Káradóttir.
SVANHVIT
EGILSDÓTTIR
+ Svanhvít Egilsdóttir,
fyrrverandi prófessor,
fæddist í Hafnarfirði 10.
ágúst 1914. Hún lést á
Landakotsspitala 12. nóvem-
ber siðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Víðistaða-
kirkju 24. nóvember.
Der Tod, das ist die kuhle Nacht,
Das Leben ist der schwiihle Tag.
(Dauðinn, er hin svala nótt,
lífið er hinn þrúgandi dagur.)
I þessum tveimur setningum
rúmast heil mannsævi - heil
mannsævi, þar sem allar tilfinning-
ar heimsins búa. I sönglagi Jóhann-
esar Brahms, með þessu nafni, þarf
ávallt að huga að þessu. Söngurinn
hljómar og ber með sér sælu, kvöl
og eilífðina.
Svanhvít Egilsdóttir var söng-
kennari af Guðs náð. Dýpt og
margræðni lífsins vora henni gam-
alkunn og samofin. I túlkuninni á
sönglögum og óperuaríum verður
að sækja brot úr þessum djúpa
brunni og færa hann áheyrendum.
Sjálf sönglistin skiptir höfuðmáli.
Söngvarinn og persóna hans eru
aukaatriði og eiga aðeins að þjóna
listinni einni. En til þess að vera
fær um að bera þennan mikla
menningararf óspilltan fram, þarf
söngvarinn að búa yfir mikilli söng-
tækni - þá fyrst má þekkja einlægni
hans og fóm í þágu listarinnar. Þar
komu nemendur Svanhvítar ekki að
tómum kofunum heldur. Söngtækn-
in, sem hún miðlaði þeim, var skír
og augljós, þar fór ekkert á milli
mála. Margir nemenda hennar í
tónlistarháskóla Vínarborgar höfðu
reynt fyrir sér víða, áður en þeir
komu til Svanhvítar. Tókst henni,
oftar en ekki, að leysa úr vanda
þeirra og breyta röddunum til hins
betra. Einn nemenda hennar sagði
til dæmis, að nú væri hann loksins
laus úr algjöru víti.
En Svanhvít kenndi einnig fræg-
um óperustjömum. Ein þeirra var
hin heimskunna söngkona Gundula
Janowitz, sem hóf bæði ljóða- og1*
óperettusöng að loknu námi hjá
Svanhvíti. Árangurinn má svo
heyra á hljómplötu, þar sem hún
syngur ljóð Schuberts. Hin kunna
Wagners-söngkona, Helga
Demesch, var einnig nemandi
hennar, svo og fjölmargir aðrir,
Japanir, Finnar, Kóreumenn og ís-
lendingar. Undirrituð var í þeim
hópi í nokkur ár, fékk að sitja við
fætur Svanhvítar og tína upp
nokkra mola, sem þar hrundu á
gólfið. Fyrir það skal þakkað ævin-
lega.
Nú er söngurinn hljóðnaður.
Nóttin svala er byrjuð. Deginum
lokið. Bikarinn drukkinn í grunn, en
eftir sitjum við hjá föllnum rústurfr"
og vonum að örlitlir neistar frá eldi
Svanhvítar leynist enn í kvistunum.
Sumir kveðja, og síðan ekki
söguna meir.
Aðrirmeðsöng,
sem aldrei deyr.
(Þ. Valdimarsson)
Ragnheiður Erla Bjarnadóttir.
© ÚTFARARÞJÓNUSTAN„
Stofnað 1990
Persónuleg þjónusta
Sími: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is utfarir@itn.is

Rúnar Geirmundsson Sigurður Rúnarsson
útfararstjóri útfararstjóri