Skólablaðið - 01.10.1916, Page 8

152
SKÓLABLAÐIÐ
viS una aö eiga þessar bækur. Fleiri bækur má nota sem les-
bækur, vil eg þar sérstaklega minna á „Barnabiblíuna". —
b. S k r i f t. Þar munu tiðast notabar forskriftarbækur M. H.
og tel eg orka tvímælis hvort rétt er a‘S nota þær jafn lengi og
viðast hvar mun gert, n. 1. alveg til fullnaðarprófs. AuSvitaS
er vandfengnari fallegri forskrift, en eigi börn ab ná þeirri feg-
urð, verður að heimta af þeim sömu stafagerð, sömu drætti,
sömu „h ö n d“. Nú er það víst, aS engir tveir skrifa aS öllu
eins, og venjulega ber fljótt á einhverju sérkennilegu í skrift-
inni hjá hverju barni. Er nú rétt aS berjast á móti þessum
sérkennileik? Eg held ekki. Eg hygg réttara aS glæSa hann.
ViS þaS kemur fljótara festa í „höndina“ og skriftin verSur
skýr og hiklaus; — og þaS sem mest er um vert, kennarinn
getur þá fremur lagaS einmitt þá „hönd“, sem barninu er eSli-
leg, og víst má telja, aS þaS haldi síSar í lífinu. En venjulega
er þaS svo, þar sem eg þekki til, aS undir eins og unglingar
fara aS ráSa sinni skrift, — skrifa forskriftar-laust — þá
stórbreytist sú „hönd“, sem forskriftin neyddi þá til aS nota
og þeir byrja svo aS segja aS læra aS skrifa aS nýju. Mitt
ráS er því: látiS börn ekki skrifa eftir forskrift lengur en þar
til þiS sjáiS sérkennileik í „hönd“ þeirra; þá forskriftarlaust,
til þess aS þau fái festu á þeirri „hönd“, sem þeim er eigin-
legust. Eg hef reynt þetta og gefist allvel, en varast verSur
aS byrja á þessu of snemma. — Forskriftarbækurnar eru
verri en veriS gæti fyrir þaS, aS stafsetning á þeim er önnur
en nú tíSkast, víSast hvar, má t. d. nefna z og je í staS é.
Er ekki hægt aS breyta þessu? — c. Réttritun. Þar hafa
kennarar æriS frjálsar hendur, um tafsetningu, kensluaSferS
o. fl. Hef eg áSur í „Skólabl." drepiS á glundroSa þann!, sem
enn er á stafsetningunni. — til ills eins — en fer nú ekki út í þá
sálma. KensluaSferSin mun venjulegast vera sú, aS börnin
skrifa stíl, annaShvort eftir upplestri, eSa þá endursögn, eSa
um eitthvaS efni. Kennari tekur siSan stílana, leiSréttir þá og
talar svo um villurnar viS börnin síSar. Þetta getur aS sjálf-
sögSu gengiS vel í höndum góSra kennara. Vandinn er, aS fá
börnin til aS taka eftir orSunum, sem rangt voru skrifuS, og
öllu því, er kennari hefur aS segja í sambandi viS þau. Eitt
held eg kennurum beri aS v a r a s t í þessu efni; þaS er aS