Skírnir - 01.01.1890, Blaðsíða 22

22 GRÆNLANDSFÖR FRIÐfJÓFS NANSRNS.
en með því að lítið lið var að þeim, lét jeg þá fara aptur um
borð.
Pyrst gekk vel; vér rérum milli jakanna, hjuggura sum-
staðar ísinn með öxum og drógum bátana yfir hann á ein-
staka stað. Sumstaðar skelltust jakarnir saman, og urðum
vér þá að kippa upp bátunum ; annars hefðu þeir mölbrotnað.
jpannig miðaði oss áfram; vér bjuggumst við að ná landi
snemma næsta dag og jeg þóttist sjá íslausan sjó. En nú
varð ísinn þéttari fyrir, og vér urðum opt að kippa bátunum
upp á jakana. jpeir voru drekkhlaðnir, svo það var enginn
hægðarleikur. Einu sinni, er vér ýttum öðrum þeirra út af ís-
jaka, braut jakaröndin gat á síðuna á honum. Vér urðum að
kippa honum upp, afferma hann og bæta. Vér vorum að því
í 4 klukkustundir.
En nú bar straumur oss með miklum hraða vestur í ís-
inn og breytti þar stefnu, og bar oss frá landi. Hefði ekki
báturinn brotnað, hefðum vér komizt inn fyrir þenna straum
og líklega að landi hér. En það átti oss ekki að auðnast.
Nú var ísinn svo þéttur, að ekki varð komizt áfrara milli
jakanna, og heldur ekki varð hann dreginn yfir þá, því þeir
voru svo litlir. Svo dundi hellirigning yfir oss. Hér var ekki
annað fyrir höndum en að tjalda, skreiðast í svefnpokana og
sofa, sem oss þótti ekki ónýtt eptir 15 tíma strit í ísnum.
þá var komið nærri hádegi 18. júlí. Einn hélt vörð til að
vekja oss, ef ísinn skyldi batna. En það varð ekki, og það
rigndi jafnt og þétt. Vér fengam lengri hvíld en vér ósk-
uðum.
Aldrei datt mér í hug, að straumar væru hér svo harðir.
Annars hefði jeg lagt inn í fsinn austar og komizt inn í Ser-
milik-fjörðinn, áður en straumurinn bar oss út fyrir hann.
jpá hefðum vér komizt í land 19. júlf. Nú hófðum vér séð
íslausan sjó og mölina á ströndinni, en — vér komumst aldrei
þenna spotta, og urðum að lenda miklu sunnar.
þá er vér höfðum verið eitt dægur í tjaldinu, sem naum-
lega hélt vatni í þessum helli-ókjörum, birti upp og ísinn
batnaði, svo vér tókum til verka. Vér sáum land og vorum
komnir eitthvað 4 mílur frá því. Vér rérum nú af öllu megni
og öllum mætti að landi. Fln hversu opt brugðust vonir
vorar. I hvert sinn og vér komurnst svo nálægt landi, að
vér vorum vongóðir um landtöku, þreif oss ný röst og bar