Eimreiðin - 01.09.1906, Blaðsíða 33

193
gripið til þessa ráðs, án þess að ráðfæra sig fyrst við sálusorgara
sinn, og talaði um, hve hneyksli í söfnuðinum væri hættulegt fyrir
safnaðarlífið.
Sigurlaug hlustaði líka á alt þetta þegjandi. Pað var eins og
henni kæmi það alls ekkert við.
Loks komst hann að efninu, og spurði Sigurlaugu, hvort hún
gerði þá kröfu til Jóns Baldvinssonar, að hann héldi heit sín við
hana.
Pá opnaði hún munninn í fyrsta, skifti og sagði fast og
ákveðið: nei.
Pað var ekki nema eitt orð, en það lá í því svo djúp og
innileg fyrirlitning, að það þurfti engrar skýringar við.
Pað var steinhljóð ofurlitla stund á eftir. Svarið hafði smogið
gegnum merg og bein á þeim báðum. Peir þurftu að ná sér
eftir áhrifin.
Par næst spurði presturinn, hvort hún vildi þá gefa honum
leyfi til að eiga systur sína, eða hverja aðra, sem honum þókn-
aðist.
Svarið var nei, en ekki eins bjargfast og hiklaust eins og
hið fyrra.
Nú vandaðist málið. Pað var einmitt þetta leyfi, sem þeir
voru komnir til að fá.
Nú fór presturinn hreint og beint að semja um sættir. Jón
þagði, og lagði alt sitt mál í hans forsjá. Hann skalf einsog hrísla,
og hefði hann reynt að segja nokkuð, hefði hann höggvið og
stamað á því, og ef til vill talað af sér. Hann gerði því það eina
hyggilega.
En Sigurlaug sá það vel, að hún réð hér ein sættum. Ráð
hennar hafði hepnast blessunarlega, eins meinlaust eins og það
þó var. Ekkert gat komið þeim í meiri vandræði.
Loks varð það að sættum, að Sigurlaug gæfi honum þetta
leyfi gegn því, að hann sæi barni þeirra fyrir uppeldi að öllu
leyti, þar til það væri upp komið. Hún tók það jafnframt fram,
að hún vildi ekki vita það heima hjá systur sinni, hann yrði annað-
hvort að gefa með því til sín eða koma því í fóstur á góðu
heimili, þar sem því væri vel borgið.
Presturinn tók þetta að sér til samkomulags og tilnefndi stað,
þar langt í burtu, sem hún þekti af afspurn og gerði sig ánægða
með. Hann tók líka á sjálfan sig ábyrgð á því, að Jón héldi
!3