Skírnir - 01.01.1834, Síða 55

55
hnegist aS bæði iier 1 landi 05 annarstaSar; en
annaö atriði lifer í Jandi, er fornfræði öll, og minn-
íng franiliðins tíma og forfeðra, má ekki gjöra
þess raisdeili, hvör af vísindagreinurn þessum sts
í fyrirriirai hjá {rjóðinni yíirhöfuð. J)á bryddi enná
miskliðum í kyrkjunni, og margr gaf atkvæði sitt
af kennimönnunum til úrlausnar J>ví vanda-spurs-
máli, hvört prestar væru eðr eigi, bundnir í kenn,-
íngu sinni og embætti við tilskipuð gömul kyrkju-
lög, og trúarjátníngu, eðr væri lreilög ritning ein-
úngis mælisnúra fyrir trú manna og könningu;
urðu hrærfngar þær, er þannig eru vaktar í kyrk-
junni, eigi án vitnisburðar; var [>að syniligt, að
íiokkr sá, er kaliaði sig enn rötttrúaða, og halda
þóttist frara sannleikaus málefni, einkum leitaði
sör aljiyðu liyliis, og skaut máli sfnu þángað til
úrskurðar, eu öðrutn þótti dómstóll sá eigi bær
ura að dæma; stjórnin leyfði hræríngum þessura,
einsog að undanförnu, frjálsa rás, og löt lög og
rett skeraur hvörjir sannara liefðu að mæla; urðu
þá jafnan þær mála lyktir, að skynsemi og sam-
vitskufrelsi náði þar retti siuum, en truraennirnir
sögðu kristin trú væri borin ofrliði; var því skuld
gefin, að veraldligir dóinstóiar deildu her raálura
að eiiigauiigu, þar sein öðrum þótti, slík málefni
ættu andliga að dæmast, og má því að vísu eigi
ímóti mæla; þykir það óskaverðt, að misklíðir þess-
ar, er fluttar voru með alvöru, og opt með minni
verðúng enn liæfa þótti, gætu nálgast lyktura, og
afrekað varanligan frið og andans-eindrægni, er
deilur þcssar uin trúna vel meiga verða alinenniiigi
til ásteitiugar, einsog þegar er í mörgu framkomið.